Ο Ζιντάν γελάει. Διότι ο Ζιντάν ξέρει.

«Μετράει μέρες ο Ζιντάν στη Μαδρίτη». «Ήδη έχουν ξεκινήσει επαφές με πιθανούς αντικαταστάτες του, Ποτσετίνο και Ραούλ παίζουν δυνατά». «Μετά τις ήττες από Κάντιθ και Σαχτάρ, παίζει το τελευταίο του χαρτί κόντρα στη Μπαρτσελόνα». «Τον τελειώνει ο Πέρεθ». Ναι, καλά...

Είναι πιθανότατα ο μεγαλύτερος ποδοσφαιράνθρωπος στην Ιστορία του ποδοσφαίρου (ως παίκτης + προπονητής συνολικά), σε περίπου 3,5 σεζόν ως πρώτος προπονητής. Έχει κάνει το αδιανόητο, να πάρει 3 συνεχόμενα Τσάμπιονς Λιγκ. Έχει θέσει τον εαυτό του στην Υπηρεσία της Βασίλισσας για να καθαρίσει τη μπουγάδα, κάθε φορά που ο Μπενίτεθ ή ο Λοπετέγκι είχαν φέρει το καράβι στα βράχια και το οδήγησε σε ασφαλή νερά. Έχει πάρει καμιά δεκαριά τίτλους σε ελάχιστα χρόνια, τίτλους που άλλοι κορυφαίοι προπονητές θέλουν τρεις ζωές για να τους αγγίξουν. Πήρε πέρυσι το πρωτάθλημα, τη στιγμή όπου κανένας «λογικός άνθρωπος» δεν του έδινε την παραμικρή πιθανότητα. Και φέτος, με τη Ρεάλ να μην έχει κάνει ούτε μια μεταγραφή, πήγε μια βόλτα στο «Καμπ Νου», έριξε μια τριάρα και έφυγε σαν κύριος.

Έχουν γραφτεί και ειπωθεί ένα σωρό βλακείες, απρέπειες και ανακρίβειες για το Ζιντάν, για έναν άνθρωπο που συνήθως δεν μιλάει πολύ, αλλά αφήνει τα πεπραγμένα του να μιλήσουν γι'αυτόν, όπως έκανε και όταν έπαιζε μπάλα. Ότι δεν ξέρει, ότι είναι τυχερός, ότι είναι εμπαθής με κάποιους παίκτες, ότι «έφαγε το καλοκαίρι αυτούς που θα μπορούσαν να τον φάνε». Με άλλα λόγια, ο γκόλφερ Μπέιλ, ο Χάμες και ο γιος του, Λούκα, σύμφωνα με κάποιους θα μπορούσαν να τον φάνε αν έμεναν στην ομάδα.

Και αναρωτιέσαι αν όλο αυτό το γαϊτάνάκι ανοησίας, στην Ισπανία αλλά ακόμα και στη χώρα μας, πηγάζει από άγνοια και ποδοσφαιρική ασχετοσύνη, ή από την ανάγκη κάποιων να αποθεώσουν και να προστατέψουν τα «ιερά τοτέμ» του ποδοσφαίρου. Για παράδειγμα, η αβάντα που υπάρχει στον Πεπ, δεν πρέπει να έχει ξαναϋπάρξει σε άλλον προπονητή ποτέ στα παγκόσμια χρονικά - κι όμως, ο πραγματικά πολύ καλός προπονητής Γκουαρδιόλα, δεν έχει πετύχει ούτε το 1/5 απ' όσα έχει καταφέρει σε πολύ λιγότερα χρόνια ο «Ζιζού», ούτε έχει αναλάβει κάποια «αποστολή αυτοκτονίας» παρόμοια με αυτή που ανέλαβε ο Ζιντάν - και μάλιστα δυο φορές, αναλαμβάνοντας τη Ρεάλ διαλυμένη ψυχολογικά, πληγωμένη αγωνιστικά και απαξιωμένη από τον ίδιο τον κόσμο της.

