Η Ελλάδα «φτώχυνε», δεν εμπνέει, δεν έχει φαντασία

Η Εθνική ομάδα δεν ήταν ελκυστική στο ματς με το Κόσοβο. Ένα καλό πρώτο ημίχρονο, ένα κακό δεύτερο. Θα μπορούσε να προηγηθεί με το πέναλτι και να πάρει τη νίκη, δεν το έκανε και δεν είχε εναλλακτικό πλάνο. Αν προτιμάτε, άργησε να επέμβει και ο Φαν΄τ Σιπ.

Η Ελλάδα ήταν κακή και στο ματς με τη Μολδαβία. Απλώς εκεί νίκησε. Έναν αδύναμο αντίπαλο μεν, αλλά νίκησε, οπότε η γκρίνια πέρασε σε δεύτερη μοίρα. Το σίγουρο είναι ότι πλέον δεν υπάρχουν προσωπικότητες και φαντεζί ποδοσφαιριστές. Δεν παράγει το ελληνικό ποδόσφαιρο πολλούς ποιοτικούς παίκτες, ειδικά στο μεσοεπιθετικό κομμάτι.

Θα πει κάποιος ότι έχουμε προσωπικότητες. Τον Μανωλά και τον Παπασταθόπουλο. Τα είπε ο Σιόβας, άγαρμπα είναι η αλήθεια και είναι εκτός. Η διαφορά είναι ότι αυτοί οι παίκτες είναι στην άμυνα. Η άμυνα, τα χαφ, η επίθεση, όλα μαζί φέρνουν νίκες. Η επίθεση φέρνει θέαμα. Και σ’ αυτό πάσχει η Ελλάδα και μάλιστα πολύ.

Το 2014 η Ελλάδα έκανε για τελευταία φορά αίσθηση με την πρόκριση στους «16» του Μουντιάλ. Ένα Παγκόσμιο Κύπελλο, όπου ορισμένοι έλεγαν «να μαζέψουμε υπογραφές να μην ξαναπαίξει ο Κατσουράνης». Τόση μπάλα γνωρίζουν. Όσο περνούν τα χρόνια, μάλιστα και βλέποντας το ρόστερ του ελληνικού ποδοσφαίρου, τώρα αρχίζουν ορισμένοι να συνειδητοποιούν πόσο μεγάλη ομάδα είχαμε το 2004. Δεν λέω ότι ήμασταν οι καλύτεροι και το πήραμε. Απλώς συγκρίνετε παίκτες, ηγετικές φυσιογνωμίες και ταλέντο. Η τωρινή δεν θα μπορούσε να την κοιτάξει καν στα μάτια. Ο Τσάρτας ναι, ήταν αργός, αλλά ήταν και αρτίστας. Μία μπαλιά, ένα κόρνερ, ένα φάουλ αρκούσε. Και δεν ήταν βασικός…

Σταμάτησαν Καραγκούνης, Κατσουράνης λόγω ηλικίας, ο Τοροσίδης κι άλλοι έμπειροι παίκτες εκείνης της ομάδας και η Εθνική έχασε το στυλ της. Τη νοοτροπία νικητή. Την πίστη ότι όλα μπορούμε να τα πετύχουμε. Για μία δεκαετία οι παίκτες που πέρασαν από την Εθνική, με όποιες αδυναμίες είχε ο καθένας κι όλοι μαζί σαν ομάδα, είχαν ποτίσει τον Έλληνα φίλαθλο με πίστη. Όποιος κι αν ήταν ο αντίπαλος, παίξουμε δεν παίξουμε καλά, μπορούμε να τον νικήσουμε ή να πάρουμε ισοπαλία. Κι αν χάσουμε, θα φτύσει αίμα.

Τώρα κατρακυλήσαμε στη τρίτη κατηγορία του Nations League. Και είμαστε δεύτεροι σε όμιλο με Σλοβενία, Κόσοβο, Μολδαβία. Η πρώτη θέση για την Ελλάδα των ετών 2003-2014  θα ήταν δεδομένη πριν παίξει. Θα την παραχωρούσαν οι αντίπαλοι μόνοι τους. Τώρα η Εθνική δεν έχει καν δεξί μπακ. Έχει δύο εξαιρετικά αριστερά μπακ (ναι, θα μπορούσε να είναι και ο Τσιμίκας βασικός, όμως, ο Γιαννούλης είναι επίσης καλός) και στην άλλη πλευρά το χάος. Ο Λημνιός είχε κέφια χθες, αλλά πίσω του τον Χατζηδιάκο. Που δεν είναι η θέση του για να υποστηρίξει το εξτρέμ.

