Βαλτώνει, βουλιάζει, χάνει κάθε ελπίδα…

Μία απ’ τις ατάκες που έχουμε συνηθίσει πλέον, είναι το «ο Παναθηναϊκός μίκρυνε». Είναι ένα δεδομένο πλέον, το λένε οι πάντες, είναι αυτονόητο άλλωστε δε χρειάζεται να το ψάξει ιδιαίτερα κανείς. Τι σημαίνει όμως; Τι θα πει μίκρυνε ο Παναθηναϊκός; Το αγωνιστικό είναι το προφανές. Αλλά βρίσκεται χαμηλά στη λίστα. Γιατί; Επειδή ετσιθελικά το «τριφύλλι» χαμήλωσε ηθικά (όταν σώθηκε λόγω αλλαγής κανονισμού), σε επίπεδο αξιών (όταν το κυνηγούσαν όλοι για χρέη) και φυσικά ως στάτους.

Δεν τίθεται θέμα πως ο Παναθηναϊκός είναι μεγάλος σύλλογος. Πως μιλάμε για έναν… γίγαντα της Ελλάδας κι ένα σημαντικό μέγεθος στην Ευρώπη. Τουλάχιστον κάποτε. Γιατί στο παρόν, όσο σκληρό κι αν ακούγεται, όσο άσχημο κι αν το αισθανόμαστε κι εμείς που το αναφέρουμε, ο Παναθηναϊκός δεν είναι μεγάλος. Τουλάχιστον στα επίπεδα που ξέραμε. Το «τριφύλλι» έχει υπαναχωρήσει μέσα στο μαρασμό των ετών, όντας πολύ πίσω από Ολυμπιακό, ΠΑΟΚ, ΑΕΚ και αυτή τη στιγμή είναι σε επίπεδα Άρη! Μιας ομάδας δηλαδή που εκ των πραγμάτων είναι σαφώς μικρότερο μέγεθος απ’ τον Παναθηναϊκό, ενώ πριν 3-4 χρόνια βρισκόταν σε πιο χαμηλή κατηγορία!

Θεωρείται φυσιολογικό για τον Παναθηναϊκό να δηλώνει ο νέος του προπονητής πως είναι στόχος τα πλέι οφ. Κοινώς είναι στόχος να βγεις έκτος! Θεωρείται νορμάλ να πανηγυρίζεις επειδή αύξησες το μπάτζετ, σε μια σεζόν που κανείς δεν αναφέρει πως μειώθηκε η εφορία στα συμβόλαια άρα εκ των πραγμάτων ήταν πιο εύκολο να αυξήσεις τα ποσά που παίρνουν οι παίκτες. Και πόσο αυξήθηκε το μπάτζετ στην πράξη; Σε επίπεδα των πρώτων; Ούτε καν. Ούτε πλησιάζεις.

Μέσα σε όλα αυτά, χάνεται κάθε είδους σεβασμού απέναντι στον Παναθηναϊκό. Δείτε το όσο πιο απλά μπορείτε. Πόσο σε φοβόταν κάποτε η κάθε μικρομεσαία ομάδα όταν πήγαινες να παίξεις στην έδρα της και πόσο σε φοβάται τώρα; Μια διαδικασία που ήρθε μέσω της μείωσης του κύρους, της αγωνιστικής αξίας και του συνολικού στάτους των «πράσινων». Αυτή η φθορά προκαλεί τον απόλυτο μαρασμό και φαίνεται εβδομάδα με την εβδομάδα.

Σε επικοινωνιακό επίπεδο το ακόμη χειρότερο είναι πως βλέπεις να σου… χτυπούν την πλάτη οι αντίπαλοί σου. Αυτοί που θα έπρεπε να είναι αντίπαλοί σου για να το πούμε απλά. Ο Παναθηναϊκός δεν γίνεται πλέον ούτε αιτία για καζούρα. Είναι τόσες οι απώλειες, τέτοιος ο κατήφορος, που πλέον βαριούνται και να σε κοροϊδέψουν για να το πούμε απλά. Εκεί που κάποτε έτρωγες αστακό, έχεις βρεθεί να τρως ψωμοτύρι στα όρθια κι από πάνω έρχονται και σου χτυπούν την πλάτη για να σε παρηγορήσουν, αυτοί που τώρα κάθονται στο τραπέζι που εσύ αγόρασες! Και τους βλέπεις να τρώνε, ενώ παραμένεις ανήμπορος να κάνεις το παραμικρό, πεινασμένος, γνωρίζοντας όμως πως η βασική ευθύνη είναι δική σου.

