«Ψήφισε ποιος θέλεις να αποχωρήσει από την ομάδα»

Σύμφωνα με τα δημοσιεύματα και τα ρεπορτάζ που αφορούν στον Παναθηναϊκό, η ομάδα έχει... πεθάνει και δεν το ξέρει: ο προπονητής έχει προλάβει να «χάσει» τα αποδυτήρια μέσα σε ένα μήνα. Οι παίκτες που δεν παίζουν γκρινιάζουν, αυτοί που παίζουν σε λάθος θέση δυσφορούν, αυτοί που γίνονται αλλαγή ή μπαίνουν αλλαγή χαλάνε τον κόσμο. Υπάρχουν μικρότερα ή μεγαλύτερα επεισόδια στις προπονήσεις, στα αποδυτήρια, στο ημίχρονο ή το τέλος των αγώνων. Η απουσία τεχνικού διευθυντή ή γενικού αρχηγού ή Δερβέναγα ή όπως αλλιώς θέλει να το πει κανείς «πονάει» πολύ την ομάδα, αφού κανείς δεν υπάρχει «για να τραβήξει αυτιά» και να λειτουργήσει σαν ενδιάμεσος ανάμεσα σε διοίκηση και ποδοσφαιρικό τμήμα. Και η ίδια η διοίκηση «έχει πέσει με τα μούτρα» στο πρότζεκτ του νέου γηπέδου, με αποτέλεσμα το ποδοσφαιρικό τμήμα να πηγαίνει με αυτόματο πιλότο - του οποίου προφανώς οι ρυθμίσεις είναι «χαλασμένες», εξ΄ου και οι 9 βαθμοί σε 9 παιχνίδια, αλλά και η αποκαρδιωτική εικόνα από την αρχή της χρονιάς.

Κι όλα αυτά σε μια χρονιά που ξεκίνησε με πολύ καλές προθέσεις και ακόμα μεγαλύτερες προσδοκίες: το μπάτζετ μεγάλωσε, το ρόστερ έγινε πιο «βαθύ» και πιο «πλατύ», αποκτήθηκαν αρκετοί παίκτες ώστε να υπάρχουν τουλάχιστον δυο αξιόπιστες λύσεις σε κάθε θέση, ήρθε ένας νέος και φιλόδοξος Ισπανός προπονητής που ήταν προσωπική επιλογή του τεχνικού διευθυντή, επεκτάθηκαν τα συμβόλαια παικτών που θεωρήθηκαν κομβικοί, η διοίκηση αγόρασε «ηγέτες» για να βοηθήσουν την ομάδα να σταθεί στα πόδια της, όπως είναι ο Βιγιαφάνιες και ο Μαουρίσιο. Και έχουμε φτάσει τώρα, στα τέλη Νοέμβρη, να ψάχνουμε ακόμα τι φταίει, ποιος φταίει και τι μπορεί να γίνει για να μην πάει αυτή η χρονιά χαμένη από τόσο νωρίς, έχοντας ήδη αλλάξει προπονητή και με την ομάδα να πορεύεται χωρίς τεχνικό διευθυντή πλέον.

Αν ισχύουν όσα λέγονται και όσα γράφονται και - κυρίως - αν κανείς δεν έχει στα χέρια του ένα ξεκάθαρο πλάνο για το τι πρέπει να γίνει άμεσα από δω και πέρα για να φύγει το καράβι από τα βράχια, τότε ας το κλείσουμε το μαγαζί! Διότι είναι σχεδόν παράλογο ότι ο Παναθηναϊκός π.χ. πρόπερσι στάθηκε όρθιος και έκανε 6 σερί νίκες, παίζοντας με «παιδάκια» και απαγόρευση μεταγραφών και φέτος δεν μπορεί να σταυρώσει δεύτερη πάσα και τον πιάνει «ταράκουλο» όταν προηγείται με 1-0, μην τυχόν και φάει κανένα γκολ και ισοφαριστεί. Είναι αδιανόητο σε προηγούμενες χρονιές να μπαίνει στο Φάληρο με τσαγανό και τσαμπουκά ανεξάρτητα από ελλείψεις, ρόστερ και ποιότητα παικτών και αυτή τη φορά να μπαίνει φοβισμένος, να χάνει τον μπούσουλα για 30 λεπτά και μετά να μην μπορεί να πιστοποιήσει την ξεκάθαρη ανωτερότητά του έναντι του Ολυμπιακού σημειώνοντας τουλάχιστον ένα γκολ.

