Να θυμηθεί πώς ακριβώς «χτίστηκε» το καλοκαίρι

Το 3-7 που μετράει ο Παναθηναϊκός στην Ευρωλίγκα έχει ξεκάθαρη ερμηνεία - και το «3» και το «7»: τα τρία παιχνίδια που κέρδισε (Χίμκι εκτός, Φενέρ και Μπάγερν εντός) τα κέρδισε διότι «έλιωσε» στην άμυνα και ταυτόχρονα βρήκε διάφορους πρωταγωνιστές στην επίθεση να κουβαλήσουν την ομάδα. Αν τα «παντρέψουμε» αυτά τα δυο, θα θυμηθούμε ότι η καλή άμυνα έφερε κλεψίματα και ριμπάουντ, τα οποία με τη σειρά τους έφεραν αιφνιδιασμούς και εύκολα καλάθια.

Και τα 7 παιχνίδια που έχασε έχουν την εξήγησή τους - είτε αυτά που χάθηκαν στο «τσακ» (Μπαρτσελόνα εκτός στην παράταση και Εφές εντός στο σουτ), είτε αυτά που χάθηκαν με σχετικά μικρή διαφορά (Ολυμπιακός και ΤΣΣΚΑ εντός), είτε οι τρεις «τραγωδίες» (Βαλένθια, Μπασκόνια και Βιλερμπάν): η άμυνα, λιγότερο ή περισσότερο δεν στάθηκε στο ύψος της - κι αυτό μπορεί να σημαίνει ακόμα κι ένα κρίσιμο ριμπάουντ που χάθηκε ή μια συνολική τρικυμία. Και η επίθεση μπλόκαρε στο «5 εναντίον 5» (αφού δεν υπήρχε η δυνατότητα να τρέξει στο ανοιχτό γήπεδο) και ήρθε μοιραία η απογοήτευση, τα λάθη, τα «τούβλα», οι κακές επιλογές στο τέλος των επιθέσεων.

Στη Γαλλία ο Παναθηναϊκός (ξανα)πήγε για να κερδίσει ένα ματς απ' αυτά που «είχε βάλει στο σακούλι», που υπολόγιζε ότι μπορεί να το κερδίσει κι έφαγε σχεδόν κατοστάρα - μιλάμε για κατάρρευση στη δεύτερη περίοδο που δεν μπορούσε να ανατραπεί από μερικά καλά διαστήματα στο δεύτερο ημίχρονο. Πήγε - ή τουλάχιστον έπρεπε να πάει - ψυλλιασμένος για το τι μπορούν να κάνουν οι Γάλλοι από την περιφέρεια, αφού πριν λίγες μέρες είχαν «σκοτώσει» τη Μπαρτσελόνα έξω από τα 6,75, αλλά τους επέτρεψε να σουτάρουν με ποσοστό 70%. Πολύ απλά, διότι αντί να παίξει άμυνα, έπαιξε «προσευχή»: αφήνω τον αντίπαλο να σουτάρει και προσεύχομαι να μην τα βάλει.

Όλες οι ήττες πονάνε. Είτε χάνεις με έναν πόντο, είτε χάνεις με 25, πάλι κίτρινο φύλλο παίρνεις στο τέλος. Αλλά είναι διαφορετικό να παλεύεις, να τα δίνεις όλα, να φτάνεις στο μάξιμουμ αυτού που μπορείς και να χάνεις και διαφορετικό να «παραιτείσαι» κάποια στιγμή και να πηγαίνεις σαν ακυβέρνητο καράβι στην τρικυμία. Και αυτό που πονάει περισσότερο τους φίλους της ομάδας - φαντάζομαι και τον Βόβορα και τη διοίκηση, είναι ακριβώς αυτή η εικόνα στα τρία τελευταία εκτός έδρας ματς, τα δυο στην Ισπανία και το ένα στη Γαλλία, με την πλήρη παράδοση της ομάδας: δεν γίνεται να «επιστρέφεις» δυο φορές με την πανίσχυρη ΤΣΣΚΑ από διαφορές των 15 και 17 πόντων (άσχετα με το τελικό σκορ) αλλά να τα παρατάς όταν ξεμακραίνει στο σκορ η Βαλένθια, η Μπασκόνια και η Βιλερμπάν.

Ο Παναθηναϊκός, όπως έχει πει και ο Βόβορας και έχουμε καταλάβει όλοι, χτίστηκε από την αρχή της χρονιάς ώστε να είναι μια ομάδα που θα βασίσει το παιχνίδι της πάνω στην καλή της άμυνα. Αλλά το μπάσκετ, δεν είναι ποδόσφαιρο, δεν υπάρχει «κατενάτσιο» και δεν γίνεται να κλειστείς πίσω για να κρατήσεις το 1-0. Σε κάποια παιχνίδια, που η άμυνα δεν θα τα πάει καλά, χρειάζεσαι επιθετικό οίστρο για να μείνεις στο παιχνίδι, για να μην δείς τον αντίπαλο στο +15, για να ανασυνταχτείς στο ημίχρονο και να μπεις με άλλη αμυντική διάθεση στην επανάληψη, ώστε να διεκδικήσεις ό,τι καλύτερο μπορείς. Και για να γίνει αυτό, πρέπει η ομάδα να βρίσκει «διφήφιους» παίκτες, ώστε να μοιράζεται το σκοράρισμα και να μην μπορεί να αντίπαλη άμυνα να προσανατολίσει το μαρκάρισμά της πάνω σε έναν συγκεκριμένο παίκτη. Όταν ο Παναθηναϊκός κερδίζει, το κάνει διότι μπορεί να έχει μπροστάρη τον Νέντροβιτς, αλλά έχει συμπαραστάτη και τον Σάντ-Ρόος και τον Παπαπέτρου και τον Παπαγιάννη. Ή τον Μακ με τον Μπέντιλ και τον Ουάιτ. Με έναν ή «ενάμιση» διακριθέντα στο σκοράρισμα όμως, αυτή η ομάδα δεν μπορεί να πάει πουθενά.

Tο επόμενο παιχνίδι είναι στο Μιλάνο, απέναντι σε μια ομάδα που κέρδισε «σβηστά» την Τρίτη και δεν κατανάλωσε καθόλου ενέργεια. Που είναι ποιοτική και «γεμάτη» σε όλες τις θέσεις. Ο Παναθηναϊκός «της Γαλλίας» δεν έχει καμία απολύτως τύχη όχι απλά να κερδίσει, αλλά φοβάμαι ούτε να γλιτώσει τη μεγάλη διαφορά. Ο Παναθηναϊκός «της Μπάγερν» από την άλλη, μπορεί να βάλει δύσκολα στους Ιταλούς, να είναι ανταγωνιστικός και να βρει λίγη από την αυτοπεποίθηση που πέταξε στα σκουπίδια στα τελευταία του ταξίδια μακριά από το ΟΑΚΑ. Μένει να δούμε αν ο Βόβορας έχει κάποιον τρόπο να γυρίσει το κουμπί.