Το πρώτο απ’ τα χίλια βήματα που θέλει!

Νομοτελειακά θα νικούσε ο Παναθηναϊκός. Έπρεπε να το κάνει και σε προηγούμενα ματς που δεν άξιζε να πάρει κάτι λιγότερο. Όπως στη Λάρισα, με τον Βόλο εντός και με τον ΟΦΗ εκτός παρότι ισοφάρισε στο τελευταίο λεπτό η εικόνα του ματς ήταν για ξεκάθαρο διπλό. Κάπου θα γινόταν η νίκη. Έπρεπε να γίνει όμως, επειδή… στοίχειωνε το πράγμα. Οπότε κάθε αποτέλεσμα δεν πρέπει να το μειώνουμε σε καμία περίπτωση.

Θα μας επιτρέψετε επίσης να διαφωνήσουμε με τη λογική του «κακή ομάδα η Λαμία». Δε νομίζουμε πως η Λαμία που «καίγεται» όσο κι ο Παναθηναϊκός βαθμολογικά για άλλους λόγους φυσικά, είναι τόσο χειρότερη απ’ τη Λάρισα που αντιμετώπισε το «τριφύλλι». Κι όμως η αγωνιστική σου εικόνα στις δύο αναμετρήσεις ήταν εκ διαμέτρου αντίθετη. Πολλοί θα σκεφτούν πως είναι λογικό γιατί αλλάξαμε προπονητή. Παίζει σημαντικό ρόλο.

Ο Μπόλονι δεν έχει αλλάξει τελείως τον Παναθηναϊκό. Δε θα μπορούσε άλλωστε μέσα σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα. Απλά στα ματς που είναι αυτός στον πάγκο, έχει έναν κανονικό κεντρικό χαφ όπως είναι ο Μαουρίσιο. Έχει χρησιμοποιήσει το δίδυμο στην επίθεση με πιο ορθολογικό τρόπο και όχι αναγκάζοντας έναν εκ των Μακέντα-Καρλίτος να γίνεται εξτρέμ για παράδειγμα. Με το που πήγε ο Ισπανός στους χώρους που του αρέσει να κινείται, έχει τέσσερα γκολ σε τρία ματς. Δεν είναι σύμπτωση…

Ταυτόχρονα, επειδή είναι ωραίες οι εικόνες με το… χέρι του Μπόλονι στον Καρλίτος επειδή δεν έβαλε χατ τρικ, ή με το φατούρο στον Βιγιαφάνιες την ώρα που κάνει αποθεραπεία, ναι ο 67χρονος λόγω εμπειρίας και προσωπικότητας που δεν συγκρίνεται με τον Πογιάτος, μπορεί και τα κάνει αυτά. Αλλά πάνω απ’ όλα αυτά συμβαίνουν επειδή σου δίνει ηρεμία η νίκη. Σου δίνει το δικαίωμα να χαμογελάς (ποδοσφαιρικά). Φανταστείτε για παράδειγμα να βλέπαμε τον Μπόλονι να ρίχνει φατούρα αστειευόμενος μετά το ματς με τον Βόλο. Δε θα ήταν ίδια η αντιμετώπιση. Η βοήθεια μιας απλής νίκης που δεν αλλάζει σε καμία περίπτωση το τραγικό ξεκίνημα στο Πρωτάθλημα, είναι τόσο ξεκάθαρη που σε κάνει να καταλάβεις πως θα αλλάξει το… τσιπάκι με ένα καλό σερί αποτελεσμάτων.

Πάμε λοιπόν στο βασικό ζητούμενο: Η νίκη ήρθε, η… κατάρα έφυγε, τώρα χρειάζεται σταθερότητα και συνέπεια. Για να μην έχουμε το γνώριμο (δυστυχώς) για τον Παναθηναϊκό φαινόμενο του ενός βήματος μπροστά και των τριών πίσω. Μιας ομάδα που επικράτησε, αλλά αυτό δεν έλυσε όλα της τα προβλήματα.

Ακόμη και στην αναμέτρηση της Λαμίας που κάλλιστα θα μπορούσε να είναι 0-5 (άντε 1-5 λόγω του πέναλτι που έπιασε ο Διούδης) φάνηκε πως ο Παναθηναϊκός έχει θέμα στα εξτρέμ. Δεν ήταν κακός ο Σαβιέρ, αλλά ακόμη κι έτσι διαφορά δεν μπορεί να κάνει. Όπως κι ο Αϊτορ. Οκ, θα κάνουν 2-3 κινήσεις, όμως τα βασικά ζητούμενα του Παναθηναϊκού για τους ακραίους του, δεν τα έχουν. Άρα, ίσως κι ο Μπόλονι θα μπορούσε να σκεφτεί (που δεδομένα θα το έχει κάνει) να μετατρέψει αυτό το 4-4-1-1 σε 4-4-2 με διάταξη ρόμβου! Εκεί βέβαια θα «θυσιάσει» τον Χατζηγιοβάνη που επίσης είναι πρόβλημα.

