Ξεκάθαρη στόχευση πρέπει να είναι το Κύπελλο!

Για να μην κρυβόμαστε πίσω απ’ το δάχτυλό μας… Καθαρά ποδοσφαιρικά, η εικόνα του Παναθηναϊκού με τον Απόλλωνα ήταν αποκρουστική. Μηδέν ευκαιρίες για το «τριφύλλι», δεν το λες και αιτία χαράς. Πήρε όμως το αποτέλεσμα. Κανένα θέμα, προτιμότερο σαφώς απ’ το να κάνεις 30 ευκαιρίες όπως με τον ΟΦΗ και τελικά να ισοφαρίζεις στο 90+4’. Απλά αυτή η δυσκολία των «πράσινων» μας έκανε να θυμηθούμε πως είναι αρκετά δύσκολο αυτή η ομάδα να κάνει ένα σερί που θα ανατρέψει την κατάσταση σε βαθμολογικό επίπεδο.

Ουσιαστικά κυνηγάς τον Άρη (μόνο που λέγεται αυτό, ντροπιαστικό είναι χωρίς να θέλει κανείς να θίξει τον Άρη βέβαια). Είναι στο +7 με ματς λιγότερο πλέον (αυτό που χρωστά με την ΑΕΛ). Κατά συνέπεια θες οπωσδήποτε 3-4 καλύτερα αποτελέσματα απ’ τον αντίπαλο, που μέχρι τώρα παίρνει νίκες χωρίς να εντυπωσιάζει. Έχει όμως ποιότητα, ειδικά μεσοεπιθετικά. Έχει σταθερότητα αμυντικά, δε δέχεται εύκολα φάσεις. Κι έχει και τη ρέντα! Κατά συνέπεια, σκούρα τα πράγματα.

Κυρίως όμως, δεν έχει ο Παναθηναϊκός αυτή τη δυναμική για να πεις θα πάει να κάνει ένα σερί 4-5 νίκες να πάρει… αέρα. Αν νικά δύο ματς, δε νικά το τρίτο και πάλι απ’ την αρχή, η διαφορά δύσκολα θα καλυφθεί. Κι εντός των πλέι οφ θα είναι ακόμη δυσκολότερο, επειδή οι νίκες θα πρέπει να είναι κόντρα στις δυνατές ομάδες της χώρας.

Ας μείνουμε λίγο σε κάποια ποδοσφαιρικά συμπεράσματα. Ο τρόπος που έπαιξε ο Απόλλωνας, είναι αυτός με τον οποίο θα σε αντιμετωπίσουν οι περισσότερες ομάδες. Προκαλεί ανησυχία το γεγονός πως δεν έκανες ευκαιρίες. Είναι και παραείναι δικαιολογία οι απουσίες, αλλά και πάλι μεσοεπιθετικά δεν είχες θέματα. Ο Παναθηναϊκός συνεχίζει απέναντι σε κλειστές άμυνες να μην έχει τη φαντασία, να μην έχει το ένας με έναν, να μην έχει τα άκρα που θα ταλαιπωρήσουν τον αντίπαλο. Σαβιέρ, Αϊτορ, συνεχίζουμε να πιστεύουμε πως απλά δεν είναι παίκτες για Παναθηναϊκό! Κι ας είναι θεωρητικά νωρίς. Είναι κρίμα όμως να έχει περάσει ακόμη μια σεζόν που δεν μπόρεσε να κάνει την κίνηση που τόση ανάγκη έχει το «τριφύλλι». Μένοντας πάλι ο Χατζηγιοβάνης να πρέπει να κάνει παιχνίδι απ’ τα άκρα!

Δε βοήθησε σε κάτι και η συνύπαρξη Μακέντα-Καρλίτος. Η οποία συνεχίζεται περισσότερο σε μια λογική πως είναι καλοί παίκτες άρα πρέπει να παίζουν. Δεν πάει έτσι όμως. Τρεις πίσω, κλειστοί χώροι, η μπάλα δεν έφτανε με τίποτα μπροστά, ποια ακριβώς η χρησιμότητα των δύο επιθετικών; Αφήστε που συνεχίζεται το φαινόμενο να μπερδεύονται μεταξύ τους περισσότερο, παρά να υπάρχει μια καλή συνεργασία που προσφέρει στην ομάδα.

