Μην εθελοτυφλούμε, δεν έχει ελπίδα…

Πρώτες μέρες Οκτώβρη, εποχή που συνήθως ανοίγουν τα… μαύρα κουτιά στον Παναθηναϊκό. Αναφορικά με το τι έφταιξε, τι δεν πήγε καλά, τι «στράβωσε» και όλα αυτά. Κυριολεκτικά ήμασταν νέοι και γεράσαμε. Απλά τα παλαιότερα χρόνια αυτού του είδους τα «αφιερώματα» αφορούσαν την απώλεια ενός Πρωταθλήματος από νωρίς. Όχι το να σε έχουν καταντήσει ομάδα… της φάπας.

Η ήττα απ’ τον Άρη ήρθε και όλοι την περιμέναμε. Καμία έκπληξη. Έκπληξη θα ήταν ο Παναθηναϊκός να βάλει την μπάλα κάτω και να την… κρύβει. Έκπληξη θα ήταν να «καθαρίσει» το ματς 2-0 και να το διαχειριστεί με άνεση. Έκπληξη θα ήταν να «πνίξει» τον αντίπαλο κι ας μην μπαίνει η μπάλα στα δίχτυα. Τίποτα απ’ όλα αυτά δεν έκανε το «τριφύλλι». Όσο στεκόμαστε στις ευκαιρίες που χάθηκαν στο δεύτερο μέρος (το άχαστο του Αϊτορ και το δοκάρι του Μακέντα) απλά θα στρουθοκαμηλίζουμε ενώ το κορμί μας θα είναι εκτεθειμένο σε αγέλη λιονταριών κι εμείς θα πιστεύουμε πως είμαστε ασφαλείς γιατί το κεφάλι μας είναι στο χώμα και δε φαίνεται. Τραγικός ήταν ο Παναθηναϊκός. Κάτι δίχως αρχή και τέλος. Κάτι δίχως πλάνο. Κάτι που σε καμία περίπτωση δε δείχνει πως 5-6 μέρες την εβδομάδα γίνεται δουλειά στις προπονήσεις πάνω στην τακτική, πάνω στο «διάβασμα» του αντιπάλου.

Να αναφερθούμε στον Πογιάτος και το πόσο άπειρος, πόσο λάθος είναι σχεδόν σε όλα όσα κάνει, μοιάζει λίγο με… το σκοτώσαμε το θηρίο. Ο άνθρωπος δεν κάνει για Παναθηναϊκό, είναι ο ορισμός της αποτυχημένης επιλογής, ένα ρίσκο παρόμοιο με τον Φάμπρι που είχε πάρει κάποτε το «τριφύλλι». Μια επιλογή που πλέον αρχίζει και προσβάλει το σύλλογο, αλλά θα μας πείτε μακάρι να ήταν μόνο αυτή… Ο Ισπανός στο κάτω-κάτω έχει ημερομηνία λήξης απ’ τον πάγκο των «πράσινων» και σύντομη. Καλά τα σε στηρίζω, αλλά η ιστορία έχει δείξει τι σημαίνουν και πόσο διαρκούν.

Ο ίδιος ο Αλαφούζος άλλωστε, είναι σε πλήρη πανικό. Στον τομέα της διαχείρισης αυτής της κρίσης. Είναι προφανές πως δεν ξέρει τι να κάνει. Το συμπέρασμα προκύπτει εύκολα απ’ το ίδιο το κλίμα. Αυτό το «προβληματισμένος αλλά στηρίζει». Αν είναι προβληματισμένος γιατί στηρίζει; Αν στηρίζει γιατί είναι προβληματισμένος; Αν είναι προβληματισμένος και με τον Ρόκα και με τον Πογιάτος, γιατί μέχρι 1-2 βδομάδες πριν τους είχε δώσει… λευκή επιταγής στη διαχείριση του σχεδιασμού; Γιατί άκουσε τον τεχνικό διευθυντή σε όλες του τις εισηγήσεις διαφοροποιώντας κάτι που φαινόταν να έχει… στρώσει ποδοσφαιρικά;

Κι επειδή το διαβάζουμε συχνά πως όσοι μιλούν για τον Πογιάτος τώρα και δεν του δίνουν πίστωση χρόνου (!), δεν έκαναν το ίδιο με τον Δώνη την περασμένη σεζόν όταν είχε αρχίσει κι αυτός με 1 βαθμό σε 3 ματς. Ας το ξεκαθαρίσουμε κι αυτό επειδή το… εγκεφαλικό δεν είναι μακριά με όλα αυτά:

1.Ο Δώνης ήταν ήδη ένα χρόνο στην ομάδα και όλοι θυμάστε αποτελέσματα και συνθήκες.