Και αντί οι διάφοροι αναλυτές του πληκτρολογίου και προπονητές της πολυθρόνας να σταματήσουν για λίγα λεπτά ό,τι κάνουν και να χειροκροτήσουν τον Ζιντάν, κάθονται και ασχολούνται με το αν καλώς ή κακώς δόθηκε το πέναλτι στο Ράμος - λες και το τράβηγμα της φανέλας του ήταν κάποιο ειδικό εφέ... Αντί να καθίσουν και να ασχοληθούν, με το πώς κατάφερε η διοίκηση της Μπαρτσελόνα να σπάσει σε χίλια κομμάτια τα τελευταία χρόνια ένα τόσο καλοκουρδισμένο ποδοσφαιρικό τμήμα (με επιλογές ακατάλληλων προπονητών, εκατοντάδες εκατομμύρια για μεταγραφές πεταμένα στα σκουπίδια, «πόλεμο χαρακωμάτων» με το Μέσι, σχεδόν παντελή απουσία νέων παικτών από τη «Μασία», εταιρεία πληρωμένη από τη διοίκηση για να κράζει τους παίκτες στα σόσιαλ μίντια και άλλα διάφορα), προσπαθούν να μειώνουν συνέχεια τις επιτυχίες της Ρεάλ και να «μαλακώνουν» τις αποτυχίες των Καταλανών: δεν πήρε η Ρεάλ πέρυσι το πρωτάθλημα, το έχασε η Μπαρτσελόνα. Δεν νίκησε η Ρεάλ στο «κλάσικο» του Σαββάτου, απέτυχε να ανταποκριθεί η Μπάρτσα. Δεν πήρε με το σπαθί της τρία συνεχόμενα Τσάμπιονς Λιγκ η Ρεάλ, απλά ήταν τυχερή με το γκολ του Ράμος στις καθυστερήσεις ή/και με τους αντιπλαους που βρήκε στο δρόμο προς τους τελικούς. Γελάει ο κόσμος...

Τα πράγματα είναι πολύ απλά: η Μπαρτσελόνα, έχει για προπονητή έναν παρωχημένο τύπο, όπως είναι ο Κούμαν, έναν άνθρωπο με «κολλήματα», που πιστεύει (όπως σχεδόν όλοι οι Ολλανδοί προπονητές) ότι οι Ολλανδοί ποδοσφαιριστές είναι οι κορυφαίοι του κόσμου και έχει τόσο μεγάλη ιδέα για τον εαυτό του, που πιστεύει ότι ο Μέσι, μετά από 15 χρόνια στην ομάδα, πρέπει να σκύψει ταπεινά το κεφάλι στα δικά του «θέλω». Η Ρεάλ Μαδρίτης από την άλλη, έχει για προπονητή έναν άνθρωπο που δεν έχει να αποδείξει τίποτα και σε κανέναν, που εφαρμόζει απλά αλλά κατανοητά πράγματα στην ομάδα, που δεν λογαριάζει ονόματα, που δίνει ευκαιρίες στους «μικρούς» και έχει κερδίσει τα αποδυτήρια που «έχασαν» κατά καιρούς προσωπικότητες όπως ο Μουρίνιο και ο Αντσελότι. Όποιος θέλει να το καταλάβει αυτό, καλώς. Όποιος δεν θέλει, ας εξακολουθεί να ψάχνει γωνία στο δεκάρικο, να γράφει ποδοσφαιρικές αναλύσεις χιλιάδων λέξεων, να αβαντάρει όποιον προπονητή επιθυμεί και να ψάχνει ευκαιρία να υποβαθμίσει το Ζιντάν και όσα έχει καταφέρει στη Ρεάλ. Ο «Ζιζού» άλλωστε, όπως έκανε κάποτε και με τον Ματεράτσι, ξέρει πώς να ρίχνει «κουτουλιές» και να γκρεμίζει τα τείχη τη; ανοησίας...