Η μέρα της Μαρμότας…

Σχεδόν κάθε χρόνο, ο Παναθηναϊκός βρίσκεται στην ίδια κατάσταση. Η διαχείριση κρίσεων στο «τριφύλλι», έχει αρχίσει να γίνεται δεύτερη φύση. Αλλά το χειρότερο είναι πως δε φαίνεται να έχει μάθει κάτι απ’ αυτή τη διαδικασία που πλέον καταντά συνήθεια κουραστική. Ο Ντάνι Πογιάτος είναι ένας προπονητής που όλοι ήξεραν την απειρία του, όλοι γνώριζαν το ρίσκο, όλοι κατανοούσαν πως θα χρειαστεί χρόνο με τόσες αλλαγές στο ρόστερ και για να μάθει ο ίδιος τι σημαίνει διαχείριση επαγγελματικής ομάδα. Όχι απλά επαγγελματικής ομάδας βασικά, αλλά ενός σωματείου που η πίεση «πνίγει»!

Αυτοί που πήραν την απόφαση (Αλαφούζος-Ρόκα) έχουν και την ευθύνη λοιπόν. Όπως κι ο Πογιάτος έχει την ευθύνη για το κοουτσάρισμα που δύο αγωνιστικές ήταν… για κλάματα, ή για το περιβόητο 4-3-3 που δεν το αλλάζει παρότι η ομάδα δεν το υπηρετεί όπως θα έπρεπε. Το θέμα είναι τι συμβαίνει τώρα. Τι θα γίνει μετά από δύο απώλειες, μετά από αγωνιστική εικόνα θλίψης, μετά από χτυπητές αδυναμίες που φάνηκαν, μετά από προβλήματα που βγαίνουν… στον αφρό.

Θα φανεί μετά τον Άρη… Αυτό προκύπτει. Προφανώς όχι επίσημα, αλλά από την ατμόσφαιρα που «βγαίνει» απ’ την ΠΑΕ. Με απλά λόγια, έχουμε δει όσα έχουμε δει, έχει διαπιστώσει ο κόσμος το προς τα πού πηγαίνει το πράγμα, είναι ξεκάθαρος ο κίνδυνος να μην πετύχεις ούτε το αυτονόητο (έξοδος στην Ευρώπη) που σε καμία περίπτωση δε θα είναι επιτυχία, αλλά η απόφαση των «πράσινων» είναι πως αν ο Πογιάτος νικήσει τον Άρη, όλα θα είναι καλά προφανώς…

Μην κρυβόμαστε πίσω απ’ το δάχτυλό μας, είναι αστεία η αντιμετώπιση. Είναι απλά η επανάληψη των ίδιων λαθών. Δηλαδή, δοκάρι και μέσα ο Πογιάτος θα είναι καλός, δοκάρι κι έξω ο Πογιάτος δε θα είναι καλός και πρέπει να φύγει. Για έναν προπονητή που εμείς έχουμε δει τους αγώνες επίσημους και φιλικούς, όμως ο ίδιος ο Παναθηναϊκός, οι άνθρωποι της ομάδας, τον ζουν εδώ και μήνες. Μέσω της καθημερινής του δουλειάς. Πώς στο καλό λοιπόν η όποια απόφαση θα κρίνεται από ένα ματς με τον Άρη; Το οποίο λόγω αυτοσυντήρησης των ίδιων των παικτών, είναι πολύ πιθανό να ολοκληρωθεί με νίκη. Ένα αποτέλεσμα που θα καθιστά καλό τον Πογιάτος;

