Πάνω απ’ όλους φταίει… ο Σερπέζης!

Το πιο παράδοξο απ’ όλα, είναι πως ο Παναθηναϊκός δεν έκανε κακό παιχνίδι στην Κρήτη. Για την ακρίβεια έκανε το καλύτερο φετινό του. Φανταστείτε σε τι χάλι ήταν αυτή η ομάδα θα μας πείτε και θα έχετε δίκιο. Τέλος πάντων, είναι καθαρά αφέλεια και ατυχία που δεν ήρθε η νίκη. Ξεκάθαρα τα πράγματα. Χωρίς φυσικά να λέμε πως η αφέλεια και η ατυχία είναι στοιχεία που δικαιολογούν τα πάντα! Απλά μετά το συγκεκριμένο ματς, φαίνεται πως ήρθε η… έκρηξη.

Έκανε λάθος ο Χατζηγιοβάνης που έκανε παράλληλη κίνηση με την εστία λίγο έξω απ’ την περιοχή του Παναθηναϊκού; Δε χρειάζεται καν συζήτηση. Έκανε λάθος βολέ ο Διούδης; Εννοείται! Ο Σερπέζης που έχασε τον Μεγιάδο; Μα το συζητάμε τώρα; Ο Μακέντα που… σκάλωσε το μυαλό του και αντί να κάνει πάσα λίγο μετά το χαμένο πέναλτι, πήγε να γίνει ήρωας; Τραγικός, σαφέστατα! Φτάνουμε λοιπόν στο περιβόητο «οι παίκτες δε γίνεται διαρκώς να είναι άβρεχτοι»!

Όχι κύριοι. Οι παίκτες δεν ήταν και δεν είναι άβρεχτοι. Ποτέ. Ούτε έχουν λάθος νοοτροπίες, λάθος λογικές, δεν ξέρουν που βρίσκονται κτλ. Οι μισοί στον Παναθηναϊκό ανδρώθηκαν, πώς διάολο να μην ξέρουν που βρίσκονται; Απλά οι ποδοσφαιριστές είναι αυτοί που για το ένα λάθος τους, θα τα ακούσουν για χίλια! Με τα 999 να μην είναι καν δικά τους.

Το κακό είναι πως «κράζουμε» τα παιδιά ως «άβρεχτα» και «άνιωθα», ξεχνώντας ουσιαστικά τι έχουν νιώσει και πόσο έχουν… βραχεί στον Παναθηναϊκό. Ο Κουρμπέλης ήταν αρχηγός την εποχή που έπρεπε να συζητά διαρκώς για διακανονισμούς και για να πηγαίνουν πίσω οι υποσχέσεις πληρωμών. Αρχηγός την εποχή των αποχών απ’ τις προπονήσεις. Ο Διούδης ήταν εκεί. Ο Χατζηγιοβάνης επίσης. Ο Μπουζούκης. Ο Μακέντα ήταν αυτός που ήρθε με λίγα, ξεκινώντας σε ομάδα τιμωρημένη απ’ την Ευρώπη και με -6. Δε χρειάζεται μεγάλη ανάλυση του πόσο… βρεγμένοι έχουν υπάρξει στην πράξη πολλοί ποδοσφαιριστές του Παναθηναϊκού.

Ούτε είναι λύση να ρίξει κανείς το ανάθεμα στους ξένους, αυτούς που τώρα μας μοιάζουν αδιάφοροι. Ίσως όλοι όσοι μας μοιάζουν αδιάφοροι, στην πράξη απλά τόσο να μπορούν. Το έχει σκεφτεί κανείς; Επειδή μάλλον στο δικό μας μυαλό είναι το επίπεδο που πρέπει να έχουν όσοι βρίσκονται στον Παναθηναϊκό. Στον κανονικό Παναθηναϊκό. Αυτό το επίπεδο δεν υπάρχει. Είναι ευθύνη των ποδοσφαιριστών; Για να ξέρουμε και τι λέμε.

