Ανάμεσα στα «θέλω» του Πογιάτος και του Μπόλονι, χάθηκε το «μπορώ»

Διαβάζω στα ρεπορτάζ των συναδέλφων για τις σκέψεις του Μπόλονι περί ενίσχυσης και μελλοντικών μεταγραφικών κινήσεων. Θεμιτό είναι πάντοτε ένας προπονητής να επιθυμεί να φέρει παίκτες που «του κάνουν», που πιστεύει ότι μπορούν να εξυπηρετήσουν το πλάνο του, που μπορούν να είναι τα κομμάτια του παζλ που λείπουν. Μόνο που όταν φέρνεις έναν προπονητή Οκτώβρη μήνα - και κατ΄επέκτασιν όταν ένας προπονητής δέχεται να αναλάβει μια ομάδα Οκτώβρη μήνα, προτεραιότητα δεν είναι οι ενισχυτικές κινήσεις του Ιανουαρίου, αλλά η αξιοποίηση του ήδη υπάρχοντος υλικού.

Για παράδειγμα, διαβάζουμε ότι ο Μπόλονι έχει διαπιστώσει «θέματα» στο κέντρο και θα ήθελε έναν ακόμα επιθετικό, με στοιχεία διαφορετικά από τον Καρλίτος και τον Μακέντα. Να με συμπαθά ο έμπειρος κόουτς, αλλά το θέμα δεν είναι να έρθει ένας ακόμα επιθετικός - εκτός κι αν είναι ο Λεβαντόφκσι: υπάρχει, πέρα από τον Ισπανό και τον Ιταλό ο Καμπετσής, ο Ιωαννίδης, ο Εμμανουηλίδης. Να θυμίσω ότι τα τελευταία δυο χρόνια η ομάδα πορεύτηκε ουσιαστικά μόνο με τον Μακέντα στην επίθεση και αλλαγές του ήταν πότε ο Περέα, πότε ο Βέργος και πότε ο Καμπετσής, ενώ έχουμε δει μέχρι και τον Κολοβό «ψευτοεννιάρι». Όσο για τον άξονα, υπάρχει ο Κουρμπέλης, ο Μαουρίσιο, ο Αγιούμπ, ο Αλεξανδρόπουλος και ο Σερπέζης, υπάρχουν ο Βιγιαφάνες με τον Μπουζούκη, υπάρχουν λύσεις για όλα τα γούστα και όλες τις διατάξεις: και 4-4-2 και 4-3-3 και 4-2-3-1 και 3-5-2 και ό,τι τραβάει η ψυχή του καθενός!

Σαφώς και όσα ξέρει ο νοικοκύρης δεν τα ξέρει ο κόσμος όλος και «νοικοκύρης» στην προκειμένη περίπτωση είναι ο προπονητής της ομάδας. Αλλά ακριβώς επειδή είναι ο προπονητής και όχι ο τεχνικός διευθυντής, πρέπει να έχει ως πρώτο μέλημα να «ξεζουμίσει» όσο περισσότερο μπορεί τους παίκτες του, να δει πόσο «χυμό» μπορεί να πάρει από τον καθέναν και πόσο μπορούν να βοηθήσουν τον ίδιο και την ομάδα - αν δεν μπορούν, τότε θα είναι απόλυτα λογικό να εισηγηθεί την πώλησή τους ή το δανεισμό τους και την απόκτηση κάποιων άλλων, στο μέτρο του εφικτού. 

Αλλά εγώ θα επιμείνω: το πρόβλημα δεν είναι ούτε η ποιότητα των παικτών, ούτε η ποσότητα. Ο Παναθηναϊκός, με φτωχότερο ρόστερ πέρυσι ήταν πολύ πιο δημιουργικός και με πάμπτωχο ρόστερ πρόπερσι, τότε με την απαγόρευση μεταγραφών, έκανε ένα σωρό κολλητές νίκες στο ξεκίνημα, επίσης με δημιουργία και αποτελεσματικότητα πολύ πιο πλούσια σε σχέση με τη φετινή. Στα δικά μου μάτια, το θέμα είναι καθαρά η προσαρμογή, πρώτα στα «θέλω» του Πογιάτος και εν συνεχεία στα «θέλω» του Μπόλονι - κάπου εκεί ανάμεσα, χάθηκε το «μπορώ». 

Για να γίνει επιτέλους αυτή η ρημάδα η προσαρμογή και να αρχίσει να παίζει ο Παναθηναϊκός μπάλα ανάλογη με το ρόστερ του, ο Μπόλονι, σαν καλός και έμπειρος «μάστορας» που είναι, πρέπει πριν απ' όλα να βρει τα «κουμπώματα», δηλαδή ποιος παίκτης «κουμπώνει» καλύτερα στο σύστημα που θα επιλέξει να πορευτεί αλλά παράλληλα και ποιος «κουμπώνει» καλύτερα με αυτόν που παίζει στο πλάι του ή στην ίδια πτέρυγα με αυτόν. Το ότι ο Καρλίτος και ο Μακέντα είναι καλοί παίκτες δεν το συζητάμε - από την αρχή της χρονιάς όμως, ζήτημα να έχουν προκύψει καλές 2-3 συνεργασίες μεταξύ τους. Τα πλάγια μπακ αλλάζουν συνέχεια και το ίδιο πάνω - κάτω συμβαίνει με τα εξτρέμ - πώς να καταλάβει κανείς ποιος ταιριάζει με ποιον; Στον άξονα ο Κουρμπέλης με τον Μαουρίσιο συνθέτουν ένα πολύ αξιόλογο δίδυμο - μόνο που η ομάδα, χωρίς Βιγιαφάνιες, δείχνει να μην έχει καθόλου φαντασία, δημιουργία ή κάθετη πάσα. 

Με μια 11άδα που αλλάζει συνεχώς από την αρχή της χρονιάς λόγω τραυματισμών, καρτών ή ανετοιμότητας, με παίκτες - κλειδιά να μην είναι διαθέσιμοι για 90λεπτο και με διάφορους παίκτες να έχουν ανάγκη λίγο παραπάνω χρόνο μια που είχαν να παίξουν μπάλα αρκετούς μήνες, ο Παναθηναϊκός εξακολουθεί να παραπατάει. Και καμία προσδοκία μεταγραφής για τον Γενάρη δεν μπορεί να δώσει το παραμικρό απ' αυτά που μπορούν να δώσουν αρκετοί ταλαντούχοι και «διψασμένοι» παίκτες του ρόστερ.