Πόσο κοστίζει ένα νταμπλ;

Ο Άμπελ Φερέιρα φεύγει (ή έφυγε ήδη) από τον ΠΑΟΚ. Ο ίδιος Φερέιρα που ήρθε με ένα ακριβό συμβόλαιο, μια ακόμα πιο ακριβή ρήτρα αγοράς, που ήταν να φύγει το καλοκαίρι αλλά παρέμεινε και μετά ήταν να παραμείνει αλλά τελικά φεύγει. Όπως έφυγε ο Πέλκας (για πολύ λιγότερα χρήματα απ'όσα «έπιανε» δυο χρόνια πριν), ο Μαουρίσιο, ο Άκπομ. Όπως έφυγε και τελικά ξαναγύρισε ο Βιεϊρίνια (με πολύ λιγότερα χρήματα), όπως έφυγε ο Μάτος (που ήταν κι αυτός να φύγει, έμεινε και τελικά έφυγε), όπως έφυγε ο Μίσιτς, που ιατρικά δεν ήταν έτοιμος να παίξει στον ΠΑΟΚ αλλά ιατρικά δείχνει να είναι έτοιμος να παίξει αλλού. Όπως ήταν να φύγει ο Μπίσεσβαρ και ο Πασχαλάκης που τελικά έμειναν μέχρι νεωτέρας, όπως πιθανότατα θα φύγει ο Ζαμπά σύντομα, ίσως ο Γιαννούλης στην επόμενη πραγματικά καλή πρόταση. 

Ο ΠΑΟΚ του Ιβάν Σαββίδη, κατάφερε πρόπερσι να φτάσει στο πρωτάθλημα που τόσο πολύ λαχταρούσε και τόσο πολύ του έλειπε - τα κύπελλα δεν λένε πολλά στον ψυχισμό του κόσμου. Έφτασε δίκαια, τρέχοντας μια αήττητη χρονιά, ήταν αποτελεσματικός, πήρε τα σημαντικά παιχνίδια, δεν άφησε περιθώρια να τον αμφισβητήσουν, όσο κι αν κάποιοι γκρίνιαξαν ή προσπάθησαν να αμαυρώσουν την επιτυχία του. Εκείνος ο ΠΑΟΚ, που χτίστηκε με τα χρήματα του Σαββίδη και καθοδηγήθηκε από τον Λουτσέσκου, ήταν μια πραγματικά καλή ομάδα αλλά και μια πολύ ακριβή ομάδα. Τόσο ακριβή, που δεν μπορούσε να συνεχίσει να υπάρχει - ειδικά από τη στιγμή που οι ευρωπαϊκοί αποκλεισμοί έφερναν μηδέν έσοδα στο ταμείο και το Financial Fair Play επέβαλε τα έσοδα και τα έξοδα να μην είναι «δυο ξένοι», αλλά νούμερα που αλληλοσυμπληρώνονται.

Όλη εκείνη η άνοδος και το «μεγάλωμα» του ΠΑΟΚ, σε μπάτζετ, ονόματα παικτών, ρόστερ, διοικητικά, εξωδιοικητικά, ΕΠΟ, θωράκιση στη διαιτησία και λοιπά, δεν μπορεί παρά να φέρει στο μυαλό τον πολυμετοχικό Παναθηναϊκό. Που μπήκε δυνατά στο παιχνίδι ξοδεύοντας ένα καράβι εκατομμύρια, που έφερε Σισέ και Ζιλμπέρτο, που μάζεψε ό,τι καλύτερο κυκλοφορούσε στην πιάτσα, που επέδειξε μια ξεκάθαρη ανωτερότητα στο γήπεδο ολόκληρη τη χρονιά, που «θωρακίστηκε» εξίσου καλά εξωαγωνιστικά. Μόνο που στο τέλος της ημέρας, οι επιφανείς επιχειρηματίες αποφάσισαν ότι το τίμημα ήταν πολύ βαρύ και το πρότζεκτ πολύ κοστοβόρο για να συνεχίσουν στο ίδιο μοτίβο και αποφάσισαν όχι απλά να διαλύσουν την πολυμετοχικότητα, αλλά και να κόψουν τη σχέση τους με την ομάδα. Και να φανταστείτε, τότε δεν υπήρχε καν Financial Fair Play που να τους «απαγορεύει» να συνεχίσουν να βάζουν χρήματα, χωρίς να υπάρχουν τα ανάλογα έσοδα - απλά βαρέθηκαν, κουράστηκαν, ξενέρωσαν, διαφώνησαν ή ό,τι άλλο θέλει να πει κανείς.

Δεν λέω (και δεν ξέρω) ότι ο ΠΑΟΚ θα βαδίσει στα χνάρια του μετα-πολυμετοχικού Παναθηναϊκού: εύχομαι πραγματικά να μην τον βρει τέτοιο κακό. Να μην βρεθεί δηλαδή «ορφανός» και παρατημένος σε κάποιο συρτάρι δικηγορικού γραφείου, περιμένοντας κάποιον «σωτήρα» να πάρει τις μετοχές και να τον βοηθήσει να περπατήσει, με την απειλή της Διοίκησης Πρωτοδικείου πάνω από το κεφάλι του. Εύχομαι όλος αυτός ο οικονομικός εξορθολογισμός που παρατηρείται τους τελευταίους μήνες, με τον περιορισμό των ακριβών συμβολαίων, τις πωλήσεις, τα έσοδα από το Γιουρόπα, να κάνουν τη μετάβαση από «την ομάδα του νταμπλ» στη σημερινή κατάσταση πιο ομαλή. Να μείνει ανταγωνιστικός και ακμαίος, έστω και με μικρότερο μπάτζετ και «φτηνότερο» προπονητή, να περπατήσει στην Ευρώπη μέχρι εκεί που φτάνει η «στράτα» του, να πουλάει παίκτες επειδή θέλει και στην τιμή που θέλει κι όχι επειδή «πρέπει» και όσο - όσο.

Εύχομαι κυρίως να μην του στοιχίσει και σε εκείνον το νταμπλ, όσο ακριβά στοίχισε μερικά χρόνια πριν στον Παναθηναϊκό, να μην του έχει ανοίξει τόσες πολλές και βαθιές πληγές, που κανείς δεν ξέρει πόσα χρόνια πρέπει να περάσουν για να επουλωθούν. Διότι τα λάθη που έκανε τότε ο Παναθηναϊκός, τις ημέρες όπου οι αγελάδες ήταν «τετράπαχες», αλλά και όσα πέρασε στα χρόνια μετά τη διάλυση της πολυμετοχικότητας, θα έπρεπε να είναι ένα case-study αλλά και ένα παράδειγμα προς αποφυγή, για όλους αυτούς που μπορεί να πιστεύουν ότι «τα λεφτά φέρνουν την ευτυχία» - την φέρνουν, αλλά συνήθως αυτό το αίσθημα ευφορίας, πλήρωσης και ενθουσιασμού, όταν δεν πατάει πάνω σε ένα καλά δομημένο πλάνο, κρατάει τόσο, όσο και τα πανηγύρια της κατάκτησης ενός νταμπλ.