Συν τοις άλλοις, πόσο χαζό είναι να θεωρούμε πως για όλα φταίει… ο Σερπέζης. Γιατί έχουμε ακούσει και έχουμε διαβάσει απίστευτο «ξέσκισμα» μέχρι και στους πιτσιρικάδες. Το έχουμε αναφέρει αρκετές φορές, πως αυτά τα παιδιά στην παρούσα κατάσταση είναι το καλύτερο άλλοθι. Δηλαδή «πάρε ρε μεγάλε ένα κεντρικό χαφ που θα είναι παικταράς και θα κάνει διαφορά» και έπαιρνες απάντηση «μα αν πάρει δε θα έχουν ευκαιρίες ο Αλεξανδρόπουλος και ο Σερπέζης, κρίμα δεν είναι;». Όχι κύριοι, κρίμα είναι να «ξεσκίζονται» τα παιδιά αυτά, που ξαφνικά βρίσκονται να πρέπει να οδηγήσουν τον Παναθηναϊκό. Ξαναλέμε, τον ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟ! Αυτό το τεράστιο μέγεθος της χώρας και της Ευρώπης, που έχει καταντήσει φτωχός συγγενής σε όλα τα επίπεδα.

Ε όχι, δε φταίει ο Σερπέζης όσο κι αν μας το λένε. Δε φταίει ο Μακέντα. Δε φταίει ο Σάντσες. Δε φταίνε οι παίκτες. Και λάθη θα κάνουν γιατί είναι άνθρωποι. Αλλά ούτε ξαφνικά θα αποκτήσουν εμπειρία επειδή έτσι βολεύει, ούτε ξαφνικά θα γίνουν καλύτεροι απ’ αυτό που είναι επειδή έτσι βολεύει, ούτε θα γίνουν η… κολυμπήθρα για τις «αμαρτίες» άλλου, επειδή εκεί να δείτε πόσο βολεύει! Σαφώς και θα δέχονται την κριτική που τους αναλογεί και για τα λάθη που κάνουν. Μέχρι εκεί όμως και τίποτα περισσότερο!

Δεν πήγαν οι παίκτες να πουν «δε γουστάρουμε τον Δώνη» για να του στείλουν επιστολή και μετά να φέρουν τον Πογιάτος που ήθελε ο Ρόκα. Ούτε είπαν οι παίκτες πως δε θέλουν να φέρουν καλύτερους συμπαίκτες για να μπουν στην ομάδα. Ούτε δημιούργησαν όλο αυτό το μπάχαλο τα τελευταία χρόνια οι παίκτες. Σε καμία περίπτωση.

Τους ποδοσφαιριστές θα τους κρίνουμε σε επίπεδο ποιότητας, προσωπικότητας. Στη δουλειά τους δηλαδή. Ποτέ δεν ήταν δουλειά τους όλα όσα έχουν «ξεσκίσει» το σύλλογο. Ποτέ! Ποτέ δε σταμάτησαν να πληρώνουν για να χρειαστεί να αλλάξουν κανονισμοί για να μην πέσουν κατηγορία, ούτε εξ αιτίας τους δε δέχτηκε η ομάδα τριετή αποκλεισμό απ’ την UEFA, ούτε είπαν «έλα μωρέ με τον Βέμερ, μην τον πληρώνεις να μας αφαιρέσουν βαθμούς».

Ο κόσμος είναι λογικό μέσα στην τόση μαζεμένη και ασταμάτητη πίκρα, να… χάνει την μπάλα. Να φταίνε όλοι το ίδιο στο μυαλό του, επειδή αυτούς βλέπει. Δε βλέπει τον Αλαφούζο στην τηλεόραση να κάνει τη σέντρα ή να χάνει το πέναλτι. Βλέπει τον Μακέντα. Αυτό, όμως, δε σημαίνει πως ο Ιταλός έχει την ίδια ευθύνη. Ακόμη και γι’ αυτό το ένα ματς με τον ΟΦΗ στην Κρήτη. Οι παίκτες δεν δημιούργησαν το φετινό μπάχαλο. Είναι 100% ευθύνη μεγαλομετόχου. Αυτός ήθελε τον Ρόκα, αυτός τον εμπιστεύτηκε τυφλά, αυτός έφερε τον Πογιάτος, αυτός έδινε το «οκ» για τις μεταγραφές αυτές, αυτός επέλεξε να αλλάξει τελείως το όποιο πλάνο υπήρχε, αυτός έδωσε «οκ» στο να αλλάξει το μισό ρόστερ, αυτός τα έκανε όλα. Όχι οι παίκτες.