Ο καθένας μπορεί να έχει τη γνώμη του. Η ουσία είναι πως ο Παναθηναϊκός μέσω ιδιοκτήτη και τεχνικού διευθυντή, διάλεξε να τα αλλάξει όλα. Με το που το έγινε αυτό, έπρεπε να ξέρουν πως ίσως τα πράγματα να μην πάνε καλά. Άρα έπρεπε να ξέρουν αν θα στηρίξουν το πρότζεκτ αυτό τέλος πάντων. Για τον Πογιάτος λοιπόν, ή έπρεπε να έχουν διαπιστώσει πως δεν κάνει (αν όντως θεωρούν πως δεν κάνει) και να ήταν ήδη το «τριφύλλι» σε αναζήτηση τεχνικού που ταυτόχρονα θα ήταν και παραδοχή του ΤΕΡΑΣΤΙΟΥ ΛΑΘΟΥΣ που έγινε, ή αν θεωρούν πως όλα θα αλλάξουν και είναι θέμα χρόνου τότε να τον στηρίξουν μέχρι τέλους, παίρνοντας παράλληλα την ευθύνη γι’ αυτή την επιλογή!

Ο Παναθηναϊκός με την επιλογή του να περιμένει το ματς με τον Άρη για όποια απόφαση ληφθεί (όποια κι αν είναι αυτή ξαναλέμε), απλά δείχνει πως βρίσκεται σε πλήρη σύγχυση. Δείχνει πως επαναλαμβάνει τα ίδια λάθη. Δείχνει πως το «τριφύλλι» ζει τη… μέρα της Μαρμότας σε μια κατάσταση που ποτέ δεν είχε αποτέλεσμα μέχρι τώρα. Άρα πόσες πιθανότητες υπάρχει να υπάρξει τώρα αποτέλεσμα, τη στιγμή που η κρίση και η απόφαση θα κρίνεται από ένα παιχνίδι;

Πέρα απ’ το θέμα του Πογιάτος, οι μέρες είναι κρίσιμες και για τον μεταγραφικό σχεδιασμό. Δευτέρα τελειώνει η περίοδος που έχουν οι ομάδες για να πάρουν παίκτες. Άρα, η περιβόητη κίνηση για χαφ αν γίνει θα πρέπει να γίνει μέχρι τότε. Με δεδομένα που δείχνουν… ξεπέτα. Δηλαδή «αν βρούμε παίκτη που θα είναι καλός το βλέπουμε». Έπρεπε να τελειώσει ο Σεπτέμβρης για να ψάχνει χαφ ο Παναθηναϊκός; «Θα πρέπει να είναι στα οικονομικά δεδομένα της ομάδας, δηλαδή συμβόλαιο 250.000 ευρώ». Απ’ όσους αποκτήθηκαν, πόσοι έχουν συμβόλαιο 300.000 ευρώ και πάνω; Άρα γιατί ο χαφ που είναι κομβικής σημασίας να πρέπει να είναι… κοψοχρονιά;

Ο Τσάβι Ρόκα ξεκίνησε ένα σχεδιασμό, με τον Χρήστο Δώνη να φεύγει, με τον Ανουάρ να επιστρέφει στη Βαγιαδολίδ και τελικά να πηγαίνει στον ΑΠΟΕΛ. Για τον Ζαχίντ η απόφαση ήταν γνωστή καιρό πως δε θα συνεχίσει στο «τριφύλλι», γύρισε κι αυτός στον ΑΠΟΕΛ. Απ’ όλους αυτούς αντικαταστάθηκε μόνο ο Νορβηγός, με τον ερχομό του Λούκας Βιγιαφάνιες. Ο Παναθηναϊκός λοιπόν που θέλει να παίζει 4-3-3, είναι μείον δύο χαφ (έναν αμυντικό μέσο κι έναν κεντρικό χαφ) κι ακόμη το σκέφτεται αν θα πάρει παίκτη, αλλά και να πάρει θα είναι μια λύση φθηνή με συμβόλαιο χαμηλότερο από τις κινήσεις που έκανες για εξτρέμ (Αϊτορ), φορ (Καρλίτος αλλά και Μακέντα), στόπερ (Βέλεθ). Με συμβόλαιο χαμηλότερο απ’ αυτό του Αγιούμπ.

