Μάθημα Ισπανικών

Καλοκαιρινό φλας - μπακ: ο Βόβορας, με τους Διαμαντίδη - Αλβέρτη - Τριαντόπουλο, είχαν «κυκλώσει» την περίπτωση Λαπροβίτολα για τον «άσο». Ο παίκτης ήταν «ψημένος» και σχεδόν κλεισμένος από τον Παναθηναϊκό, μέχρι που τα πράγματα μπερδεύτηκαν από τη Ρεάλ, το Λάσο και το πότε θα πάει ο Καμπάτσο στο ΝΒΑ και αποφασίστηκε πως ο Αργεντινός έπρεπε να παραμείνει κάτοικος Μαδρίτης. Αντί γι' αυτόν, ο Παναθηναϊκός πήρε τον Πιέρ Τζάκσον και με τα χρήματα που περίσσεψαν πήρε και τον Ουάιτ, με την ελπίδα ότι στην Αθήνα θα ερχόταν ο εξαιρετικός Ουάιτ της Ζαλγκίρις κι όχι ο περσινός απογοητευτικός Αμερικανός.

Επιστροφή στο σήμερα: ο Λαπροβίτολα «ζει και βασιλεύει» στη Ρεάλ, ο Πιέρ Τζάκσον ήρθε, τραυματίστηκε κι έφυγε χωρίς να πάρουμε χαμπάρι ότι φόρεσε τη φανέλα του Παναθηναϊκού, ο Ουάιτ σέρνεται στο παρκέ σαν τα ζόμπι του «Walking Dead», ο Σάικς που ήρθε για αντι-Τζάκσον τραυματίστηκε (και μέχρι να τραυματιστεί δεν είχε δείξει απολύτως τίποτα) και ο Παναθηναϊκός ακόμα προσπαθεί να βρει μια άκρη με τη θέση του πλέι-μέικερ. Απόδειξη του πόσο μια και μόνο κίνηση, ένας παίκτης που μπορεί να έρθει ή να μην έρθει την τελευταία στιγμή, μπορεί να είναι η «κόλλα» ή το «οξύ», που θα τα ενώσει ή θα τα διαλύσει όλα.

Έχουμε πει πολλές φορές ότι με «αν» και «εφόσον» δεν γράφεται ιστορία αλλά μόνο σενάρια. Ιστορία γράφουν οι παρόντες, όχι αυτοί που παραλίγο να έρθουν ή έμειναν εκτός λόγω τραυματισμού. Και ο Παναθηναϊκός στη Βαρκελώνη, παραλίγο να γράψει «ιστορία» και να κάνει ένα σπουδαίο διπλό - σπουδαίο ψυχολογικά περισσότερο και λιγότερο βαθμολογικά - αλλά λύγισε στην παράταση. Δυστυχώς το «παραλίγο» και το «τσακ» δεν φέρνουν ροζ φύλλα και οι αγώνες κρατάνε μέχρι την τελευταία κόρνα της γραμματείας.

Ήταν όμως σχεδόν συγκινητικός ο Παναθηναϊκός της Βαρκελώνης. Αποφασισμένος και ψυχωμένος. Άριστα στημένος από το Βόβορα, πολύ σφιχτός στην άμυνα και με διάθεση να τρέξει στην επίθεση και να αποφύγει οργανωμένες καταστάσεις 5 εναντίον 5, που δεν είναι το φόρτε του. Τα έκανε όλα σχεδόν τέλεια για 40 λεπτά, τηρουμένης της δυσκολίας του αγώνα και της αξίας του αντιπάλου, αλλά πλήρωσε τις μικρές - μικρές λεπτομέρειες που συχνά καθορίζουν τη μοίρα ενός αγώνα: μια χαμένη βολή, ένα ριμπάουντ που δεν μπόρεσε να «καθαρίσει», ένα ελεύθερο σουτ που δεν μπήκε, όταν ένα ματς πάει στον πόντο, κάτι τόσο μικρό τελικά κάνει τη διαφορά.

Ένα σωρό κέρδη έχει ο Παναθηναϊκός από το ματς της Βαρκελώνης - αλλά δεν έχει το κέρδος μιας εκτός έδρας νίκης. Είχε τον Σαντ-Ρος να κάνει το πρώτο του μεγάλο παιχνίδι - όχι μόνο στο σκοράρισμα αλλά και στη δημιουργία και με μηδέν λάθη, είχει έναν αρχοντικό Μήτογλου και έναν υπέροχο Κασελάκη. Είχε τον Νέντοβιτς να «ξυπνάει» (άργησε, αλλά τουλάχιστον «ξύπνησε»), είχε τον Φόστερ να κάνει πράγματα και θάματα στην επίθεση. Αλλά χωρίς κανέναν άλλον οργανωτή μετά τον τραυματισμό του Σάικς και χωρίς τον Ιωάννη Παπαπέτρου - τον οποίο βιάστηκαν να «ξαποστείλουν» οι διαιτητές με 5 φάουλ, ο Παναθηναϊκός λύγισε στην παράταση, προδομένος από δυνάμεις, ιδέες και βάθος στον πάγκο του.

Αν θέλεις να δεις το ποτήρι μισοάδειο, θα πεις ότι «κρίμα η υπερπροσπάθεια, αφού η ομάδα δεν κέρδισε». Αν θες όμως να το δεις μισογεμάτο, θα παραδεχτείς ότι ο Παναθηναϊκός κόντραρε μια ομάδα που πριν το τζάμπολ οι περισσότεροι έλεγαν πως θα τον κερδίσει με 20 πόντους, «έβγαλε» πρωταγωνιστές και «ήρωες», έκανε πράξη αυτό που υποσχέθηκε από την πρώτη στιγμή ο Βόβορας, για «σκυλίσια άμυνα» και αυταπάρνηση και έδειξε ότι έχει έναν αγωνιστικό μπούσουλα και ένα συγκεκριμένο πλάνο - στα 40 λεπτά της κανονικής διάρκειας, εξαιρώ την παράταση με τα «παλαβά» τρίποντα, αφού σε εκείνη τη στιγμή δεν υπήρχε ούτε χρόνος ούτε μυαλό για άλλου τύπου μπάσκετ.

Μπορεί άραγε ένας «κανονικός άσος» να αλλάξει πίστα την ομάδα; Ίσως, αν και «Λαπροβίτολα» δύσκολα θα βρει αυτή τη στιγμή ο Παναθηναϊκός, δηλαδή παίκτη με γνώση του ευρωπαϊκού μπάσκετ, ψηλό και με ηγετικά χαρακτηριστικά. Πέρα όμως από την συνεχιζόμενη αναζήτηση του «άσου», ακόμα κι αν αυτός βρεθεί, ο Παναθηναϊκός μπορεί να πάει παραπάνω (λίγο ή πολύ παραπάνω), μόνο αν κάνουν άλματα προόδου, αν παθιαστούν κι αν πιστέψουν στον εαυτό τους και την ομάδα και άλλοι παίκτες, όπως για παράδειγμα κάνει ο Λεωνίδας Κασελάκης από το πρώτο του κιόλας παιχνίδι με την πράσινη φανέλα. Διαφορετικά, κανένας «Λαπροβίτολα» από μόνος του, δεν μπορεί να μετατρέψει το νερό, σε κρασί.