Ποιον εξυπηρετεί η ατέλειωτη «Φορτουνειάδα»;

Είτε με αφορμή τον Ολυμπιακό, είτε με αφορμή την Εθνική ομάδα, διαβάζεις για τον Κώστα Φορτούνη. Αν δεν παίζει, «γιατί δεν έπαιξε»; Αν παίζει, «γιατί δεν έπαιζε στα προηγούμενα παιχνίδια;» Μια ατέλειωτη Φορτουνειάδα, που έχει καταντήσει ασεβής, σχεδόν προσβλητική για όλους. Για τους εκάστοτε προπονητές του, για τη διοίκηση του Ολυμπιακού, για τους συμπαίκτες του σε Ολυμπιακό και Εθνική και φυσικά για τον ίδιο.

Τι προσπαθούν άραγε να επιτύχουν όλοι αυτοί οι δημοσιογράφοι και σχολιαστές, που κάθε τρεις και λίγο μας υπενθυμίζουν πόσο καλός παίκτης είναι ο Φορτούνης και πόσο η ομάδα (Ολυμπιακός και Εθνική) πρέπει να ξεκινάει από τον «κορυφαίο Έλληνα ποδοσφαιριστή»; Μόνο υπογραφές δεν έχουν αρχίσει να μαζεύουν, για να καταδείξουν πόσο μεγάλη αδικία συντελείται. Άρα, τι θέλει να πει ο ποιητής; Ότι ο Μαρτίνς και ο Φαν Σχιπ είναι... βλαμμένοι, ανίδεοι ή εμπαθείς και δεν τον θεωρούν αναντικατάστατο; Προφανώς αυτό δεν ισχύει για κανέναν από τους δυο. Ότι η διοίκηση του Ολυμπιακού πρέπει να παρέμβει με τον πιο άγαρμπο τρόπο στη δουλειά του προπονητή που η ίδια έχει επιλέξει (και ο οποίος είναι ένας πραγματικά καλός προπονητής) και να τον πιέσει ή «αναγκάσει» να τον χρησιμοποιεί περισσότερο; Ότι οι συμπαίκτες του στον Ολυμπιακό ή την Εθνική, που προτιμώνται έναντι του Φορτούνη, είναι κατώτεροι παικτικά αλλά παίζουν διότι έχουν βύσμα;

Ή μήπως όλοι αυτοί θεωρούν ότι προσφέρουν κάποια υπηρεσία υψηλού επιπέδου στον ίδιο τον παίκτη; Ότι με τα καλά τους λόγια ή το «σπατουλάρισμα» που πέφτει ενίοτε, για το πόσο καλός και ποιοτικός και ταλαντούχος είναι, θα τον κάνουν να πεισμώσει και να προσπαθήσει σκληρότερα, ώστε να τους δικαιώσει; Δεν νομίζω: αν είναι κάτι που μπορεί πραγματικά να πεισμώσει το Φορτούνη, είναι το ότι παίζει λιγότερο απ' ό,τι θέλει ή απ' ό,τι «πρέπει» - μόνο αυτό μπορεί πραγματικά να τον ατσαλώσει.

Όπως αντιλαμβανόμαστε όλοι, χωρίς καν να χρειαστεί να ζούμε στου Ρέντη ή να είμαστε στις συγκεντρώσεις της Εθνικής, είναι ότι το πρόβλημα με το Φορτούνη δεν είναι θέμα αγωνιστικής αξίας, ταλέντου ή ποδοσφαιρικής προσωπικότητας - δεν τον θυμάμαι ποτέ να «κρύβεται» στα δύσκολα και να μην προσπαθεί να κάνει ό,τι μπορεί, ακόμα και στις μέτριες ή κακές του βραδιές. Οπότε το πρόβλημα - καταρχάς με τον Μαρτίνς και σε δεύτερο επίπεδο με τον ομοσπονδιακό μας τεχνικό, με τον οποίον άλλωστε «βλέπονται» πολύ πιο σπάνια - είναι πρόβλημα συμπεριφοράς. Είναι απεθαρχία; Αντιμιλάει; Δεν προπονείται όσο σκληρά πρέπει; Μουρμουρίζει; Είναι «κακή επιρροή» στα αποδυτήρια; Αυτές είναι πληροφορίες που αφορούν στον Ολυμπιακό και την Εθνική και καλό είναι τα αποδυτήριο να είναι «άβατο» και τα προβλήματα να αντιμετωπίζονται εντός των τειχών και όχι σε δημόσια ξεκατινιάσματα. Αλλά να αντιμετωπίζονται, να λύνονται με κάποιον τρόπο κι όχι να μπαίνουν κάτω από το χαλί μιας πρόσκαιρης επιτυχίας ή μιας καλής εμφάνισης του παίκτη.

Προσωπικά θεωρώ τον Φορτούνη τον καλύτερο Έλληνα ποδοσφαιριστή της εποχής μας. Αλλά παράλληλα σέβομαι απόλυτα τους προπονητές και τη δουλειά τους, διότι αυτοί ζουν καθημερινά με τους παίκτες, τους οποίους εμείς βλέπουμε εν δράσει μια ή δυο φορές την εβδομάδα. Οπότε όλοι αυτοί που κουνάνε το δάχτυλο στον Φαν Σχιπ, επειδή ο Φορτούνης «καθάρισε» στη Μολδαβία ή γκρινιάζουν διακριτικά για τις επιλογές του Μαρτίνς, καλύτερα να εύχονται να πήρε τα διάφορα μηνύματα ο Φορτούνης και να (ξανα)έφτασε πνευματικά και αγωνιστικά στο επίπεδο που του αξίζει να βρίσκεται. Ώστε κανένας Πεπ Γκουαρδιόλα να μην τον αναζητά στο μέλλον, αλλά να μιλάει με λόγια κολακευτικά μετά από έναν αγώνα, που είχε την υπογραφή του Κώστα Φορτούνη.