Αν ο Παναθηναϊκός κρίνει πως είναι πλήρης επειδή διαθέτει τον Αλεξανδρόπουλο και τον Σερπέζη, τότε να επικοινωνήσει κιόλας πως ο στόχος του είναι να εξελίξει παίκτες και όχι να βγει Ευρώπη έστω (που ξαναλέμε είναι ντροπή να αναφέρεται ως στόχος η τέταρτη θέση). Αν πάλι θεωρεί ο Τσάβι Ρόκα πως τις απώλειες στο «6» και στο «8» τις καλύπτει ο Βιγιαφάνιες (ειδικά στη θέση του κεντρικού χαφ) τότε το πρόβλημα είναι ακόμη μεγαλύτερο. Ο Αργεντινός ποτέ σε αυτή τη ζωή δεν ήταν κεντρικός μέσος! Μην τον… βαφτίσουμε τώρα. Κυρίως όμως μην περιμένει κανείς πως θα μπει μέσα με το καλό και θα σου δώσει αυτά που σου λείπουν απ’ τα χαφ. Είναι άδικο για τον παίκτη.

Ακόμη κι αγωνιστικά, αν δεν μπορεί να διαπιστώσει ο τεχνικός διευθυντής πως η ομάδα έχει ανάγκη χαφ κλάσης, μέσο που θα κάνει τη διαφορά και όχι απλά θα συμπληρώσει το ρόστερ, τότε απλά… ας αλλάξει επάγγελμα. Ο Παναθηναϊκός σε κάθε του αγώνα, φιλικό κι επίσημο, «φωνάζει» πως του λείπει η ένταση, του λείπουν τρεξίματα, του λείπει η ισορροπία στον άξονα. Το να περιμένει κανείς πως ο Αγιούμπ μέσα αριστερά και ο Βιγιαφάνιες μέσα δεξιά θα καλύπτουν στις πλευρές, θα μαρκάρουν σωστά, θα πιέζουν ασταμάτητα, τότε υπάρχει τεράστιο πρόβλημα! Αναφέρουμε αυτούς τους δύο επειδή ο Αργεντινός εννοείται πως στον Παναθηναϊκό πρέπει να είναι βασικός, ενώ ο Αγιούμπ για κάποιο λόγο που δεν έχει διαπιστωθεί από τον Γενάρη μέχρι και τώρα, επίσης… πρέπει να είναι βασικός.

Ο χαφ είναι η μεταγραφή που έπρεπε να κάνεις πρώτη απ’ όλες. Όχι να περιμένεις αρχές Οκτώβρη για εάν κι εφόσον. Ο χαφ είναι η μεταγραφή που έπρεπε να είναι η… αιχμή του δόρατός σου. Ο Παναθηναϊκός έχει ανάγκη χαφ από την εποχή που πουλήθηκε ο Ζέκα, απ’ την εποχή που έφυγε ο Λουντ. Από τότε καλύπτει απλά τα κενά με μπαλώματα. Ο Τσάβι Ρόκα διαχειρίστηκε το μεγαλύτερο μπάτζετ των τελευταίων ετών. Στο σχεδιασμό του λοιπόν, έκρινε πως ο χαφ ή δεν χωρούσε ή δεν είναι τόσο σημαντική κίνηση. Γι’ αυτό και ο σχεδιασμός αυτός εξελίσσεται σε παρωδία.

Υ.Γ. Ο Παναθηναϊκός αύξησε το μπάτζετ, αύξησε κάπως την ποιότητά του στο ρόστερ, αλλά ποτέ δεν πρέπει να ξεχνάμε πως είναι απίστευτα μακριά απ’ το επίπεδο που θα έπρεπε. Γιατί στο τέλος της ημέρας, όλα εξαρτώνται απ’ τους παίκτες. Τους οποίους πληρώνει η διοίκηση, βρίσκει ο τεχνικός διευθυντής, προετοιμάζει και κατευθύνει ο προπονητής, αλλά οι ποδοσφαιριστές αγωνίζονται. Ο Παναθηναϊκός έχει καλούς, αλλά όχι όσο καλούς πρέπει να διαθέτει ένα τέτοιο μέγεθος.

Υ.Γ.1: Υπό προϋποθέσεις η απουσία Αγιούμπ ίσως να είναι θετικό στοιχείο για την αναμέτρηση με τον Άρη.