Αν «εθιστεί» στις ήττες, είναι χαμένος

Το γνωρίζαμε από την αρχή της χρονιάς ότι τα πράγματα θα είναι δύσκολα για τον Παναθηναϊκό. Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος αποτραβήχτηκε, το μπάτζετ έπεσε, οι παίκτες που ήρθαν είχαν διάφορα ερωτηματικά πάνω από το βιογραφικό τους, η αναζήτηση του «άσου» είχε αστοχίες, υπήρξαν τραυματισμοί και το πρόγραμμα - ορισμός από την Ευρωλίγκα, υποχρέωνε μια καινούργια ομάδα όπως είναι ο φετινός Παναθηναϊκός να ανέβει ένα κανονικό βουνό με το «καλημέρα» - σόρι, αλλά εγώ αυτό το »όλοι θα παίξουν με όλους», το ακούω βερεσέ: αυτός που σε βάζει να παίξεις ένα κάρο δύσκολα παιχνίδια στην αρχή και σε υποχρεώνει σε ατέλειωτα ταξίδια τις πρώτες αγωνιστικές, δεν πρέπει να σε αγαπάει και πολύ...

 

Το μέχρι τώρα ταμείο δεν το λες και πλούσιο: νίκες μόνο στην εκτός έδρας πρεμιέρα με Χίμκι και κόντρα στη Φενέρ εντός. Δυο αναβολές παιχνιδιών που θα μπορούσαν να δώσουν νίκες και έξτρα ψυχολογία στην ομάδα (με Βιλερμπάν και Ζενίτ) και από κει και πέρα ήττες. Είτε στα «σημεία» - όπως συνέβη με Μπαρτσελόνα εκτός και Εφές εντός, είτε πιο «καθαρές» - με Ολυμπιακό και ΤΣΣΚΑ εντός και Βαλένθια εκτός. Αλλά είτε «στα σημεία», είτε πιο «καθαρές», δεν παύουν να είναι ήττες: όλοι αναγνωρίζουν την προσπάθεια, τις δυσκολίες, το μεγαλύτερο μέγεθος και πορτοφόλι των περισσότερων αντιπάλων, όλοι βλέπουν την υπερπροσπάθεια που κάνει η ομάδα του Βόβορα, αλλά στο τέλος της ημέρας, της εβδομάδας και του μήνα, κάνεις ταμείο και βλέπεις μαζεμένες ήττες. Και αυτό, «πονάει». 

 

Θα «πονέσει» περισσότερο την ομάδα την ίδια και τους παίκτες, αν ο Παναθηναϊκός δεν καταφέρει να σηκώσει κεφάλι, να ανακάμψει, να πάρει μερικές νίκες και να φτιάξει την ψυχολογία της. Μόνο τότε θα νιώσουν καλύτερα οι ίδιοι οι παίκτες, θα οπλιστούν με περισσότερη αυτοπεποίθηση, θα «πιστέψουν» στο πλάνο του προπονητή τους, στους εαυτούς τους και τους συμπαίκτες τους και θα βελτιωθούν σαν ομάδα. Διότι οι ήττες, φέρνουν γκρίνια, αλλά φέρνουν και απογοήρευση και «ξενέρωμα» και διώχνουν μακριά οποιοδήποτε κίνητρο. 

 

Φυσικά και δεν μπήκε φέτος κανένα «πρέπει» πάνω από την ομάδα: ούτε «πρέπει» να μπει στα πλέι-οφς, ούτε «πρέπει» να πάει φάιναλ-φορ, ούτε καν «πρέπει» να κερδίσει τον Ολυμπιακό. Όλοι, κόσμος, παίκτες, προπονητής, διοίκηση, δημοσιογράφοι, είχαν πλήρη επίγνωση της κατάστασης και περίμεναν να δουν στο παρκέ αυτό που «υποσχέθηκε» ο Βόβορας, δηλαδή μια ομάδα που θα «λιώνει», θα τα δίνει όλα και θα «χτυπάει» όλα τα παιχνίδια με όσα όπλα διαθέτει. Το έχουμε δει αυτό ως τώρα, σε όλους τους αγώνες: δεν υπάρχουν σημάδια αδιαφορίας, δεν παράτησε κανένα παιχνίδι η ομάδα ακόμα κι αν «στράβωσε» ή ο αντίπαλος πήρε σε κάποιο σημείο μεγάλη διαφορά, το πάλεψε όσο μπορούσε μέχρι το τέλος. Αλλά οι νίκες, δεν ήρθαν. 

 

Και ο κίνδυνος είναι, αν συνεχιστούν οι ήττες, να «εθιστεί» η ομάδα σε αυτές. Να περάσει μια νοοτροπία στην ομάδα από πολύ νωρίς στη χρονιά, του τύπου «δεν πάμε πουθενά», «δεν κυνηγάμε τίποτα», «γιατί να τα δώσουμε όλα;», «ας κρατήσουμε δυνάμεις για το επόμενο ματς». Το έχουμε δει αυτό τις προηγούμενες χρονιές με ομάδες που έμειναν πολύ νωρίς έξω από το τρένο της οκτάδας και απλά έπαιζαν τα παιχνίδια τους περίπου διαδικαστικά, ίσα - ίσα να βγάλουν τη χρονιά ή να μπορέσει κάποιος παίκτης να κάνει μερικές καλές εμφανίσεις, μπας και βρει στο μέλλον ένα καλύτερο συμβόλαιο κάπου αλλού. 

 

Ο Παναθηναϊκός δεν έχει την «πολυτέλεια» αυτή - έχει φανέλα, ιστορία και μέγεθος τέτοιο, που του «απαγορεύει» να τα παρατήσει, όσο δύσκολα κι αν είναι τα πράγματα. Ο Αλβέρτης και ο Διαμαντίδης, είναι εκεί για να το θυμίζουν σε όλους, ο Βόβορας και οι Έλληνες παίκτες το γνωρίζουν καλά, οι ξένοι οφείλουν να το μάθουν - αν δεν το γνωρίζουν ήδη. Όλοι μαζί, πρέπει να προσπαθήσουν ακόμα πιο σκληρά για να γυρίσει η κατάσταση 0 κι αυτό μπορεί να γίνει μόνο με μερικές «καλές νίκες»: με συγκέντρωση στην άμυνα, με περιορισμό των λαθών, με αυταπάρνηση και ακολουθώντας τις οδηγίες του προπονητή.