Το γιατί δεν κλήθηκε ένα κανονικό δεξί μπακ, είναι θέμα του Ολλανδού. Ας έπαιρνε τον Κώτσιρα. Τον Ουές. Ας έφερνε τον Κίτσιου, ο οποίος 2,5 χρόνια είναι βασικός στην Άνκαραγκιουτσού και από τους καλύτερους δεξιούς μπακ στο τουρκικό πρωτάθλημα. Μέτριοι, καλοί, κακοί, είναι δεξιά μπακ.

Στα χαφ έχουμε τον Κουρμπέλη, τον Μπουχαλάκη και τον… Πορτογάλο Ζέκα. Άντε κι ένα τρεχαντήρι τον Σιώπη. Ποιος είναι οκτάρι τοπ επιπέδου; Έχουν καλά στοιχεία, αλλά Κατσουράνης, Καραγκούνης, Ζαγοράκης, Μπασινάς, Στολτίδης, Ζήκος (οι δύο τελευταίοι δεν έπαιζαν καν στη σπουδαία Εθνική) δεν είναι. Εξτρέμ έχουμε τον Λημνιό και το χάος. Θα μπορούσε να παίξει ο Μασούρας, κυρίως να κληθεί ο Φετφατζίδης, που δεν υπάρχει ακραίος με τα φαντεζί χαρακτηριστικά του, έστω ο Χατζηγιοβάνης. Σε κάθε περίπτωση, όμως, βλέπουμε παιδιά που αγκομαχούν για να είναι βασικοί στις ομάδες τους. Αυτό που είπε ο Φαν’τ Σιπ για τον Φορτούνη… Αλλά δεν είναι δίκαιος. Ο άσος του Ολυμπιακού δεν γινόταν χθες με αυτή την εικόνα να μπει στο 73’. Μπορεί να πάρει με μία ενέργεια ματς σαν αυτό με το Κόσοβο.

Στην κορυφή επίσης είναι οι Παυλίδης, Φούντας, Κουλούρης. Ο τελευταίος ήταν εκτός αποστολής… Ποια μεγάλη ελληνική ομάδα θα τους εμπιστευόταν για βασικούς φορ; Μνημονεύουμε τον Μήτρογλου που δείχνει να έχει εγκαταλείψει… Τα παιδιά δεν είναι κακοί παίκτες. Αλλά δεν είναι και αυτοί που θα σε οδηγήσουν ψηλά. Το θέμα, λοιπόν, δεν είναι μόνο οι επιλογές. Είναι και τι έχεις να επιλέξεις. Είναι η ποιότητα.

Η Ελλάδα σε θέσεις που οδηγούν στο θέαμα, οκτάρια με δημιουργικά χαρακτηριστικά, εξτρέμ με τεράστιες ικανότητες στο ένας εναντίον ενός, μεσοεπιθετικούς με ντρίμπλα σε κλειστό χώρο, φορ της μίας επαφής, δεν έχει. Δεν παράγει το ελληνικό ποδόσφαιρο. Δείτε σε ποιους στηρίζονται οι μεγάλες ομάδες και θα καταλάβετε. Έχει φτωχύνει πολύ το ποδόσφαιρο μας και είναι ένα καθρεφτάκι της κοινωνίας μας. Να δεχθούμε ότι σούπερ επιθετικό ποδόσφαιρο δεν παίζαμε ούτε στο παρελθόν. Είχαμε, όμως, σκληράδα και νοοτροπία νικητή. Κι όσοι ήταν λίγο παραπάνω γκρινιάρηδες, ήταν γιατί εκείνη η ομάδα είχε την ποιότητα να παίξει κι άλλο στυλ. Αλλά δεν της κρατούσες κακία…   

ΥΓ.: Να το ξεκαθαρίσουμε. Η μεγαλύτερη ευθύνη για ό,τι αντικρίζουμε είναι στους ελληνικούς συλλόγους και το πώς δουλεύουν, αλλά και σε όσους έχουν αρμοδιότητα για την ποδοσφαιρική παραγωγική διαδικασία. Από τα μικρά κιόλας κλιμάκια, τα παιδιά μένουν ταλέντα και δεν εξελίσσουμε τίποτα άλλο από στόπερ και παίκτες που δηλώνουν δεκάρια ή δεύτεροι επιθετικοί…

ΥΓ1.: Το να χαίρονται κάποιοι για την εικόνα της Εθνικής επειδή τώρα η ΕΠΟ είναι των… άλλων φανερώνει τη κατάντια μας. Ας δουν πρώτα ποιοι είναι οι Έλληνες στο ρόστερ τους για να τροφοδοτήσουν την Εθνική… Κι αυτό ισχύει για όλους, ανάλογα την περίοδο.