Στο γνωστό σταυροδρόμι και πάλι...

Η απόλυση Πογιάτος, δεν ήταν ούτε ξαφνική, ούτε αναπάντεχη - μια παλιά δημοσιογραφική «παροιμία» λέει πως αν είσαι προπονητής και ακούσεις τον ιδιοκτήτη της ομάδας να σε στηρίζει δημόσια μετά από συνεχόμενα ανεπιτυχή αποτελέσματα, καλό θα ήταν να αρχίσεις να πακετάρεις τα πράγματά σου. Πέρα βέβαια από τη στήριξη ή μη στήριξη του Πογιάτος από τη διοίκηση, ο ίδιος ο Πογιάτος δεν κατάφερε να στηρίξει ούτε τον Ρόκα που τον έφερε, ούτε την διοίκηση που τον εμπιστεύτηκε και τον πλήρωσε, ούτε τους παίκτες που προπονούσε, ούτε τον κόσμο που σε τρία επίσημα και αρκετά φιλικά είδαν ελάχιστα πράγματα της προκοπής. 

 

Εν τέλει, ο Ντάνι Πογιάτος, δεν κατάφερε να στηρίξει ούτε καν τον ίδιο του τον εαυτό. «Έπαιξε τη ζαριά του» πίστεψε ότι θα τα καταφέρει, ότι μετά τους «μικρούς» της Ρεάλ ήταν πλέον έτοιμος να αναλάβει πρώτη ομάδα. Δεν του καταλογίζω προσωπικά ούτε κακή πρόθεση, ούτε δόλο - απλά υπερεκτίμησε τις δυνάμεις του, ερχόμενος σε μια χώρα και ένα ελληνικό ποδόσφαιρο χωρίς υπομονή, σε μια ομάδα χωρίς αντοχές και σε μια περίοδο όπου τα «πρέπει» έγιναν πολλά και απαιτητικά - το μπάτζετ μεγάλωσε, το ευρωπαϊκό μπαν τελείωσε και η ομάδα «έπρεπε» να πετύχει. Εκ του αποτελέσματος αποδείχθηκε ότι «δεν μας ταίριαζε» και «δεν του ταιριάζαμε», ότι δεν είχε την ηλικία, τις παραστάσεις και το βιογραφικό για να σταθεί και να επιβληθεί πρώτα στα αποδυτήρια και μετά στο γήπεδο, ότι δεν είχε τον τρόπο να μεταδώσει και να «διδάξει» αυτά που είχε στο κεφάλι του στους παίκτες του και επιπλέον δεν είχε την ευελιξία να δοκιμάσει και κάτι άλλο πέρα από το 4-3-3 που είχε στο μυαλό του - οι εμμονές πληρώνονται και στην προκειμένη περίπτωση κόστισαν και στον ίδιο και στην ομάδα. 

 

Οπότε από εδω και πέρα ανοίγονται δυο δρόμοι: ο ένας, είναι ο δρόμος του αναθέματος και της κατάρας. Μπορούμε να βρίζουμε όλη μέρα τον Πογιάτος και τον Ρόκα, να κατηγορούμε τη διοίκηση για τις καλοκαιρινές επιλογές, να λέμε για τα επαναλαμβανόμενα λάθη, για Στραματσόνι και Ρόκα, να αναπολούμε το Γιώργο Δώνη και να εικάζουμε πόσο καλύτερα θα ήταν όλα αν είχε παραμείνει και είχε διαλέξει εκείνος τους παίκτες. Να κυλιστούμε ακόμα μια φορά στην εσωστρέφεια, να θεωρήσουμε χαμένη τη χρονιά μετά από 3 αγώνες, να τους βγάλουμε όλους άχρηστους, να γυρίσουμε την πλάτη στους παίκτες από τα μέσα Οκτώβρη. «Γνωστός δρόμος», τον έχουμε βαδίσει πολλές φορές στο παρελθόν στην Παναθηναϊκή πρσγματικότητα...

 

Ο άλλος δρόμος, είναι να αφήσουμε πίσω ό,τι έγινε και να κοιτάξουμε μπροστά. Με Μπόλονι στη θέση του Πογιάτος. Με τεράστια εμπειρία και βαρύ βιογραφικό. Με προσωπικότητα τέτοια, που γνωρίζουμε ότι θα μπει στα αποδυτήρια και θα επιβληθεί χωρίς να προσπαθήσει ιδιαίτερα. Για να σώσει ό,τι σώζεται, για να συνεφέρει μια ομάδα που δείχνει σαν να είναι σε κώμα - κι όλα αυτά γρήγορα, άμεσα, χωρίς καν την ελάχιστη πίστωση χρόνου που έχει ένας προπονητής που αναλαμβάνει μια ομάδα. Ο Μπόλονι δυστυχώς δεν έχει την πολυτέλεια του χρόνου, διότι δεν την έχει και ο Παναθηναϊκός. 

 

Άρα αυτή τη στιγμή δεν περιμένουμε να έρθει κάποιος που θα «γιατρέψει τις πληγές», αλλά κάποιος που θα κάνει μια «θεραπεία - εξπρές» ή ένα «ηλεκτροσόκ» ή όπως αλλιώς θέλετε να το πείτε. Αυτό έχει ανάγκη αυτή τη στιγμή η ομάδα, έναν κουβά παγωμένο νερό στα πρόσωπα μπας και ξυπνήσουν, ένα «κανονικό πλάνο», πέντε ξεκάθαρα πράγματα στον αγωνιστικό χώρο και λίγη ενθάρρυνση. Αν αυτά τα απλά και βασικά πράγματα μπορέσει να τα κάνει ο Μπόλονι μέσα σε λίγες μέρες, αν μπορέσει να φέρει τις νίκες που τόσο πολύ χρειάζεται η ομάδα, τότε θα κερδίσει χρόνο για τον ίδιο και για την ομάδα και κυρίως ηρεμία, που τόσο πολύ λείπει από τον Παναθηναϊκό.