Το «ουδείς αναντικατάστατος» δεν ισχύει πάντα

Μπορούμε να πούμε με σιγουριά, ότι - εκτός συγκλονιστικού απροόπτου - ο Παναθηναϊκός «σχηματοποιήθηκε» οριστικά με την έλευση του Μακ: ήρθε ένας «άσος» που μπορεί και να σκοράρει και να παίξει άμυνα, που έχει ένα ικανοποιητικό ύψος για να κοιτάξει στα μάτια τα αντίπαλα πλέι-μέικερ και να μαρκάρει επαρκώς στις αλλαγές μετά από σκριν, που έκανε ένα ντεμπούτο «έτοιμου παίκτη» κι όχι ενός ψαρωμένου τύπου που ψάχνει να βρει πατήματα και ρόλο στο παρκέ. Αν δεν υπάρξει κάποια συγκλονιστική ατυχία ή αναποδιά, κάποιος σοβαρός τραυματισμός ή κάποιο οικογενειακό πρόβλημα τόσο μεγάλο που θα αναγκάσει κάποιον να φύγει (χτυπάω ξύλο και για τα δυο), τότε ο Βόβορας με αυτό το ρόστερ θα δώσει τη μάχη για τη συνέχεια της Ευρωλίγκας και των εγχώριων διοργανώσεων.

Αρκεί να είναι ΑΥΤΟ το ρόστερ, πλήρες, υγιές και ετοιμοπόλεμο. Έχουμε πει και δεν χρειάζεται να το ξαναλέμε, ότι από την αρχή της σεζόν δεν υπήρξε κυριολεκτικά ούτε ένα παιχνίδι που να ήταν η ομάδα ολόκληρη, χωρίς απουσίες, χωρίς μικρά ή μεγαλύτερα προβλήματα, χωρίς ανέτοιμους παίκτες και ολοκληρωμένη από μεταγραφικές κινήσεις. Θα γίνει αυτό επί ισπανικού εδάφους, κόντρα σε Βαλένθια και Μπασκόνια; Θα δείξει: ο Νέντοβιτς είναι με την ομάδα, αλλά η κατάστασή του θα κριθεί και θα αξιολογηθεί την τελευταία στιγμή. Δεν έπαιξε με την Εφές και πολύ σωστά πάρθηκε αυτή η απόφαση, διότι πρραγματικά σε μια τόσο μεγάλη διαδρομή και με τόσα παιχνίδια να ακολουθούν, δεν γίνεται να ρισκάρεις έναν τραυματισμό που μπορεί να αφήσει έναν παίκτη εκτός για μεγάλο διάστημα - όχι επειδή είναι τόσο σημαντικός, μιλάω για οποιονδήποτε παίκτη.

Μόνο που στον φετινό Παναθηναϊκό, που χτίστηκε με συγκεκριμένα υλικά και περιορισμένο μπάτζετ, που απέκτησε μια συγκεκριμένη φιλοσοφία μπασκετικής «τρέλας», αυταπάρνησης και κατάθεσης ψυχής, που μπαίνει σχεδόν σε όλα τα παιχνίδια με την ταπεινότητα του αουτσάιντερ, το γνωστό «ουδείς αναντικατάστατος» δεν ισχύει απόλυτα, ούτε ισχύει πάντα. Ο Βόβορας τους χρειάζεται όλους για να πάει την ομάδα μερικά βήματα μπροστά - χρειάζεται ακόμα περισσότερο αυτούς, που μπορούν να κάνουν πράγματα τα οποία οι συμπαίκτες τους δεν μπορούν. κι ο Νέντοβιτς, αυτός που είδαμε τον τελευταίο καιρό, που πέταξε από πάνω του το άγχος, που άρχισε να βρίσκει ρυθμό, ο «θρασύς μπόμπερ» που μπορεί να τα «κολλήσει» από παντού, είναι μια τέτοια περίπτωση.

Η Μπαρτσελόνα μπορεί «να ζήσει» για ένα ή περισσότερα παιχνίδια χωρίς π.χ. τον Μίροτιτς και να μην το πληρώσει - το διαπιστώσαμε όταν είχε ασθενήσει με κορωνοϊό. Η ΤΣΣΚΑ επίσης χωρίς τον Τζέιμς. Η Ρεάλ ούτως ή άλλως πρέπει να μάθει να ζει χωρίς τον (φευγάτο για το ΝΒΑ) Καμπάτσο και η Εφές έδειξε ότι μπορεί να τα καταφέρει ακόμα και χωρίς το Λάρκιν - και πάει λέγοντας. Κοινό χαρακτηριστικό όλων αυτών, είναι το μεγάλο πορτοφόλι τους και το βαθύ τους ρόστερ, που τους επιτρέπει να «κρύβουν» την απουσία ενός πολύ καλού παίκτη για κάποιο χρονικό διάστημα.

Ο Παναθηναϊκός δεν έχει αυτή την πολυτέλεια - δεν έχει κάποιον να παίξει το ρόλο του Νέντοβιτς, όπως δεν έχει ψηλό με τα στοιχεία και το κορμί του Παπαγιάννη, δεν έχει κάποιον που να κάνει τόσες πολλές δουλειές και στις δυο ρακέτες σαν τον Παπαπέτρου και θα ρισκάρω λέγοντας ότι το ίδιο ισχύει και για τον Μακ, - πιστεύω πως η αναγκαιότητά του θα πιστοποιηθεί άμεσα. Φυσικά και οι τραυματισμοί και οι ατυχίες είναι μέσα στο παιχνίδι, υπήρχαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν, ο Βόβορας αυτό το έχει νιώσει στο πετσί του και κανείς δεν μπορεί να προβλέψει τι θα φέρει το «αύριο», αλλά χρειάζεται και λίγη τύχη. Όχι απαραίτητα να μπει ένα τρίποντο από τη σέντρα (καλοδεχούμενο θα ήταν αυτό κόντρα στην Εφές στο φινάλε) αλλά τουλάχιστον να είναι η ομάδα υγιής.... Ώστε να παλέψει για να φτάσει μέχρι εκεί που την αναλογεί βάσει της αξίας και της προσπάθειάς της.