Το μεγάλο γιατί, η προσωπικότητα κι ο καλύτερος απ’ όσους είχες!

Στην Ελλάδα έχουμε κάποια… ταμπού στο μυαλό μας. Ένα απ’ αυτά αφορά το γεγονός πως «δε γίνεται να διώχνεις νωρίς τον προπονητή και να μην του δίνεις την ευκαιρία να δείξει τη δουλειά του». Ένα απ’ τα πολλά που έχουν… σκαλώσει στο μυαλό όλων, λες και είναι νόμος της ζωής. Έλα που δεν είναι έτσι. Έλα που απλά αν κάνεις υπομονή, κατορθώνεις να… στρίβεις το μαχαίρι στην πληγή που άνοιξες με τα λάθη σου. Αν ο Πογιάτος έμενε στον Παναθηναϊκό για να κάτσει στον πάγκο με τον ΟΦΗ, αυτό θα συνέβαινε. Δεν έγινε όμως κι ήταν η σωστή κίνηση.

Παύση… Το σωστή κίνηση στον Παναθηναϊκό είναι λίγο περίεργο, καθώς έχει καταργηθεί κάθε λογικό το έχουμε τονίσει καιρό τώρα. Υπάρχει το μεγάλο «γιατί» αναφορικά με το πώς κατόρθωσε ο Παναθηναϊκός να κάνει… άνω κάτω την ομάδα, άνω κάτω την προσπάθειά του και να προχωρήσει σε αποφάσεις που μέχρι κι ένα παιδάκι γνώριζε πως έχουν τεράστιο ρίσκο. Κατά συνέπεια, τώρα που έγινε το αυτονόητο, το γιατί είναι ακόμη μεγαλύτερο. Γιατί πετάχτηκε στα σκουπίδια τόσος χρόνος, τόσοι βαθμοί, μια προετοιμασία, ένας σχεδιασμός ολόκληρος. Απάντηση ποτέ δε θα πάρουμε, όμως σε ενδεχόμενη μη εξασφάλιση Ευρωπαϊκού εισιτηρίου, πολλοί θα πρέπει να κριθούν αυστηρότατα! Απ’ την ίδια την ιστορία, επειδή ακόμη κι αν έχουν κριθεί, το μέγεθος του «εγκλήματος» μπορεί να μεγαλώσει.

Ακόμη, βέβαια, δεν έχει διορθωθεί κάτι. Πραγματικά δεν καταλαβαίνουμε πώς γίνεται να μην έχει ήδη απομακρυνθεί ο Ρόκα. Αυτός που έφερε τον Πογιάτος, αυτός που ήθελε να «φάει» τον Δώνη, αυτός που ήθελε να αλλάξει άρδην το πλάνο που «έτρεχε», αυτός που έκανε τις μεταγραφές, αυτός που δεν έχει την παραμικρή δικαιολογία με απλά λόγια. Είναι το λιγότερο αστεία η διαδικασία του «δε φεύγει ακόμη αλλά δε θα έχει αρμοδιότητες». Δηλαδή τι θα κάνει; Θα πηγαινοέρχεται στο Κορωπί και θα πληρώνεται; Έτσι κάνουμε κι εμείς τους τεχνικούς διευθυντές. Η αλήθεια είναι πως θα προσπαθήσουν να τον εξωθήσουν σε παραίτηση προφανώς, αλλά είναι αμφίβολη η ύπαρξη φιλότιμου και ευθιξίας. Του τεχνικού διευθυντή, όχι του ανθρώπου, σε αυτό το επίπεδο μπορεί να είναι ο καλύτερος, αλλά δεν ψάχνουμε… γαμπρό για την αδερφή μας. Κάποιον να κάνει τα σωστά για τον Παναθηναϊκό χρειάζεται το «τριφύλλι». Ο Ρόκα σίγουρα δεν είναι αυτός!

Πάμε τώρα στις αλλαγές… Μπόλονι για τον πάγκο. Εντελώς διαφορετική φιλοσοφία από τον Πογιάτος. Μεγάλος σε ηλικία, μεγάλος σε εμπειρία, απείρως ισχυρότερη προσωπικότητα. Ένα το κρατούμενο λοιπόν. Προσωπικότητα. Ο Παναθηναϊκός το είχε ανάγκη. Όχι απλά για τα αποδυτήρια και για να κάνει τον… μπαμπούλα στους παίκτες. Αυτά είναι από άλλες δεκαετίες, από τότε που στις προετοιμασίες ανεβοκατέβαιναν βουνά για καλή φυσική κατάσταση. Είναι σημαντικό για να μπορεί να επιβληθεί συνολικά εντός ομάδας! Για να μπορεί να μην δέχεται παρεμβολές. Θα μπορούσε για παράδειγμα ο οποιοσδήποτε Ρόκα να πει στον Μπόλονι «βάλε τον Αγιούμπ να παίξει επειδή τον έφερα εγώ»; Δε λέμε πως το έκανε, παράδειγμα… επιστημονικής φαντασίας ας πούμε. Θα μπορούσε όμως; Όχι είναι η απάντηση.

