Από τον Μαουρίσιο στον Μολό, ένα τσιγάρο δρόμος

Ο Παναθηναϊκός παίζει καλύτερα στα τελευταία παιχνίδια, επί Μπόλονι δηλαδή, απ' ό,τι έπαιζε στα πρώτα, επί Πογιάτος. Πράγμα όχι ιδιαίτερα δύσκολο, αφού δεν γινόταν να παίζει χειρότερα απ' ό,τι έπαιζε στα φιλικά και στα πρώτα επίσημα παιχνίδια που είδαμε και δεν πιστεύαμε στα μάτια μας. Αλλά το ότι παίζει καλύτερα, δεν σημαίνει ότι παίζει και καλά. Κερδίζει όμως, έχει κάνει δυο νίκες και μια ισοπαλία στα τρία τελευταία ματς κι αυτό είναι που μετράει. Για την ακρίβεια, αυτό όφειλε και έπρεπε να κάνει από την αρχή της χρονιάς.

Πάντα μια καινούργια ομάδα, με έναν καινούργιο προπονητή και καινούργιο πρότζεκτ, θέλει λίγο χρόνο για να αρχίσει να αποδίδει. Χρόνο που τον κερδίζει, όσο κερδίζει αγώνες - ανεξάρτητα από απόδοση. Τα τρίποντα μετράνε, τα «μισό - μηδέν», ώστε η ομάδα να κινείται στα πάνω πατώματα της βαθμολογίας και να έχει αυτοπεποίθηση, η οποία με τη σειρά της φέρνει βελτίωση. Για να το πετύχει αυτό μια καινούργια ομάδα, με καινούργιο προπονητή, πρέπει να ακολουθήσει «παλιά κόλπα», μονοπάτια στα οποία βάδισε ο προκάτοχός του, να κάνει πράγματα που είχαν εντυπωθεί στο σκληρό δίσκο των παιχτών που προϋπήρχαν στο ρόστερ, να έρθουν νίκες «επαγγελματικές». Και στη συνέχεια, σιγά - σιγά, να μπολιάσει την ομάδα με τις δικές του πινελιές στην αρχή και τη δική του φιλοσοφία στη συνέχεια.

Ο Πογιάτος δεν το έκανε και απέτυχε. Μόνο που η δική του αποτυχία ήταν σαν μια πέτρα δεμένη στο λαιμό της ομάδας, που κινδύνεψε να την παρασύρει στο βυθό. Πήγε να τα αλλάξει όλα ο Ισπανός, αγχώθηκε να δείξει γρήγορα - γρήγορα πολλές σελίδες από το βιογραφικό του, να «χώσει» τους καινούργιους παίκτες στην 11άδα χωρίς καν να έχουν εγκλιματιστεί, να χωρέσει άγαρμπα τον Μακέντα με τον Καρλίτος, να γκρεμίσει το παλιό «σπίτι» και να φτιάξει το καινούργιο πολύ γρήγορα. Η Ρώμη όμως, δεν χτίστηκε σε μια μέρα.

Ο Μπόλονι δεν είναι μάγος. Ούτε θαυματοποιός. Είναι όμως παλιά καραβάνα, έχει την προσωπικότητα να επιβληθεί στα αποδυτήρια και έχει την εμπειρία να μπορεί να «μιλήσει» στον κάθε παίκτη με τέτοιον τρόπο, ώστε ο παίκτης να τον ακούσει. Θα κάνει παρατηρήσεις αλλά θα επιβραβεύσει κιόλας. Θα κάνει πλακίτσα αλλά θα τρίξει και τα δόντια. Θα δοκιμάσει καινούργια πράγματα αλλά θα σεβαστεί και τα παλιά. Και θα δώσει βάρος στην ψυχολογία, διότι αυτό διέγνωσε ως νούμερο ένα πρόβλημα: παίκτες που δεν πιστεύουν στον εαυτό τους, στον διπλανό τους, στην ομάδα ολόκληρη.

Στέκονται όλοι στον Μαουρίσιο και το ρόλο που ανέλαβε πολύ γρήγορα στην ομάδα - και δικαίως: ο Βραζιλιάνος, εκτός από καλός παίκτης, είναι και Ηγέτης. Μιλάει, κατευθύνει τους συμπαίκτες του, συνεννοείται με τον προπονητή, αλλά πάνω απ' όλα παίζει μπάλα και δεν κάνει τον «παράγοντα». Ειλικρινά αναρωτιέμαι με ποια λογική ο Ρόκα δεν τον ήθελε ή ο Πογιάτος δεν επέμεινε να αποκτηθεί όταν έμαθε ότι προτάθηκε - μόνο και μόνο αυτό, είναι λόγος απόλυσης για τον Ρόκα, χώρια όλα τα υπόλοιπα λάθη που έκανε. Πέντε πράγματα να σκαμπάζεις από ποδόσφαιρο, καταλαβαίνεις πόσο πολύτιμος είναι ο Μαουρίσιο. Και πόσο λάθος έκαναν στον ΠΑΟΚ που τον έδιωξαν - όταν το κατάλαβαν και πήγαν να επανορθώσουν, ήταν πλέον αργά.

Εγώ προσωπικά θα σταθώ, πέρα από τον σπουδαίο Μαουρίσιο, στον συγκινητικό Μολό. Δεν ξέρω τι χαρακτήρας είναι και τι προβλήματα κουβαλάει στο κεφάλι του και δεν με νοιάζει κιόλας - ο παίκτης που είδα με τον Απόλλωνα, να παίζει για πρώτη φορά βασικός μετά από τόσο καιρό, στην άγνωστη γι' αυτόν θέση του δεξιού μπακ και να είναι τόσο συγκεντρωμένος, τακτικά πειθαρχημένος και σοβαρός, είναι ένας παίκτης που πήρε μια ευκαιρία από τον Μπόλονι και έκανε τα πάντα για να μην την αφήσει να πάει χαμένη. Ένας παίκτης που έπαιξε για τον προπονητή του - ακόμα και η δεύτερη κίτρινη που πήρε, αποτέλεσμα υπερβάλλοντος ζήλου ήταν και «αυτοθυσίας» για να μην βγει μια επικίνδυνη σέντρα κι όχι απερισκεψία.

Αν ο Μπόλονι, κατάφερε να «ψήσει» τον φευγάτο και κομμένο Μολό να δώσει και την ψυχή του γι' αυτόν και την ομάδα, έναν παίκτη στα 31 του κι όχι στα 25 του, έναν παίκτη που ούτε ο Δώνης ούτε ο Ρόκα ούτε ο Πογιάτος κατάφεραν να προσεγγίσουν ή να κουλαντρίσουν, και το κατάφερε αυτό μέσα σε λίγες μέρες, υπάρχει ελπίδα ότι προϊόντος του χρόνου, ο Μπόλονι μπορεί να κάνει το ίδιο και με άλλους παίκτες που χρειάζονται «ντάντεμα», ψυχολογική στήριξη ή απλά ένα κίνητρο. Για να γίνουν πρώτα αυτοί οι ποδοσφαιριστές που πίστεψαν ότι θα γίνουν μια μέρα και εν συνεχεία για να γίνει ο Παναθηναϊκός μια καλή ομάδα που θα ευχαριστιέσαι να τη βλέπεις.