Αν το ποδόσφαιρο είχε όνομα θα το έλεγαν Μαραντόνα!

Ο θάνατος του Ντιέγκο Μαραντόνα ήρθε σε μία στιγμή, που όλοι είχαμε πιστέψει , ότι είχε ξεφύγει και θα έκανε ντρίμπλα στον χάρο, όπως μόνο αυτός ήξερε να κάνει, όπως κανείς άλλος στον κόσμο. Μετά την λεπτή εγχείρηση στον εγκέφαλο, που έκανε και πήγε καλά , έτσι όπως κοιμόταν δεν ξύπνησε. Ο πιο …γλυκός θάνατος λένε πολλοί, ειδικά, αν είναι να ταλαιπωρηθείς πριν φύγεις από την ζωή. Όπως και να είναι το ταξίδι χωρίς γυρισμό, που πήγε ο Ντιέγκο μας πόνεσε όλους.

Νιώθουμε όλοι, ότι έφυγε ένα μεγάλο μέρος της ζωής μας. Διότι αυτό ήταν ο Ντιέγκο. Η ζωή μας, τα παιδικά μας χρόνια, τα σχολικά μας χρόνια, τα πρώτα χρόνια στην δουλειά και ειδικά αν αυτή η δουλειά είναι η δημοσιογραφία καταλαβαίνει κανείς το δέσιμο που υπήρχε με τον κορυφαίο όλων.

Για μένα δεν υπήρχε, ούτε θα υπάρξει δίλημμα ποτέ. Ο Μαραντόνα είναι ο πρώτος , από κάτω ο Πελέ και πιο κάτω Ρονάλντο και Μέσι. Τον Ντιέγκο δεν τον συγκρίνω με κανέναν.

Έκανε μία πόλη να βγει στους δρόμους και μία μικρομεσαία ομάδα -τότε- της Ιταλίας να πάρει πρωταθλήματα και ευρωπαϊκό τρόπαιο. Την Νάπολι την πήρε από το χεράκι ο Ντιέγκο και την οδήγησε στην κορυφή. Στην Εθνική Αργεντινής χάρισε ένα Μουντιάλ, που όλοι θα το θυμόμαστε για το γκολ, που έβαλε, αφού πέρασε την μισή ομάδα της Αγγλίας. Έκανε …μαγικά με την μπάλα, μέσα στα …λασπόνερα, με τάκλιν θανατηφόρα και όταν οι κάρτες για σκληρά μαρκαρίσματα έβγαιναν μόνο, όταν σου έσπαγαν τα πόδια…

Αυτός ήταν ο Ντιέγκο. Μοναδικός στο γήπεδο, ανεπανάληπτος και πιστεύω , ότι θα είναι και αξεπέραστος, όσα χρόνια και αν περάσουν. Θα πει κανείς, «ναι, αλλά εξωγηπεδικά ήταν το αντιπρότυπο για τα παιδιά». Έξω από το γήπεδο, όντως, πήγε στα άκρα. Έζησε την ζωή του πάντα με ρίσκο και στο τέλος αυτό πλήρωσε και έφυγε από τα 60 του. Αλλά την ζωή του την έζησε όπως ήθελε αυτός. Την χάρηκε, όπως την ήθελε αυτός. Και αυτό δείχνει την τεράστια προσωπικότητά του. Άκουγε μόνο τον Ντιέγκο και κανένα άλλον. Ναι έμπλεξε με ναρκωτικά, έμπλεξε με την μαφία, έκανε πράγματα, που σαφέστατα χάλασαν το προφίλ του εκτός γηπέδου, αλλά εμείς τον Ντιέγκο τον αγαπήσαμε, για τις ντρίμπλες του, για τα γκολ του, για τα σλάλομ του , για την ηγετική του μορφή και όλα τα άλλα τα κάνουμε delete. 

Και στο κάτω-κάτω, την απόφασή του να ζήσει στα …άκρα την πλήρωσε και έφυγε από την ζωή στα 60 του. Και σήμερα κλαίει όλος ο πλανήτης, για την απώλεια του και αυτό τα λέει όλα. Δεν χρειάζονται λόγια. Μόνο οι εικόνες από το τελευταίο αντίο στον Ντιέγκο δείχνουν και το μέγεθός του.

Ναι δεν μου άρεσε και εμένα τα όσα έκανε εκτός γηπέδου, αλλά περισσότερο δεν μου άρεσε η εμπλοκή του με την προπονητική τα προηγούμενα χρόνια, οι αντιδράσεις του στο γήπεδο, που δεν είχαν σχέση με τον ….ποδοσφαιριστή Ντιέγκο, που είχαμε γνωρίσει. Είπαμε, όμως. Ήταν ο βασιλιάς και όταν είσαι στην κορυφή του κόσμου είναι δύσκολο να το διαχειριστείς στην καθημερινότητά σου.

Για πάντα ο Ντιέγκο θα είναι στην καρδιά μας, στο μυαλό μας, θα είναι το ποδόσφαιρο για τους πιο παλιούς, αλλά και για τους νεότερους, που δεν είχαν την ευλογία να τον ζήσουν. Η δική μας γενιά νιώθει ευλογία, που τον έζησε τον Ντιέγκο, είναι ο άνθρωπος, που στο αντίο του ένωσε την Μπόκα και την Ρίβερ, αν δείτε τις εικόνες, που έρχονται από την Αργεντινή.

Αντίο Ντιέγκο, σε ευχαριστούμε που μας έμαθες τι σημαίνει ποδόσφαιρο. Αν το ποδόσφαιρο είχε όνομα θα το έλεγαν Μαραντόνα…