Οι «μικροί» θα τον μεγαλώσουν

Ο Παναθηναϊκός πρόπερσι προώθησε και ανέδειξε Έλληνες παίκτες από ανάγκη και όχι από επιλογή. Ήταν η χρονιά της απαγόρευσης μεταγραφών και ο Νταμπίζας με τον Δώνη τότε, ήταν υποχρεωμένοι να στοχεύσουν αποκλειστικά νεαρούς Έλληνες παίκτες (με μοναδική εξαίρεση τον Μακέντα), ώστε μαζί με όσους υπήρχε η δυνατότητα να παραμείνουν στο ρόστερ, να φτιάξουν μια ομάδα αξιόμαχη και - κατά το δυνατόν - ανταγωνιστική.

Ο Παναθηναϊκός πέρυσι στηρίχθηκε και στήριξε Έλληνες παίκτες από επιλογή και όχι από υποχρέωση. Χωρίς να υπάρχει πλέον κάποιος περιορισμός ή απαγόρευση μεταγραφών, ήρθαν διάφοροι ξένοι παίκτες, αλλά πήραν ευκαιρίες και διάφοροι Έλληνες: ο Μπουζούκης και ο Χατζηγιοβάννης που ήταν ήδη «σεσημασμένοι», ο Πούγγουρας και ο Μαυρομάτης που είχαν πάρει συμμετοχές από πρόπερσι, ο Διούδης με τον Κουρμπέλη που ούτως ή άλλως ήταν βασικοί, ο Χατζηθεοδωρίδης έπαιξε βασικός στο τελευταίο κομμάτι της χρονιάς, ο Καμπετσής με το Βέργο πήραν ευκαιρίες, ο Αποστολάκης με το Βαγιαννίδη κάλυψαν τη θέση του δεξιού μπακ, είδαμε Ξενόπουλο και Κολοβέτσιο προς το τέλος, πήραμε μια τζούρα από Αλεξανδρόπουλο και Αθανασακόπουλο.

Ο Παναθηναϊκός φέτος ξεκίνησε τη χρονιά με προσδοκίες αλλά του προέκυψαν διάφορα προβλήματα - τα μεγαλύτερα αποδείχθηκε πως ήταν ο Ρόκα με τον Πογιάτος. Αρκετές μεταγραφές, «βαριά» συμβόλαια και παρόλα αυτά χτυπητές ελλείψεις - έχει σκεφτεί κάποιος πόσο φτωχότερο θα ήταν το ρόστερ, αν η διοίκηση δεν είχε παρακάμψει ουσιαστικά τον ίδιο τον τεχνικό διευθυντή, παίρνοντας Βιγιαφάνες και Μαουρίσιο διότι «έτσι γούσταρε»; Και μέσα σε όλα τα προβλήματα στην αρχή της σεζόν, τα άσχημα αποτελέσματα, τους τραυματισμούς, τους ανέτοιμους παίκτες και την απουσία αγωνιστικού πλάνου, κάποιοι παίκτες από «λύσεις ανάγκης», έγιναν αξιόπιστες και σημαντικές περιπτώσεις.

Ο Παναθηναϊκός στο ντέρμπι με την ΑΕΚ είχε τον Διούδη αλάνθαστο και τον αρχηγό Κουρμπέλη σκόρερ. Είδε το Ζαγαρίτη και τον Αλεξανδρόπουλο να κάνουν εξαιρετικό παιχνίδι και τον Χατζηγιοβάννη να δίνει ασίστ και να έχει κλασσική ευκαιρία για γκολ. Σχεδόν η μισή 11άδα ήταν «ελληνική», οι τρεις από τις Ακαδημίες. Κι από την απέναντι πλευρά, έβλεπες τον Αγιούμπ και τον Χουάνκαρ που πέρασαν αλλαγή και σε έπιανε η ψυχή σου... Σύγκρινες τα δυο πλάγια μπακ και η ζυγαριά έγερνε προς την πλευρά του άγουρου 19χρονου Ζαγαρίτη κι όχι προς αυτήν του έμπειρου 30χρονου Σάντσεθ.

Ο ελληνικός» κορμός, το ελληνικό στοιχείο στον Παναθηναϊκό, αξίζει ευκαιριών και στήριξης όχι για λόγους «πατριωτικούς», ούτε επικοινωνιακούς, αλλά για λόγους αξιοκρατίας και ποδοσφαιρικής λογικής. Διότι σε αντίθεση με κάθε περαστικό και μισθοφόρο, κάθε Μολό και Μπεκ, ο Έλληνας παίκτης έχει και κίνητρο και αγάπη για την ομάδα και συναίσθηση του πού παίζει και πού θέλει να φτάσει. Και το παράδειγμα του Ζαγαρίτη και του Αλεξανδρόπουλου, δυο παιδιών που παίζουν όχι επειδή δεν υπάρχουν άλλοι ή επειδή έχουν βύσμα αλλά διότι είναι εξαιρετικοί στη δουλειά που κάνουν, είναι σίγουρα «πυξίδα» και για τους υπόλοιπους. Για το Μπουζούκη, που πέρασε μια «φουρτούνα» με τον Μπόλονι, αλλά πλέον δείχνει να έχει «ηρεμήσει η θάλασσα». Για τον Σερπέζη, που πήρε ευκαιρίες στην αρχή της χρονιάς και είναι στο χέρι του να ξαναπάρει. Για τον Καμπετσή, τον Ιωαννίδη και τον Εμμανουηλίδη, για τον Χατζηθεοδωρίδη που στάθηκε άτυχος με τον τραυματισμό που υπέστη, αλλά επιστρέφει δυνατός. Για όλους αυτούς και όσους έρχονται από πίσω.

Το συμβόλαιο του Ζαγαρίτη τελειώνει το καλοκαίρι και διαβάζω πως είναι προτεραιότητα του Ντρεοσί να το ανανεώσει - ελπίζω να μην «χαθεί» ένα τέτοιο διαμαντάκι από ολιγωρία, όπως χάθηκε πριν λίγους μήνες ο Βαγιαννίδης. Μακάρι να μείνει ο Ζαγαρίτης, να προοδεύσει, να εξελιχθεί, να ζήσει χαρές με την ομάδα και αυτός και όλοι οι «μικροί» που το αξίζουν. Και να φτάσει κάποια στιγμή ο Παναθηναϊκός στο σημείο όπου δεν θα χρειάζεται περαστικούς, «τουρίστες» και μισθοφόρους, παίκτες που έρχονται για μια «αρπαχτή» και βόλτες στην παραλιακή, διότι θα στηρίζεται έμπρακτα και ουσιαστικά στους Έλληνες παίκτες του. Και θα μεγαλώνει η ομάδα, ενώ «μεγαλώνουν» κι εκείνοι.