Όμως εκεί ακριβώς είναι το πρόβλημα. Βλέπουμε τους παίκτες, ακούμε το περιβόητο «μα αυτοί πάντα άβρεχτοι;» ενώ στην πράξη αυτοί (και οι προπονητές) γίνονται… μούσκεμα, τη στιγμή που άλλοι κρατούν ομπρέλα. Λάθος… Τεράστιο λάθος.

Ένα λάθος που δυστυχώς διογκώνεται και βολεύει τον ίδιο το φταίχτη για την κατάσταση του Παναθηναϊκού. Τον μεγαλομέτοχο. Γιατί; Επειδή με αυτό τον τρόπο, όταν δείχνουν οι πάντες προς μια κατεύθυνση, ο ίδιος μπαίνει σε αυτή τη… φανταστική κολυμπήθρα εξιλέωσης. Κι αυτός ακριβώς είναι ο στόχος μην κρυβόμαστε πίσω απ’ το δάχτυλό μας.

Δείτε για παράδειγμα πως αντιμετωπίστηκε η επίσκεψή του στο Κορωπί και τα όσα είπε στους παίκτες. Πως φταίνε και αυτοί για την κατάσταση στην ομάδα. Η ίδια ομιλία στον καθρέφτη θα αποτελούσε είδηση. Το να γίνεται στους ποδοσφαιριστές για να υπάρξουν αποθεωτικά σχόλια (!) συγγνώμη αλλά μας αφήνει αδιάφορους και να σας πούμε την αλήθεια Παναθηναϊκά μας ενοχλεί κιόλας.

Αν αυτή η ομάδα, συνεχίζει να λειτουργεί με τη λογική του να… χτίσει ξανά την παραγοντική-αθλητική φήμη του μεγαλομετόχου της, θα βουλιάζει κάθε μέρα όλο και περισσότερο. Έτσι κι αλλιώς τα μέσα που της παρέχει ο ίδιος ο μεγαλομέτοχος είναι ελάχιστα. Δε μιλάμε για τα οικονομικά. Ακόμη και με λίγα χρήματα, αν έχεις μεράκι, ποδοσφαιρική λογική, αν δεν αλλάζεις πλάνα πιο συχνά απ’ τη μετατροπή της ώρας από θερινή σε χειμερινή και το ανάποδο, αν δε λες τη μία μένω την άλλη φεύγω, τη μία πληρώνω την άλλη δεν πληρώνω, τη μία θες μοντέλο με τεχνικό διευθυντή την άλλη με γενικό κουμάντο τον προπονητή, κάνεις δουλίτσα. Στην Ελλάδα βρισκόμαστε. Βρίσκεις πέντε παίκτες με ένταση και τρεξίματα στο παιχνίδι τους και προχωράς, έχεις ομάδα.

Δυστυχώς ο Παναθηναϊκός που είναι τεράστιο μέγεθος προσπαθεί επικοινωνιακά να ανυψώσει τον άνθρωπο που στις συνειδήσεις των Παναθηναϊκών δε νομίζουμε να έχει… γυρισμό (σε αθλητικό-παραγοντικό επίπεδο πάντα). Άρα το να συγκεντρώνουν την κριτική οι παίκτες ή ο προπονητής, είναι αυτό που βολεύει. Με αυτά τα μυαλά, ακόμη και η 4η θέση θα είναι θαύμα. Για να μην πούμε τα πλέι οφ… Κατά τα άλλα, θα συνεχίσουμε να βλέπουμε κράξιμο των παικτών, μηδενική υπομονή για προπονητή και παράλληλα θα αποθεώνεται πιθανή απομάκρυνση ενός φροντιστή ή ενός κηπουρού, που θα θεωρηθούν… γενναίες κινήσεις για να αλλάξει το κλίμα!

Υ.Γ. Το πιο σύντομο ανέκδοτο των τελευταίων πολλών ετών: Ψάχνουμε να βρούμε αν ο Μολό θα κάνει στον Μπόλονι για να βοηθήσει την ομάδα…

Υ.Γ.1: Το πιο σύντομο ανέκδοτο νούμερο 2: Ο Μπόλονι θα αποφασίσει αν θα γίνει μεταγραφή. Δηλαδή θα του πει η διοίκηση φέρε όποιον παίκτη γουστάρεις και θα πει «όχι μωρέ, αφήστε με να δω το ρόστερ δε θέλω να κάνω μεταγραφή».