Η δουλειά καταργεί τις δικαιολογίες

Ο Καμαρά απουσίαζε το βράδυ της Τετάρτης λόγω κορονοϊού, ο Ομάρ έφυγε σαν ελεύθερος, ο Τσιμίκας κι ο Γκιγιέρμε πουλήθηκαν. Στο αριστερό άκρο της άμυνας παίζει αναγκαστικά ο 36χρονος Χολέμπας μέχρι να δούμε τι εστί Βινάγκρε, από δεξιά ο 35χρονος Ραφίνια, με τα σέξι σορτσάκια, τα λιγοστά ανεβάσματα και τη διαχείριση δυνάμεων για να μπορεί να βγάζει 90λεπτα. Ο Εμβιλά, με ελάχιστα παιχνίδια στον Ολυμπιακό, προσπαθεί "να μπει στα παπούτσια" του Γκιγιέρμε, ο Βαλμπουενά με τον Ελ Αραμπί έχουν φορτωθεί ακόμα έναν χρόνο στην πλάτη - και δεν τους λες και πιτσιρίκια. Κι όμως, ο Ολυμπιακός, που μοιάζει να έχει πιο "φτωχό ρόστερ" αυτή τη στιγμή σε σχέση με το περσινό, νίκησε δίκαια την - πολύ πιο ακριβή - Μαρσέιγ, είχε όλο δικό του το δεύτερο ημίχρονο, απειλήθηκε όλη κι όλη μια φορά, απείλησε περισσότερες και σκόραρε σε ένα χρονικό σημείο όπου ο αντίπαλος δεν είχε κανένα χρονικό περιθώριο αντίδρασης. Γιατί; Διότι είναι ο Ολυμπιακός του Μαρτίνς.

Προσπαθώ να θυμηθώ έστω κι ένα ευρωπαϊκό παιχνίδι με τον Μαρτίνς στον πάγκο, όπου ο Ολυμπιακός να μπήκε στο γήπεδο "αδιάβαστος", που να μην έδωσε σημασία και στην παραμικρή λεπτομέρεια, που να μην είχε ένα συγκεκριμένο πλάνο και σχέδιο από το πρώτο μέχρι το τελευταίο λεπτό - δεν μπορώ να θυμηθώ ούτε ένα. Δεν έχει σημασία αν ο Ολυμπιακός νίκησε ή έχασε, αν προκρίθηκε ή αποκλείστηκε, δεν παίζει άλλωστε μόνο η μια ομάδα αλλά και ο αντίπαλος, παίζει ρόλο και η τύχη ή η ποιότητα του αντιπάλου, η οποία σε 90 αγωνιστικά λεπτά μπορεί να βρει τον τρόπο να ξεδιπλωθεί. Αλλά ακόμα και απέναντι στην τρομερή ποιότητα της Μπάγερν, οι παίκτες του Μαρτίνς ακολούθησαν με ευλάβεια το πλάνο του προπονητή τους, κι ας έχασαν. Το ακολούθησαν με την Άρσεναλ και προκρίθηκαν. Το ίδιο έκαναν με τη Γουλβς και έχασαν την πρόκριση "στην τρίχα". Αλλά με τη Μαρσέιγ, "η τρίχα", το γκολ στο 90-φεύγα, ήταν δικό τους.

Η δουλειά του Μαρτίνς, του ίδιου Μαρτίνς που μερικούς μήνες πριν έφτασε κοντά στην απόλυση για λόγους που είχαν να κάνουν με την "ψύχωση" της εντός των συνόρων κυριαρχίας, είναι μια δουλειά που επιβεβαιώνεται και θαυμάζεται από εχθρούς και φίλους όλο και περισσότερο, όσο περνάει ο καιρός. Και ταυτόχρονα είναι μια δουλειά τόσο επαγγελματική, που καταργεί της δικαιολογίες: εδώ δεν υπάρχουν όλα αυτά που κατά καιρούς ακούμε δεξιά κι αριστερά από πολλούς και διάφορους συναδέλφους του, "είμαστε μια καινούργια ομάδα", "είχαμε πολλές απουσίες", "δεν αντικαταστάθηκαν οι παίκτες που έφυγαν", "είχα ζητήσει άλλους παίκτες, αλλά...", "δεν έχουμε βρει ακόμα καλό αγωνιστικό ρυθμό". Τέτοια, δεν βγαίνουν από το στόμα του Μαρτίνς - αν απέφευγε και τις κορόνες για τη διαιτησία, όποτε υπάρχει ένα στραβό αποτέλεσμα (κυρίως) στις εγχώριες διοργανώσεις, τότε θα "άγγιζε την τελειότητα".

Ο τρόπος πάντως που προετοιμάζει την ομάδα του, που δίνει σημασία ακόμα και στις πιο μικρές λεπτομέρειες, που κοουτσάρει φέρνοντας παίκτες από τον πάγκο ή/και αλλάζοντας διάταξη, που ξέρει τι είναι ικανοί να κάνουν οι παίκτες του απέναντι στον εκάστοτε αντίπαλο, είναι πράγματα που πρέπει να παραδειγματίσουν τον Καρέρα, τον Φερέιρα, τον Μπόλονι και τους υπόλοιπους καλούς προπονητές που εργάζονται στη χώρα μας. Να τους "διδάξουν" κυρίως ότι όσες αναποδιές κι αν τους βρουν ή νομίζουν πως τους βρήκαν, πάντα πρέπει να δουλεύουν ένα plan-B και plan-C, πάντα πρέπει να βρίσκουν τον τρόπο να "μασκαρεύουν" τις απουσίες και να "καμουφλάρουν" τα προβλήματα με τέτοιον τρόπο, που στο γήπεδο να μην φαίνεται το παραμικρό. Διότι για παράδειγμα ο Μαρτίνς κατάφερε να "κρύψει" την απουσία του πιο πολύτιμου κεντρικού του χαφ, του Μαντί Καμαρά, ο οποίος αρρώστησε 24 ώρες πριν το μεγάλο ματς με τους Γάλλους και τελικά "δεν άνοιξε ρουθούνι".