Ταυτόχρονα, αυτή η λογική αφήνει τους «πράσινους» με ένα λιγότερο χαφ. Άρα περισσότερη δουλειά για Κουρμπέλη (όταν παίζει επειδή με Απόλλωνα ήταν εκτός) και Μαουρίσιο. Εξαιρετικοί παίκτες και ειδικά ο Βραζιλιάνος… δικαιώνει όσους πίστευαν πως η ομάδα δε θέλει παίκτη στον άξονα της μεσαίας γραμμής. Αλλά μόνοι τους κόντρα σε τρεις αντιπάλους ή και τέσσερις όταν ρίχνουν βάρος στον άξονα επειδή απ’ τα άκρα δεν ανησυχείς κανέναν, πόσο να αντέξουν; Μάλλον θα ήταν προτιμότερο αν έμπαινε ένας έξτρα χαφ, επιτελικός για να γίνει η διάταξη 4-2-3-1, ή να το γυρίσεις σε 4-4-2 ρόμβο, υπερφορτώνοντας τον άξονα και χρησιμοποιώντας τον Χατζηγιοβάνη περιφερειακό στους δύο μπροστά!

Σαφώς κι ο Μπόλονι ξέρει… απείρως καλύτερα απαό εμάς. Ξαναλέμε, υπάρχει και η δικαιολογία των απουσιών. Ο Παναθηναϊκός έπαιξε με το τρίτο του αριστερό μπακ, με έναν εξτρέμ για δεξί μπακ, χωρίς έναν απ’ τους καλύτερους στόπερ του, χωρίς τον βασικό του κόφτη. Δεν έχει σημασία ποιος είναι ο αντίπαλος, όλες οι ομάδες στον πλανήτη θα επηρεάζονταν. Απλά για τον Παναθηναϊκό είναι ανησυχητική η επαναλαμβανόμενη εικόνα της ομάδας που δε δείχνει την ποιότητά της, ή που απλά δεν έχει την ποιότητα που νομίζαμε πως έχει! Τόσο απλά! Ειδικά για τα εξτρέμ, είναι ξεκάθαρο, το φωνάζαμε καιρό. Δυστυχώς το γήπεδο δικαιώνει όσους ανησυχούσαν. Μέχρι τώρα τουλάχιστον και μακάρι να αλλάξει στην πορεία. Απλά είναι αδιανόητο το γεγονός πως ο Παναθηναϊκός που έψαχνε τόσο καιρό ακραίους, πήρε πάλι ποδοσφαιριστές που δεν είναι ούτε γρήγοροι, ούτε έχουν το ένας εναντίον ενός.

Απ’ τη στιγμή που παρατηρείται αυτό το φαινόμενο στο Πρωτάθλημα, ακόμη και στο ανέβασμά της η ομάδα (το οποίο θα έρθει δεδομένα) είναι δύσκολο να πάρει τα αποτελέσματα που χρειάζεται για να καλύψει την κατάσταση. Δεν έχει την αγωνιστική δυναμική για κάτι τέτοιο, εκτός αν έρθουν τα κάτω-πάνω, που θα είναι και ευτυχία να συμβεί! Όχι μόνο για τους Παναθηναϊκούς, αλλά συνολικά για το Ελληνικό ποδόσφαιρο. Επειδή πρέπει να προσεύχεται το ποδόσφαιρό μας να επιστρέψει στην Ευρώπη το «τριφύλλι». Όταν το κάνει, σιγά-σιγά θα τον βρει τον δρόμο του. Κι όταν τον βρει οι 17ες θέσεις θα μοιάζουν ανέκδοτο…

