Ο Παναθηναϊκός «δεν σας βλέπει» καν

Ο κόσμος του Παναθηναϊκού, έχει και μνήμη και κρίση. Έχει «μάθει μπάσκετ» εδώ και πάρα πολλά χρόνια, επειδή «του έμαθε» μπάσκετ μια ομάδα που πέτυχε σπουδαία πράγματα σε Ελλάδα και Ευρώπη, φέρνοντας παίκτες που κανονικά θα τους βλέπαμε μόνο σε αφίσες στα δωμάτιά μας. Ο κόσμος του Παναθηναϊκού όπως ακριβώς νιώθει ευγνωμοσύνη για την οικογένεια Γιαννακόπουλου που τόσα χρόνια «μάτωσε» οικονομικά για να την έχει στον αφρό, έχει κατανόηση αυτή την περίοδο και πλήρη επίγνωση της κατάστασης.

Όταν ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος αποφάσισε να αποστασιοποιηθεί από τον μπασκετικό Παναθηναϊκό, δεν το έκανε μόνο για να ηρεμήσει από όλη την κατάσταση που δημιουργήθηκε με μια συγκεκριμένη μερίδα κόσμου, ούτε για να προφυλάξει την ψυχική του υγεία και την τσέπη του. Το έκανε και για να προστατέψει τον Παναθηναϊκό από μια «αγέλη λύκων», που έψαχνε κάθε δυνατή ευκαιρία για να κάνει επίδειξη δύναμης σε βάρος του, τιμωρώντας τον Παναθηναϊκό. Ίσως ο συλλογισμός του να ήταν ότι «αν πάψω να είμαι εγώ το πρόβλημά τους, ίσως και να αφήσουν ήσυχη την ομάδα». Δυστυχώς, διαψεύστηκε: το παρεάκι του Μπερτομέου, συνεχίζει από εκεί που σταμάτησε πέρυσι, πρόπερσι κλπ., χαρίζοντάς μας μια ακόμα ανεπανάληπτη φαρσοκωμωδία το βράδυ της Τρίτης στο ΟΑΚΑ. Καθορίζοντας απόλυτα, απροκάλυπτα και «ετσιθελικά» το τελικό αποτέλεσμα.

Σπρώχνοντας μια ομάδα σαν τη Ρεάλ που δεν έχει καμία ανάγκη από σπρώξιμο, καταδικάζοντας μια ομάδα σαν τον Παναθηναϊκό που δεν την αξίζει αυτή η πρόστυχη συμπεριφορά. Αλλοιώνοντας το άθλημα το ίδιο, καταστρατηγώντας τους κανόνες του μπάσκετ, κάνοντας το άσπρο - μαύρο σε ΚΑΘΕ κρίσιμη φάση του αγώνα. Και για να ολοκληρωθεί η απόλυτη γελοιότητα μετά από όλα όσα έκαναν, κοίταζαν με ενδιαφέρον το instant replay στο τέλος, για να δουν αν μένουν 0,7 ή 0,8 του δευτερολέπτου. 

Εδώ συμβαίνει το εξής παράδοξο, που χρήζει ψυχιατρικής ανάλυσης: η Ευρωλίγκα δείχνει με κάθε τρόπο ότι δεν γουστάρει τον Παναθηναϊκό. Ότι δεν τον θέλει. Και την ίδια στιγμή, δεν τον αφήνει να φύγει, παρότι ο Παναθηναϊκός το ζήτησε πριν λίγο καιρό. Τώρα, γιατί ακριβώς δεν θέλει μια ομάδα με 6 ευρωπαϊκά, με ιστορία, με φανέλα, με brand-name, που φέρνει ένα μεγάλο κομμάτι των τηλεοπτικών εσόδων με την παρουσία της και μόνο, ας το βρει ο γιατρός. Αλλά τέλος πάντων δεν τον θέλει, διότι φωνάζει γι' αυτό που θεωρεί δίκαιο, αναρωτιέται δημόσια πού πάνε τα χρήματα, κάνει φασαρία για τις διαιτητικές αλητείες, «τους βγάζει στη σέντρα», τους ξεμπροστιάζει, τους χαλάει «τη σούπα». Γιατί δεν τον άφησαν λοιπόν να φύγει; Για να τον ταπεινώνουν; Νομίζουν ότι θα τον μικρύνουν; Ε τότε είναι ακόμα πιο χαζοί απ' ό,τι δείχνουν.

Ο Παναθηναϊκός δεν μικραίνει από μια κακή χρονιά ή δυο ή τρεις, όπως ακριβώς δεν μεγάλωσε, δεν έγινε Αυτοκράτορας από μια, δυο ή τρεις καλές σεζόν. Έχει χτίσει την μπασκετική του ιστορία με κόπο, χρήμα, δουλειά, λάθη, σωστά, σπουδαίους παίκτες και προπονητές, με τον πιο πύρινο κόσμο στην Ευρωλίγκα στην πιο καυτή έδρα της διοργάνωσης. Όλα αυτά δεν μπορεί ούτε να τα κλέψει, ούτε να τα διαγράψει κανένας Γιαβόρ, Λοτερμόζερ, Λαμόνικα, Μπερτομέου ή Στόουκς. Όλα αυτά βρίσκονται στον ουρανό του ΟΑΚΑ, στην τροπαιοθήκη της ομάδας αλλά πάνω απ' όλα στην καρδιά, το μυαλό και τη συνείδηση κάθε ανθρώπου που αγαπάει έστω και λίγο το μπάσκετ. 

Ο κόσμος της συγκεκριμένης ομάδας, δεν είναι ούτε αχάριστος, ούτε «αμπάσκετος», ούτε προσγειώθηκε προχθές στον πλανήτη γη. Δεν είναι «πανηγυρτζής» και «μοδάτος», δεν ανήκει σ΄αυτούς που στηρίζουν την ομάδα όταν πάει καλά και την παρατάνε όταν είναι στα κάτω τους. Γουστάρει να βλέπει την ομάδα του να τα δίνει όλα, ακόμα κι όταν όλες οι πιθανότητες είναι εναντίον της. Παθιάζεται με τον Παναθηναϊκό, ακόμα και φέτος που ξέρει - από το καλοκαίρι κιόλας - ότι μόνο με ένα θαύμα θα έμπαινε οκτάδα. Δεν χειροκροτεί ανάλογα με το αποτέλεσμα αλλά με την προσπάθεια. Και σε καμία περίπτωση δεν θα γυρίσει την πλάτη του στην ομάδα που του έδωσε τόσες χαρές, επειδή ο Γιαβόρ και ο κάθε Γιαβόρ εκτελεί την αποστολή που του έχει ανατεθεί.

Το έχουμε πει ξανά και ξανά: όλοι αυτοί οι κλόουν, που νομίζουν ότι ορίζουν τις τύχες του μπάσκετ και συμπεριφέρονται σαν να βρίσκονται στο μαγαζί του μπαμπά τους, είναι περαστικοί. Σήμερα είναι, αύριο δεν θα είναι, δεν θα γράψουν ποτέ ιστορία, δεν θα βάλουν ποτέ το όνομά τους στο «Βιβλίο του Μπάσκετ» ούτε ως υποσημείωση. Ο Παναθηναϊκός όμως, όπως ήταν και χθες, θα είναι και αύριο και μεθαύριο. Και στο «Βιβλίο του Μπάσκετ», έχει το δικό του κεφάλαιο γραμμένο με χρυσά γράμματα.