Μεγάλο πράγμα το κίνητρο

Ο Παναθηναϊκός την Τρίτη το βράδυ διασύρθηκε από τη Βιλερμπάν. Ο Παναθηναϊκός την Πέμπτη το βράδυ «κατάπιε» την Αρμάνι Μιλάνο. Έχασε με κάτω τα χέρια από μια ενθουσιώδη μεν ομάδα, αλλά χωρίς καμία φοβερή εμπειρία και ποιότητα, ούτε κανέναν σπουδαίο προπονητή, που εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από το περιφερειακό της σουτ. Και κέρδισε παλικαρίσια μια ομάδα με τεράστιο μπάτζετ, παιχταράδες σε κάθε θέση και τον προφέσορα Έτορε Μεσίνα στον πάγκο της. Πώς γύρισε ο διακόπτης μέσα σε δυο μόνο βράδια, με ταξίδι από Γαλλία σε Ιταλία, χωρίς χρόνο για προπονήσεις και «φροντιστήριο»; Μπορούμε να μιλήσουμε για εγωισμό, για τη βαριά φανέλα, για το ένστικτο της επιβίωσης - εγώ θα μιλήσω για το κίνητρο.

Κίνητρο δεν είχαν μόνο οι τρεις πρώην της Αρμάνι Μιλάνο - ο Νέντοβιτς, ο Ουάιτ και ο Μακ. Σαφώς και αυτοί οι τρεις είχαν να «πουν δυο λογάκια» στους Ιταλούς, που τους φέρθηκαν σαν να είναι «απόμαχοι», «βετεράνοι», «πρώην παίκτες» ή «μετρίως μέτριοι». Και καθόλου τυχαίο δεν είναι ότι και οι τρεις αυτοί κύριοι, είχαν καθοριστική συμβολή στη νίκη του Παναθηναϊκού, άλλος με το σκοράρισμα και τη δημιουργία, άλλος με την άμυνα που έπαιξε, άλλος με τα αμυντικά και επιθετικά ριμπάουντ. Αλλά δεν ήταν οι μόνοι με μεγάλο κίνητρο - και δεν θα αρκούσαν αυτοί οι τρεις, όσο καλά κι αν έπαιζαν, για να έρθει αυτή η μεγάλη νίκη.

Κίνητρο είχε και ο αρχηγός, Ιωάννης Παπαπέτρου, που νιώθει και την πίεση και την ευθύνη που έχει στην ομάδα. Και γνωρίζει πως όσο καλά κι αν τα πάει στην άμυνα, «πρέπει» να πάρει κρίσιμες επιθέσεις, να βάλει μακρινά σουτ, να παίξει «ένας με έναν», να πάει κοντά στο καλάθι όταν τον μαρκάρει πιο κοντός αντίπαλος. Κίνητρο είχε ο Παπαγιάννης, που ενώ κάνει μια χρονιά που δεν συγκρίνεται με καμία προηγούμενη, που ενώ έχει αλλάξει το κορμί του και έχει δώσει στα πόδια του «φτερά», πάντα κάποιοι θα σταθούν στο ένα κρίσιμο ριμπάουντ που δεν πήρε ή στην τάπα που δεν έκανε. Κίνητρο είχε ο Μήτογλου, που ξαφνικά κάποιοι τον έβγαλαν στάσιμο, τεμπέλη ή άχρηστο, επειδή είχε μια σειρά μέτριων παιχνιδιών, λες και δεν έχει δικαίωμα ένας παίκτης να έχει ένα «κακό φεγγάρι». Κίνητρο πάνω απ' όλους είχε ο Βόβορας, που όταν η ομάδα παίζει καλά όλοι τον αγκαλιάζουν με αγάπη και λένε λόγια τρυφερά κι όταν η ομάδα χάνει, όλοι αποφαίνονται ότι είναι «λίγος» και ότι «με Βόβορα δεν πάμε πουθενά».