2.Φέτος το μπάτζετ είναι διπλάσιο, η ομάδα «χτίστηκε» γύρω απ’ τα θέλω του τεχνικού διευθυντή. Κι ο προπονητής δική του επιλογή είναι, άρα συμφωνεί κι αυτός!

3.Μετά τον Άρη έγινε… χαμός! Ο Δώνης παραιτήθηκε ουσιαστικά. Θυμάται κανείς πως αντέδρασαν οι παίκτες; Θυμάται κανείς πως όλοι ήθελαν να συνεχίσει στην ομάδα και μάλιστα ήταν έτοιμοι να βγάλουν και σχετική ανακοίνωση; Αλήθεια, αν τώρα πει ο Πογιάτος «παραιτούμαι» οι παίκτες λέτε να αντιδράσουν με αυτό τον τρόπο;

4.Υπήρξε απομάκρυνση του Νίκου Νταμπίζα, υπήρξαν αλλαγές στην ομάδα, δεν είναι πως δεν έγινε και τίποτα.

5.Την περασμένη σεζόν ο μόνος σου στόχος ήταν να είσαι στα πλέι οφ και να παίξεις καλό ποδόσφαιρο. ΤΙΠΟΤΑ ΑΛΛΟ.

Αφού το ξεκαθαρίσαμε (θέλουμε να πιστεύουμε), πάμε παρακάτω. Αυτή τη στιγμή λοιπόν, ο Αλαφούζος ήδη έχει αργήσει. Αν τον διώξει, θα έχει ένα ρόστερ που το δημιούργησε ο Ρόκα, που το δούλεψε ο Πογιάτος και τα αποτελέσματα και στη μία και στην άλλη πλευρά τα βλέπετε. Το άφησε να σέρνεται καιρό το πράγμα. Υπερβολικά μεγάλο χρονικό διάστημα. Γι’ αυτό και χρεώνεται στο 100% τις επιλογές αυτές. Από εκεί ξεκινούν όλα, μην ξεχνιόμαστε. Δε γίνεται να μας φταίει τη μία ο Στραματσόνι, την άλλη ο Αναστασίου, την τρίτη ο Νταμπίζας, την τέταρτη ο Δώνης, την πέμπτη ο Ουζουνίδης και την έκτη ο Λυμπερόπουλος. Μιλάμε για καταστάσεις που μόνο για γέλια χαρακτηρίζονται, αλλά κανείς που βλέπει, αισθάνεται, πονάει για τον Παναθηναϊκό, δεν μπορεί να γελάσει…

Το χαρτί με τον Πογιάτος δε γυρίζει. Νομοτελειακά θα αποτελέσει παρελθόν. Μετά; Θα έρθει ο Παντελίδης; Θα έρθει κάποιος Ισπανός που θα φέρει ο Ρόκα; Το πιο σύντομο ανέκδοτο είναι πως θα έρθει να μπει κάποιος στα αποδυτήρια για να… συμμαζέψει την κατάσταση. Κάποιος γενικός αρχηγός. Μιλάμε για νοοτροπίες και λογικές 1980. Καταστάσεις Προοδευτικής.

Πάμε όμως και στο ρόστερ. Γιατί ο Παναθηναϊκός επιβάλλεται να ξέρουμε πως δεν έχει υλικό που του αρμόζει. Αύξησε το μπάτζετ του όσο το αύξησε και έκανε μια τρύπα στο νερό! Έχασε η ομάδα απ’ τον Άρη. Έχει αναλύσει κανείς το ρόστερ του Άρη; Ο Παναθηναϊκός αυτή τη στιγμή, που φωνάζαμε πως διαφημίζεται υπέρμετρα και δεν πρέπει γιατί θα του κάνει κακό, έχει καλύτερο ρόστερ απ’ τον Άρη; Δηλαδή ο Αϊτος με τον Σαβιέρ, είναι ανώτεροι του Μπρούνο Γκάμα και του Ματέο Γκαρσία; Δε βάζουμε τους υπόλοιπους. Ο Σάντσες είναι καλύτερος του Σάκιτς; Με εξαίρεση τη θέση του τερματοφύλακα, τον βασικό αμυντικό σου χαφ (Κουρμπέλης-Τζέγκο) και τη θέση του φορ, ο Παναθηναϊκός είναι ισάξιος ίσως και χειρότερος του Άρη σε επίπεδο υλικού. Σε ποιότητα ποδοσφαιρική. Γιατί λοιπόν μας ξαφνιάζει η ήττα λες και αν είχαμε τον κορυφαίο προπονητή του κόσμου θα έπρεπε να βάλουμε 5 στον Άρη;