Η εικόνα στο ντέρμπι, για περίπου 60 αγωνιστικά λεπτά, έδειξε ότι αυτή η ομάδα δεν είναι ούτε κακή, ούτε «τελειωμένη», ούτε για πέταμα. Είναι μια ομάδα που έχει δυνατότητες, που έχει υλικό, που έχει προοπτικές, αλλά της λείπουν μερικά πολύ βασικά πράγματα στο σύγχρονο ποδόσφαιρο: ηρεμία, ψυχολογία, αυτοπεποίθηση και πίστη. Πίστη όχι στο Θεό ή σε κάποια ανώτερη ύπαρξη, αλλά στην ομάδα, στον προπονητή, στον συμπσίκτη.

Ο Μπόλονι έχει ιδέες, έχει εμπειρία και έχει διαχειριστεί ξανά δύσκολες καταστάσεις στην καριέρα του. Έχει επίσης και ένα σωρό ελαφρυντικά, αναλαμβάνοντας μια ομάδα που διάλεξε άλλος, προετοίμασε το καλοκαίρι άλλος, γύμνασε άλλος και «τραυμάτισε» αγωνιστικά και ψυχολογικά άλλος. Ήξερε όμως πού ήρθε, πότε ήρθε και τι βουνό είχε να ανέβει και είπε «ναι» - άρα τα ελαφρυντικά εξατμίστηκαν τη στιγμή που πέρασε η «περίοδος χάριτος». Τώρα είναι η ώρα για αποτελέσματα.

Τα αποτελέσματα όμως δεν ξέρω αν θα έρθουν «κόβοντας» τον Μπουζούκη ή τεντώνοντας το σκοινί με το Χατζηγιοβάννη ή «ανοίγοντας μέτωπο» με τον Σένκεφελντ ή τον Βιγιαφάνες, όπως δεν αφορά στην πραγματικότητα κανέναν αν έδωσε μια δεύτερη ή τρίτη ευκαιρία στο Μολό - ο Γάλλος είναι «περαστικός» από την ομάδα, αλλά οι άλλοι είτε είναι παιδιά που έχει περάσει μια ζωή στην ομάδα, είτε είναι κομβικοί παίκτες για το «αύριο» του Παναθηναϊκού. Αυτό φυσικά δεν σημαίνει ότι ο καθένας μπορεί να κάνει ό,τι γουστάρει επειδή προέρχεται από τις Ακαδημίες ή έχει μεγάλο συμβόλαιο ή επέκτεινε πρόσφατα το συμβόλαιό του - σημαίνει όμως, ότι ο προπονητής οφείλει «να τα βρει» με κάποιον τρόπο πρώτα με αυτούς που θα τον βοηθήσουν να στρώσει την κατάσταση και στη συνέχεια με τους «κομμένους» που θέλει να «αναστήσει» ποδοσφαιρικά.

Κι όσο για τη διοίκηση, είναι η στιγμή, μέσα σε όλες τις εξελίξεις για το νέο γήπεδο, να προστατέψει την επένδυσή της (που φέτος είναι αξιόλογη), θωρακίζοντας την ομάδα με άνθρωπο ή ανθρώπους που θα φροντίσουν ώστε κανείς να μην κλωτσάει πράγματα όταν βγαίνει αλλαγή, κανείς να μην αντιμιλάει στον προπονητή ή να «στολίζει» το βοηθό του, κανείς να μην «σηκώνει αντάρτικο» ή «έχει αποψάρα» για το πώς πρέπει να παίζει η ομάδα. Ώστε τα προβλήματα να λύνονται άμα τη εμφανίσει τους και κυρίως να αντιμετωπίζονται εντός των αποδυτηρίων και όχι σαν να είναι το «Big Brother» και ψηφίζει ο κόσμος τον αγαπημένο του παίκτη για παραμονή ή αποχώρηση.