Όλα αυτά μπήκαν κάτω στα αποδυτήρια στην ανάπαυλα του αγώνα, με τη διαφορά να είναι διψήφια και τον κίνδυνο να περάσει μια ακόμα «βραδιά Βιλερμπάν» να είναι ορατός και έφεραν το εντυπωσιακό δεύτερο ημίχρονο. Τα κίνητρα όλων αυτών, μαζί με όσα είχαν να «πουν» ο Σάντ - Ρόος, ο Μποχωρίδης, ο Μπέντιλ. Με πιο «κοντό» ροτέισον αυτή τη φορά από τον Βόβορα και μεγαλύτερη προσήλωση στην άμυνα, η οποία με τη σειρά της έδωσε μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση στην επίθεση. Με μεγάλα σουτ που μπήκαν και μεγάλες άμυνες που βγήκαν. Με συνεργασίες και όχι με «γιουρούσια». Με πειθαρχία και όχι διάθεση για «προσωπικά σόου».

Και επιπλέον, με μια προκλητική διαιτησία σε όλη σχεδόν τη διάρκεια του ματς - έχει μεγαλύτερο νόημα να μιλάς για τους διαιτητές όταν έχεις κερδίσει, διότι σε διαφορετική περίπτωση κάποιοι θα το δουν ως φτηνή δικαιολογία: ο Παναθηναϊκός σε 40 αγωνιστικά λεπτά, είδε μια και μόνο «αμφισβητούμενη φάση» να δίνεται υπέρ του, εκείνο το καλάθι του Μήτογλου που ακούμπησε τη στεφάνη παίκτης των γηπεδούχων (που αν ήταν στο τελευταίο λεπτό, είμαι σίγουρος ότι θα έτρεχαν και οι τρεις διαιτητές σαν τον Μπολτ στο ίνσταντ ριπλέι και θα το έπαιρναν πίσω). Όλες οι άλλες φάσεις του αγώνα, ντύθηκαν στα χρώματα της Αρμάνι: όλες οι επαφές στην άμυνα του Παναθηναϊκού, διεκδικήσεις ριμπάουντ, άμυνες στην κατακόρυφο, δόθηκαν φάουλ και από την άλλη για να πάρει φάουλ ο Παναθηναϊκός στην από κει ρακέτα, έπρεπε να ακουστεί ο θόρυβος από το Μιλάνο μέχρι την Αθήνα.

Τα επόμενα τρία παιχνίδια του Παναθηναϊκού είναι στο ΟΑΚΑ, με Ζάλγκιρις, Ρεάλ και Άλμπα και ήδη κάποιοι «βάζουν στο σακούλι» δυο νίκες που θα βελτιώσουν και την ψυχολογία και τη βαθμολογία. Εγώ από την πλευρά μου προτιμώ να βλέπω πιο κοντά, σαν μύωπας που είμαι, ένα παιχνίδι κάθε φορά. Με την προσδοκία να δω τον «Παναθηναϊκό του Μιλάνου» και να μην (ξανα)δω τον «Παναθηναϊκό της Βιλερμπάν».

Υ.Γ. Με τον Κώστα Δημάκη, είχαμε συνεργαστεί παλιότερα στην «King Bet» και είχα την τύχη να τον συναναστραφώ λιγάκι. Ήταν ένας άνθρωπος χαμογελαστός, αισιόδοξος, έντιμος, από τα πολύ καλά παιδιά του χώρου μας, από εκείνους τους σπάνιους ανθρώπους που όλοι μόνο καλά λόγια έχουν να πουν. Δυστυχώς έφυγε από τη ζωή μόλις στα 42 του. Θέλω να εκφράσω τα ειλικρινή μου συλληπητήρια στους οικείους του, να του πω «καλό ταξίδι» εκεί που πάει και ότι θα τον θυμόμαστε, όλοι μας, με πολλή αγάπη.