Ο Παναθηναϊκός του Τσάβι Ρόκα (πάντα σε συνδυασμό με τα «ΟΚ» του Αλαφούζου) πήρε δύο εξτρέμ και κατόρθωσε να έχει μοναδικό παίκτη με ικανότητα στο ένας με έναν, τον Χατζηγιοβάνη. Ο Παναθηναϊκός με τεχνικό διευθυντή τον Τσάβι Ρόκα, έκρινε πως δε χρειάζεται χαφ ή θα πάει να πάρει τελευταία στιγμή με την… ψυχή στο στόμα, για τη θέση που ήταν προτεραιότητα σύμφωνα με την ποδοσφαιρική λογική που αντιλαμβάνεται κι ένα παιδάκι του δημοτικού.

Δε θα αναφέρουμε τους Ισπανούς που ήρθαν, αυτό μικρή σημασία έχει. Αν ήταν καλοί ας ήταν και όλοι Ισπανοί το έχουμε πει ξανά. Αλλά ο Παναθηναϊκός πήρε δύο δεξιά μπακ 30 και 33ων ετών και ο Σάντσες είναι… άστα να πάνε μέχρι τώρα, πήρε τον Χουάνκαρ αριστερά που με τον Άρη ήταν απογοήτευση, πήρε τα εξτρέμ που αναφέραμε και φυσικά τον Βιγιαφάνιες που είναι οργανωτής και τον «βαφτίζουμε» 8άρι κι αυτόν όταν με το καλό αγωνιστεί.

Μην αρχίσουμε να λέμε λοιπόν τη γνωστή δικαιολογία να δοθεί χρόνος στα Ελληνόπουλα. Αποτελεί το μεγαλύτερο άλλοθι μιας κατάστασης που «τρώει» την ομάδα αυτή η ιστορία. Ναι ο Αλεξανδρόπουλος κι ας μην πήγε καλά με τον Άρη, είναι καλός παίκτης. Ο Σερπέζης το ίδιο. ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΝ όμως να σηκώσουν τον Παναθηναϊκό της πίεσης και των στόχων. ΔΕΝ ΑΞΙΖΟΥΝ αυτή την ευθύνη τα παιδιά. Η γενιά των Γκουμομπασινάδων για όποιον ξεχνιέται, ξεκίνησε όχι με τη λογική «έμπα μέσα και παίξε», ούτε «δε θέλω άλλους παίκτες έχω τους μικρούς να αναδείξω». Ο Γκούμας «ψήθηκε» με την ομάδα του Champions League του ’96, αργότερα με συμπαίκτες τύπου Μιλόγεβιτς, Χένρικσεν κτλ. Ο Μπασινάς ξεκίνησε να παίζει με Μίκλαντ, Γκαλέτο και φυσικά Πάολο Σόοουζα. Ο Καραγκούνης πήγε δανεικός, γύρισε και ξεκίνησε πίσω απ’ τον Φλίπσεν, μαζί με Ασάνοβιτς. Έτσι μεγαλώνεις μια γενιά που κρίνεις πως αξίζει.

Στον Παναθηναϊκό έχει γίνει άλλοθι αυτή η διαδικασία, του στυλ «εντάξει μωρέ γιατί να πάρουν χαφ, έχουν τους μικρούς θα τους… κάψουν αν έρθει κάποιος καλός». Όχι! ΟΧΙ! ΟΧΙ για τρίτη φορά. Έπρεπε να έχεις παίκτη που θα κάνει τη διαφορά σε αυτές τις θέσεις, για να έρχονται τα παιδιά από πίσω. Να μαθαίνουν καθημερινά στις προπονήσεις, να παίρνουν χαμπάρι τι είναι να παίζεις επαγγελματικά, πως συμπεριφέρεσαι, πως κινείσαι, πως γίνεσαι ηγέτης, πέρα απ’ το τι γίνεται στο χορτάρι. Εμείς πάμε να «θυσιάσουμε» αυτά τα παιδιά, απλά και μόνο γιατί με 250.000 ευρώ τι να πάρεις;