Προπονητικά θα φανεί το αν θα «δέσει» με την ομάδα, αν θα βοηθήσει, σε τι επίπεδο θα βοηθήσει. Το δεύτερο θετικό στην κίνηση αυτή, είναι πως δεν πρόκειται για τεχνικό που θα έρθει και θα πει «παίζω 4-2-3-1, δεν υπάρχει άλλο σύστημα». Είναι ευέλικτος. Αυτό σημαίνει πως προσαρμόζει το σύστημα στο ρόστερ κι όχι το ρόστερ στο σύστημα. Ανάλογα με τα υλικά που διαθέτει, θα δοκιμάσει ορθολογικά να τους συμμαζέψει. Δεν έχει τραγικό ρόστερ ο Παναθηναϊκός. Θα μπορούσε σαφώς να είναι καλύτερο, όμως δεν είναι για να χάνει απ’ την Τρίπολη, να παίζει άμυνα με την ΑΕΛ και να χάνει στην έδρα του απ’ τον Άρη. Σε καμία περίπτωση. Αυτά τα δύο για αρχή είναι καλοί οιωνοί. Διότι αυτή τη στιγμή ο Παναθηναϊκός ήθελε προσωπικότητα και συμμάζεμα. Ούτε προετοιμασία νέα θα κάνει, ούτε τίποτα. Αλλά η ανάγκη για νίκες είναι τεράστια και άμεση.

Και κάτι ακόμη για τον Ρουμάνο… Μην αρχίσουμε πάλι τα «θα ποντάρει πολλά στα νέα παιδιά και θα τα βοηθήσει». Ο Παναθηναϊκός επιτέλους πρέπει να καταλάβει ως οργανισμός, πως ο ρόλος του δεν είναι να εξελίσσει παίκτες. Έχει στόχους, έχει πίεση, έχει ανάγκη να κατακτά, να πετυχαίνει. Μετά απ’ αυτά είναι η νορμάλ εξέλιξη παικτών. Αυτά τα «ο Μπόλονι δουλεύει με νεαρούς» δε χρειάζονται. Ο Μπόλονι και ο κάθε Μπόλονι να κοιτάξει να πάρει το 100% απ’ τους παίκτες, να τους βελτιώσει όσο μπορεί, μέσω της διαδικασίας συνολικής ανόδου της ομάδας για να εξυπηρετήσει ένα και μόνο σκοπό: Τα αποτελέσματα, τις νίκες, τους στόχους! Απλά τα πράγματα.

Δεύτερη κίνηση είναι ο Μαουρίσιο. Αποκτήθηκε ο Βραζιλιάνος στα 32 του. Δε χρειάζεται ιδιαίτερη ανάλυση. Έχει καλύτερο κεντρικό χαφ απ’ αυτόν ο Παναθηναϊκός; Όχι. Είναι ο Αγιούμπ καλύτερος απ’ τον Μαουρίσιο; Όχι. Σου δίνει στοιχεία που σου λείπουν; Ναι. Άρα, χρειαζόταν αυτή η μεταγραφή. Τόσο απλά. Το αν θα πετύχει ή θα αποτύχει, είναι άλλο θέμα. Όμως ακόμη κι αν αποτύχει, ως λογική κι ως κίνηση, είναι πέρα για πέρα σωστή. Απίστευτα καθυστερημένη, αλλά σωστή.

Για να μην παρεξηγηθούμε, ο Παναθηναϊκός δεν έγινε ξαφνικά καλή ομάδα. Αλλά αύξησε τις πιθανότητές του να γίνει μια ομάδα που θα παίζει σύμφωνα με τις δυνατότητές του. Αλλάζοντας για 1.533η φορά πλάνο και φιλοσοφία, όμως γι’ αυτό δε φταίει ούτε ο Μπόλονι, ούτε ο Μαουρίσιο. Κατά τα άλλα, όλα και όλοι κρίνονται στο χορτάρι. Εκτός απ’ αυτούς που ήδη έχουν κριθεί και οι διορθώσεις δεν διαφοροποιούν τον κανόνα…

Υ.Γ. Ο Ρόκα με χαρακτηριστική ευκολία μπαίνει στην κορυφή της λίστας του πιο αποτυχημένου τεχνικού διευθυντή του Παναθηναϊκού. Με μεγάλη ευκολία κιόλας, λόγω της ελευθερίας κινήσεων που είχε…

Υ.Γ.1: Σιγά-σιγά κατεβαίνουν κουβέρτες απ’ τις ντουλάπες. Κάνα νέο με το γήπεδο;