Χρειάζεται και νίκες και ωραία μπάλα

Ξεκινάμε από τα βασικά: ο Παναθηναϊκός έχει έναν «κανονικό προπονητή» στον πάγκο του. Δεν ξέρω αν ο Λάζλο Μπόλονι είναι καλός, πολύ καλός ή μέτριος, αν είναι παρωχημένος ή συμβαδίζει με το σύγχρονο ποδόσφαιρο, αν είναι «καλός διαχειριστής διαφορετικών προσωπικοτήτων» ή «δικτάτορας στα αποδυτήρια», αλλά σίγουρα είναι κανονικός προπονητής. Με εμπειρίες και παραστάσεις, με ιστορικό διαχείρισης κρίσεων, με πολλά ματς στην πλάτη του σε διαφορετικές χώρες. Έχει, με άλλα λόγια, περισσότερα γαλόνια από τον «άκαπνο» Πογιάτος κι αυτό του δίνει πόντους απέναντι σε παίκτες που είτε δεν ήξεραν τι να κάνουν στο γήπεδο, είτε δεν γούσταραν να το κάνουν.

Ο Παναθηναϊκός έχει πλέον τον Πιέρ Ντρεοσί στο δυναμικό του, με αρμοδιότητες Γενικού Αρχηγού, Τεχνικού Διευθυντή, Football Manager, πείτε το όπως θέλετε. Έχει δηλαδή έναν άνθρωπο που μπορεί να τρέξει αγορές, πωλήσεις και δανεισμούς, που γνωρίζει καλά την (πλούσια και σε αρκετές περιπτώσεις) προσιτή οικονομικά γαλλική αγορά, που στην καριέρα του έχει ασχοληθεί με Ακαδημίες, που μπορεί να συνδράμει στο κομμάτι «πειθαρχία» και γνωρίζεται καλά με τον Μπόλονι (ήταν εισήγηση του Ρουμάνου ο Ντρεοσί), άρα πιθανότατα θα αποφευχθούν αυτή τη φορά κόντρες, ασυνεννοησίες και διαφορά φιλοσοφίας, όπως με Δώνη - Ρόκα.

Ο Παναθηναϊκός έχει πλέον διαθέσιμο για να ξεκινάει στη βασική 11άδα τον Λούκας Βιγιαφάνες για να κάνει «κουμάντο» στον αγωνιστικό χώρο. Όταν η ομάδα «ξηλώθηκε» το καλοκαίρι για να τον επαναπατρίσει, περιμένοντάς τον εβδομάδες ολόκληρες για να βγάλει άκρη με τους Μεξικανούς και να αναρρώσει από τον τραυματισμό του, ήξερε ακριβώς τι αγόραζε και για ποιο λόγο έπρεπε να τον περιμένει υπομονετικά να γίνει εντελώς καλά: διότι ο Αργεντινός, είναι από τους παίκτες που μπορεί πραγματικά να νοστιμίσει το παιχνίδι της ομάδας, είτε με κάθετες μπαίές, είτε απλώνοντας το παιχνίδι στα άκρα, είτε γυρίζοντας να πάρει τη μπάλα από τα σέντερ μπακ για να χτίσει την επίθεση από πίσω. Ακούω και διαβάζω σχόλια και τοποθετήσεις για το πού πρέπει να παίζει και αν «χαραμίζεται» στα άκρα και μήπως ο Μπόλονι πρέπει να τον «βιδώσει» στη θέση πίσω από τον (έναν) επιθετικό. Λογικά ερωτήματα όλα αυτά, με διάφορες τεχνικές δυσκολίες: ο Βιγιαφάνες κινείται άναρχα στο γήπεδο (κι αυτό είναι ένα από τα προσόντα του), πάει όπου τον πάει το ποδοσφαιρικό του «κέφι» και η έμπνευση της στιγμής, δεν έχει νόημα να τον βάλεις σε «καλούπι» ή να τον «διατάξεις» να παίξει σαν εξτρέμ - απλά τον αφήνεις να κάνει τα δικά του και τον «θωρακίζεις» λέγοντας σε κάποιον να καλύπτει την πλευρά του, όταν ο Αργεντινός αρχίζει τις...βόλτες.

Δεν πρόσφερε «μαγεία. ο Παναθηναϊκός κόντρα στον Παναιτωλικό, αλλά είχε - επιτέλους - στοιχεία τέτοια, που φανερώνουν μια ομάδα που προοδεύει, με αρκετά «παιδικά συμπτώματα» που δεν γίνεται να εξαλειφθούν από τη μια μέρα στην άλλη. Το γεγονός ότι έφτιαξε αρκετές ευκαιρίες ασφαλώς και το πιστώνεται, αλλά το ότι δεν κατάφερε να «τελειώσει» το ματς με ένα τρίτο γκολ και ο αντίπαλος μείωσε σε 2-1 στις καθυστερήσεις, είναι κάτι που πρέπει να το δει ο Μπόλονι: δεν είναι «κακούργημα» να βάλει τρία γκολ ο Παναθηναϊκός και δεν το έχει κάνει φέτος ούτε σε φιλικό παιχνίδι. Η αμυντική λειτουργία είναι καλή, αλλά υπάρχει πάντα τουλάχιστον ΄ρνα σοβαρό λάθος, μια αβλεψία, μια αφηρημάδα, που στοιχίζει στην ομάδα - και δεν γίνεται ο Διούδης κάθε φορά να πιάνει πέναλτι. Ο Ζαγαρίτης από αριστερά, αν και τρίτη επιλογή στον σχεδιασμό πίσω από Χουάνκαρ και Χατζηθεοδωρίδη παίζει με τον αέρα βασικού, αλλά ο Σάντσες από δεξιά, που αποκτήθηκε για βασικός, πρέπει είτε να ανεβάσει την απόδοσή του, είτε να παραχωρήσει τη θέση του στον Αντονίτο. Ο Μαουρίσιο δείχνει κουρασμένος μετά από τόσα μαζεμένα παιχνίδια, αλλά Αλεξανδρόπουλος δείχνει έτοιμος όχι μόνο για τα «ρεπά» του Κουρμπέλη, αλλά για να ανεβάσει το συναγωνισμό για μια θέση στον άξονα. Οι δυο επιθετικοί ακόμα ψάχνουν τον κώδικα επικοινωνίας μεταξύ τους, αλλά τουλάχιστον ο Μακέντα σκόραρε και ξέρουμε πόσο του χαλάει τη διάθεση όταν μένει μακριά από το γκολ και πόσο καλό κάνει στην ψυχολογία του να έχει επαφή με τα δίχτυα.

Δεν αρκεί φυσικά ένα καλό παιχνίδι στον Παναθηναϊκό για να του αλλάξει ούτε την ψυχολογία, ούτε τη βαθμολογική θέση προς το καλύτερο - χρειάζεται μια σειρά αγώνων. Και δεν του αρκούν μόνο νίκες «με μισό-μηδέν» - αυτές τις είχε ανάγκη στην αρχή της χρονιάς: τώρα χρειάζεται νίκες μαζί με καλή μπάλα, διότι μπαίνουμε στον Δεκέμβριο και δεν υπάρχει καμία «πίστωση χρόνου», ούτε για την ομάδα, ούτε για τον προπονητή (που μετράει πια αρκετές εβδομάδες). Ώστε να μη χαθεί η χρονιά πριν καν φύγει το 2020 και για να μην βγάλουμε «άχρηστους» πάλι τους μισούς παίκτες, όπως παραδοσιακά γίνεται εδώ και πολλά χρόνια.