Επιπρόσθετα, είναι το λιγότερο προκλητικό να φαίνεται ξεκάθαρα πως ορισμένοι παίκτες πρέπει να παίζουν λες και έχουν… συμβόλαιο ενδεκάδας και συμμετοχής σε όλο το ματς. Τι είδε ο Πογιάτος στον Καρλίτος στη Λάρισα ή στις προπονήσεις και διάλεξε αυτόν αντί του Μακέντα; Τι είδε σ’ αυτόν κόντρα στην ΑΕΛ και αντικατέστησε τον Ιταλό; Τι βλέπει στον Αγιούμπ και όποτε είναι καλά δεν… κουνιέται απ’ την ενδεκάδα. Ο Σαβιέρ ορίζεται από κάποιο άγραφο νόμο πως θα είναι πρώτη αλλαγή προφανώς. Μην κρυβόμαστε πίσω απ’ το δάχτυλό μας, αν πρέπει να παίζουν οι επιλογές Ρόκα για να δείξουν κάτι κάποια στιγμή (χωρίς να μας φταίνε τα παιδιά, π.χ. δεν είναι άχρηστος ο Αϊτορ κι ας έχασε το άχαστο στην κενή εστία), μην ψάχνουμε να βρούμε λύση…

Είπαμε ξανά, ο σχεδιασμός του Παναθηναϊκού μοιάζει με παρωδία. Και πλέον δε διορθώνεται. Το χρεώνεται φυσικά ο Ρόκα, αλλά πάντα μαζί με τον ιδιοκτήτη. Αλλά έχει σημασία τώρα που πάει το… χρέωμα; Ο Παναθηναϊκός την πληρώνει. Ο οποίος διπλασίασε το μπάτζετ του για να έχει ελλείψεις τεράστιες και λύσεις που δεν είναι καλύτερες (ίσως να είναι χειρότερες) απ’ αυτές που είχε.

Ξεκάθαρα με έναν καλύτερο προπονητή, που θα συμμαζέψει την κατάσταση, θα «δέσει» λίγο την ομάδα με απλές κινήσεις, θα συσπειρώσει τους παίκτες και θα παίρνει το 100% απ’ αυτούς, αγωνιστικά θα βελτιωθεί το «τριφύλλι». Τι σημαίνει βελτίωση όμως; Η 4η θέση; Θα γίνει αιτία πανηγυρισμού να βγει ο Παναθηναϊκός 4ος και να παίξει Ευρώπη; Αν το πετύχει κι αυτό, επειδή πλέον δεν είναι απλά επίφοβο, αλλά κάτι χειρότερο.

Το αντιλαμβάνεται κανείς; Ο Παναθηναϊκός υπάρχει κίνδυνος όσο νωρίς κι αν είναι, να μείνει εκτός Ευρώπης ενώ είναι η πρώτη του ευκαιρία μετά από τρία χρόνια να παίξει εκτός συνόρων. Αλλά όταν παρουσιάζει αυτή την εικόνα αποσύνθεσης σε όλα τα επίπεδα, αυτό το… σκορποχώρι, γιατί να βγει Ευρώπη; Ο Άρης είναι ήδη στο +6 (είναι στο +9 με ματς περισσότερο, ας υποθέσουμε λοιπόν πως θα νικήσεις τον Απόλλωνα εντός) και έχει πιο γεμάτο σύνολο απ’ την περασμένη σεζόν. Ο Ατρόμητος δεν έχει την παραμικρή σχέση με την περασμένη σεζόν, κατακόρυφα ανεβασμένος. Ο Αστέρας Τρίπολης το ίδιο. Ο ΟΦΗ δείχνει σταθερός. Έναν ΟΦΗ που επισκέπτεσαι μετά τη διακοπή. Τον… έχεις εύκολα; Βασικά τον… έχεις για να τον νικήσεις;

Κάναμε όλη αυτή την ανάλυση, απλά και μόνο για να δείξουμε πως ο Παναθηναϊκός δεν έχει ελπίδα ουσιαστικά. Συνεχίζει να κάνει τα ίδια λάθη, μάλιστα πολλά εξ αυτών σε μεγαλύτερο μέγεθος. Συνεχίζει να μην έχει την παραμικρή λογική. Συνεχίζει να θεωρεί πως απλά και μόνο επειδή έχει όνομα και επειδή αυτό του δίνει το δικαίωμα επικοινωνιακά να ακούγεται, θα λύσει όλα του τα προβλήματα. Στην πράξη είναι μια καταδικασμένη κατάσταση που θέλει… σοκ. Κι όπου σοκ δεν εννοούμε γενικό αρχηγό, αλλαγή προπονητή, απομάκρυνση τεχνικού διευθυντή. Αυτά είναι ασπιρίνες για το κάταγμα.

Υ.Γ. Ο… Θεός έδωσε να γίνει αυτή η συμφωνία για τα τηλεοπτικά και να υπάρξει αυτό το έσοδο. Φανταστείτε να περίμενε σήμερα ο Παναθηναϊκός να αποφασίσουν οι οπαδοί του αν θα πληρώνουν για να βλέπουν την ομάδα τους…