Το λέμε και με αφορμή την επιστροφή του Βιγιαφάνιες. Που έδειξε ακόμη ένα πρόβλημα της ομάδας. Μπήκε, είχε να παίξει κοντά 8 μήνες, προέρχεται από συνεχόμενα θέματα με θλάσεις κτλ. Κι όμως ξεχώρισε αμέσως. Όσο «σκοτωμένο» κι αν ήταν το ματς σε εκείνα τα λεπτά, ζωήρεψε όλη την ομάδα. Θα έπρεπε να έχει σκοράρει αλλά η έλλειψη αγωνιστικού ρυθμού φάνηκε στο τελείωμά του μετά την ωραία ενέργεια του Μολό. Είναι ξεκάθαρο πάντως, πως ο «Βίγια» τη φανέλα βασικού δεν πρέπει να την αφήνει όταν είναι καλά, ούτε για πλύσιμο!

Δύο ποδοσφαιριστές που έρχονται χωρίς ρυθμό, αλλάζουν τα δεδομένα και τις ισορροπίες στον Παναθηναϊκό. Ο Μαουρίσιο είναι ο ένας κι ο Βιγιαφάνιες θα είναι ο άλλος 100%, υγεία να έχει. Αρκούν αυτοί; Όχι. Χρειάζεται συνολική άνοδο της ομάδας, χρειάζεται να λυθούν αγωνιστικά προβλήματα. Όπως για παράδειγμα να δούμε τον Παναθηναϊκό με το αριστερό μπακ που ήρθε για βασικός… Δε μας φταίει τίποτα ο Ζαγαρίτης, ίσα-ίσα το παιδί είναι πολύ καλό για τη δουλειά που πρέπει να κάνει. Όμως μην ξεχνάμε πως στο rotation ο προγραμματισμός τον είχε για τρίτη λύση σε αυτή τη θέση. Άρα απαιτείται κι από εκεί να πάρει περισσότερα το «τριφύλλι» μέσω του Χουάνκαρ.

Με την προσθήκη των παικτών αυτών, να αποφορτίζει και να βελτιώνει και τους υπόλοιπους. Το θετικό για τον Παναθηναϊκό, είναι πως ακόμη δεν τον έχουμε δει με όλα του τα… όπλα. Δεν ξέρουμε πως είναι να παίζει με Βιγιαφάνιες, Μαουρίσιο, Χουάνκαρ, Βέλεθ μαζί στην ενδεκάδα, συν τις υπόλοιπες επιλογές. Μια τετράδα ποδοσφαιριστών που αποκτήθηκε όχι για να συμπληρώνει το ρόστερ, αλλά να ορίζει τις τύχες του Παναθηναϊκού.

Υ.Γ. Ο ομοσπονδιακός τεχνικός φταίει που ο Μάρτινς άφησε εκτός του Φορτούνη. Αλλά εδώ δε θα μιλήσει κανείς. Στην Εθνική ξέρουν να κράζουν. Επειδή εκεί γίνεται… πολιτική. Κι όσο υπάρχει η λογική της πολιτικής επειδή δεν είναι η ΕΠΟ που είχαν συνηθίσει, μην περιμένετε ελπίδα στο αντιπροσωπευτικό συγκρότημα. Για παράδειγμα αν το 2004 η ΕΠΟ δεν είχε πρόεδρο που γούσταραν, δεν ξέρουμε τι θα είχε πετύχει εκείνη η Εθνική με τη μιζέρια και την επικοινωνιακή τους πολιτική…

Υ.Γ. 2: Η εξαιρετική κατάσταση του Καρλίτος και στη Λαμία, μάλλον… έκρυψε την κακή του Μακέντα. Αλλά οκ θα επανέλθει ο Ιταλός δεν τον φοβόμαστε.

Υ.Γ.3: Δεν είναι δύο τα ματς που επιβάλλεται να πάρει ο Παναθηναϊκός (Απόλλωνα Σμύρνης και Ατρόμητο). Είναι πολλά περισσότερα. Έτσι όπως τα έκαναν οι «πράσινοι» στην αρχή, είναι αυτονόητο πως πρέπει να βρουν νίκες και στα μεγάλα ματς που ακολουθούν!