Είναι κωμικό να συζητάμε για γενιές Παναθηναϊκών που χάνονται. Έτσι όπως είναι τα πράγματα, όποιο παιδάκι υποστηρίζει το «τριφύλλι» πλέον, θα πρέπει να του δίνουν κι ένα διαρκείας δώρο. Ακούγεται υπερβολικό, ίσως και… ιερόσυλο για το μέγεθος και την ιστορία του συλλόγου, όμως έτσι είναι. Αν το καλοσκεφτείτε οι τωρινοί έφηβοι, ίσως και τα παιδιά που ενηλικιώνονται, τι έχουν δει απ’ τον ποδοσφαιρικό Παναθηναϊκό; Τι θυμούνται; Πώς μπορείς να τους πείσεις για το ποιος είσαι; Τι είσαι; Τι έχεις κάνει; Θα τους τα λένε και θα αισθάνονται σα να ακούν… αρχαία ιστορία. Αυτά είναι παρελθόν. Όσο μένεις αποκλειστικά στο παρελθόν, δεν έχεις μέλλον. Το παρόν είναι μαύρο. Κι όσο αυτό συνεχίζεται, θα μειώνεται η οπαδική δύναμη του Παναθηναϊκού. Η φυσιολογική εξέλιξη των πραγμάτων.

Επιπρόσθετα, ο ίδιος ο κόσμος των «πράσινων» έχει πάψει να ασχολείται. Έκανε υπομονή μία, έκανε δύο, τρεις, πέντε, χίλιες πέντε. Βαρέθηκε. Γύρισε πλάτη, δεν ασχολείται. Βαρέθηκε να πικραίνεται, να ξενερώνει, να στεναχωριέται, να μην υπάρχει αποτέλεσμα, να καταρρακώνεται η ψυχολογία του κάθε τόσο. Βαρέθηκε να συνεχίζει να είναι κάτι μικρότερο απ’ το φυσιολογικό. Κάτι που δε συμβαδίζει με τους στόχους που είναι φτιαγμένος το κλαμπ για να κυνηγά.

Συζητάμε για την Ευρώπη λες και θα είναι επιτυχία για τον Παναθηναϊκό να βγει τέταρτος. Λες και θα είναι επιτυχία να παίξει στο Europa Conference League ή πως στο καλό θα λέγεται. Μια διοργάνωση που έφτιαξε η UEFA για να… πετάξει μέσα όσους δε θέλει στα… σαλόνια της, μην κρυβόμαστε πίσω απ’ το δάχτυλό μας. Κι όμως, ο Παναθηναϊκός που μας έκανε να ξενερώνουμε όταν έχανε από τη Ρεάλ ή την Μπαρτσελόνα ή την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, σου λέει πως πρέπει να πανηγυρίσεις αν βγεις τέταρτος για να παίξεις εκεί, προκειμένου να επιστρέψεις στην Ευρώπη μετά από τρία χρόνια!

Όχι, δεν είναι φυσιολογικό. Όχι, δε θα σκεφτούμε πως έτσι είναι η κατάσταση και πρέπει να το δεχτούμε. Όσο το δέχεται ο καθένας μέσα του, απλά βοηθά στο να συρρικνώνεται ο Παναθηναϊκός. Γιατί δεν ξημέρωσε ένα πρωινό και ξαφνικά ήταν εκεί το κλαμπ. Κάποιος ευθύνεται. Κάποιος έκανε λάθη για να φτάσει εκεί ο σύλλογος. Δε γίνεται τα λάθη ενός, να τα επωμίζονται οι πάρα πολλοί και να πρέπει να συμβιβαστούν κιόλας με την ιδέα πως όχι απλά έπιασες πάτο, αλλά συνεχίζεις να πέφτεις σε κάτι που δεν έχει πάτο! Διότι πάντα μα πάντα δεν πρέπει να ξεχνάμε πως υπάρχουν και χειρότερα! Ποτέ δε θα σκεφτόμαστε πως δεν έχει πιο κάτω. Δυστυχώς ο Παναθηναϊκός μας το έμαθε αυτό. Έχει πιο κάτω… Δυστυχώς.