Απέχουν αρκετά όλα αυτά όμως. Ο πιο ασφαλής τρόπος αυτή τη στιγμή για να υπάρξει Ευρώπη, είναι το Κύπελλο Ελλάδος. Ίσως αυτό πρέπει να γίνει… ψύχωση για τους «πράσινους». Στο Πρωτάθλημα η 4η θέση μοιάζει δύσκολη και πάντα εμπεριέχει το ρίσκο να γίνει καμιά… κέντα και να πάρει το Κύπελλο σύλλογος που δε θα είναι στην τριάδα, οπότε η θέση αυτή θα χαθεί ως εισιτήριο Ευρωπαϊκών διοργανώσεων. Φυσικά και είναι εύκολο να λέμε πήγαινε πάρε το Κύπελλο, το θέμα είναι πώς θα το κάνεις… Με τον ίδιο τρόπο όμως, είναι δύσκολο να πεις πως θα πας να πάρεις αποτελέσματα με Ολυμπιακό, ΠΑΟΚ, ΑΕΚ στο Πρωτάθλημα. Τα οποία σαφώς και χρειάζεσαι έτσι όπως τα έκανες μέχρι τώρα. Άρα, γιατί να μην κυνηγήσεις ένα θεσμό που και τίτλο θα σου δώσει και θα μοιάζει να σώνει τη σεζόν!

Βλέπετε, αν η ομάδα βγει 4η και πάρει Ευρωπαϊκό εισιτήριο, δε θα πανηγυρίσει κανείς. Αν όμως πάρει το ίδιο εισιτήριο, μέσω κατάκτησης Κυπέλλου, θα αλλάξει τελείως το κλίμα. Όχι… τρελά πράγματα. Όπως το έκανε το 2014. Όταν βρέθηκες τελικό έχοντας καλές κληρώσεις στην πορεία σου και τη στιγμή που έπρεπε έκανες τη ματσάρα στον τελικό! Θα ήταν το ιδεατό… σβήσιμο σε μια σεζόν που όπως κυλά φαντάζει εντελώς «κρύα» για τον Παναθηναϊκό.

Υ.Γ. Το κακό με τα ματς κεκλεισμένων των θυρών, είναι πως ακούς πολλά. Για παράδειγμα τι λέγεται στους πάγκους. Ο Απόλλων θεωρεί πως αδικήθηκε απ’ τη διαιτησία. Φώναζε ο Κασναφέρης συνέχεια. Σε μια φάση μάλιστα φώναζε πως δεν είναι κίτρινη για τον Ντομίνγκες που «θέρισε» τον Σαβιέρ στο πλάγιο άουτ. Αυτοί οι άνθρωποι διαμορφώνουν άποψη, διαμαρτύρονται και πείθουν όσους δεν ξέρουν. Απλά να σας θυμίσουμε πως ο ίδιος άνθρωπος πέραν όλων των άλλων, πάτημα του Γεωργάτου στο μπούτι του Παπαδόπουλου σε τελικό Κυπέλλου, δεν έκρινε πως «σηκώνει» ούτε κίτρινη κάρτα. Αυτός ο τύπος έκραζε τον Κουμπαράκη!

Υ.Γ.1: Τα ματς που παίρνει ο Ζαγαρίτης μέχρι τώρα, είναι η τεράστια ευκαιρία γι’ αυτόν! Δεν την έχει εκμεταλλευτεί όπως θα έπρεπε…

Υ.Γ.2: Ο Μαουρίσιο και το impact (που λέγαμε και στο χωριό μας) που έχει στην ομάδα, καταδεικνύει περίτρανα το πόσο μεγάλη απόσταση είχε και έχει ο Παναθηναϊκός απ’ τις ομάδες που όντως κάνουν Πρωταθλητισμό στη χώρα μας. Γιατί το να ρίχνουμε ευθύνες μόνο σε προπονητές και τεχνικούς διευθυντές (χωρίς να σημαίνει πως είναι λάθος) δε βοηθά στο να θυμόμαστε έστω, πως σε επίπεδο ποιότητας η ομάδα αυτή «ξεριζώθηκε» μέσα σε ένα εξάμηνο (καλοκαίρι 2017, Γενάρης 2018) κι έχει απίστευτο χαμένο έδαφος να καλύψει…