Πώς μπορεί να διαφοροποιηθεί όλο αυτό; Πραγματικά δεν ξέρουμε. Περιμένουμε μπας και ο Μπόλονι φτιάξει την ομάδα, μπας και ο Χουάνκαρ δεν τραυματίζεται, μπας και παίξει ο Βιγιαφάνιες κάποια στιγμή, μπας και ο Αγιούμπ γίνει παικταράς. Ε και; Που θα σε φτάσουν όλα αυτά; Στο να παίζεις κάποιο ντέρμπι και να μην τρέμει η καρδιά σου; Αυτά είναι ασπιρίνες για να ξεφύγεις από σοβαρά καρδιακά προβλήματα. Δε σου δίνουν ελπίδα.

Κακά τα ψέματα, το γηπεδικό είναι βασικό ζήτημα μπας και υπάρξει ελπίδα. Αλλά ακόμη κι αυτό γίνεται «θηλιά» στο λαιμό του Παναθηναϊκού όσο περνά ο καιρός. Διότι ο νυν ιδιοκτήτης «γατζώνεται» σκεπτόμενος πως μέσω του γηπέδου θα βγάλει τα χρήματα που έχει δώσει στην ομάδα αυτά τα χρόνια. Δηλαδή να γίνει το γήπεδο και μετά να εκμεταλλευτεί το μομέντουμ, πουλώντας τις μετοχές του. Μέχρι τότε, θα… πανηγυρίζεις επικοινωνιακά επειδή τα καλοκαίρια θα έχεις ελπίδες μπας και μπεις στην τριάδα (δε συζητάμε για τίτλο) αλλά στην πορεία θα αποδεικνύεται πως αυτό δεν ισχύει. Ε τότε θα εμφανίζεται ο ιδιοκτήτης, θα κάνει 1-2 αλλαγές, θα αποθεώνεται και η ζωή θα συνεχίζεται με τα χρόνια να περνούν, το στάτους να χαμηλώνει ακόμη περισσότερο και να δίνεις «μάχη» με την ΑΕΛ του Κούγια και το Βόλο του Μπέου για καλύτερο πλασάρισμα στο Πρωτάθλημα.

Συν τοις άλλοις, συσπείρωση στον Παναθηναϊκό και διάθεση, δεν υπάρχουν. Άρα, κανείς δεν αισθάνεται την πίεση ενός τέτοιου μεγέθους για να «τρέξει» και την ιστορία του γηπέδου. Έχουν περάσει τόσοι μήνες και… ουδείς ασχολείται. Μας συγχωρείτε αλλά τα περίφημα «γίνονται επαφές και κινήσεις που δε μαθαίνουμε» δε μας πείθουν. Θα μας πείσουν τα επίσημα. Και μόνο αυτά. Ακόμη δεν έχει μπει η διαδικασία στο κομμάτι του τι θα γίνει (αν γίνει). Φαντάζεστε λοιπόν πόσα χρόνια έχουμε μπροστά μας για οποιαδήποτε προοπτική. Άρα πόσα χρόνια έχουμε με τον ιδιοκτήτη να αποπληρώνει το χρέος που είναι δικό του σε μεγάλο βαθμό, την ομάδα να προχωρά πάνω-κάτω με τα έσοδά της για μπάτζετ και η ελπίδα να χάνεται, με τον Παναθηναϊκό που ήταν πρώτη δύναμη στην χώρα και καμάρι στην Ευρώπη, να μην έχει καν… διαβατήριο, να μην ξέρει τι θα πει τριάδα στην Ελλάδα, να υποχωρεί κάθε τόσο και να έχει φτάσει στο σημείο να είναι απόλυτα φυσιολογικά τόσο πίσω απ’ τον Άρη, γιατί ίσως ο Άρης του Καρυπίδη να έχει καλύτερο ρόστερ απ’ τον Παναθηναϊκό!

Παναθηναϊκός 2020. Αυτά ισχύουν. Αν κάτι αλλάξει στην πορεία, το βλέπουμε. Υγεία να υπάρχει και κουράγιο βασικά, γιατί έχει ακόμη δρόμο…