Κακή ομάδα… από επιλογή!

Κατά την παρουσίασή του ο Τσάβι Ρόκα έλεγε πως δε θέλει να… γεμίσει Ισπανούς την ομάδα. Επίσης κατά την παρουσίασή του, ο Ντάνι Πογιάτος έλεγε πως ξέρει καλά από πίεση και κυρίως τόνισε πως δε θα χρειαστεί χρόνο για να φτιάξει την ομάδα που θέλει, επειδή αντιλαμβάνεται το γεγονός πως ο Παναθηναϊκός πρέπει να παίρνει αποτελέσματα. Μετά από κάποιο καιρό, βρισκόμαστε εδώ να βλέπουμε μια ομάδα που είχε 8 στους 11 ξένους (δεν το λέμε για κακό, αλλά σίγουρα είναι αλλαγή φιλοσοφίας) εκ των οποίων οι 4 Ισπανοί κι άλλος ένας Ισπανόφωνος.

Ακολουθία λόγων-πράξεων, άστα να πάνε με λίγα λόγια. Οκ, δεν ενοχλεί και τόσο αυτό. Ας είναι και 11 στα 11 Ισπανοί που λέει ο λόγος, αρκεί ο Παναθηναϊκός να μην είχε αυτό το χάλι. Επειδή όπως αλλιώς να το περιγράψεις, θα θες να… χρυσώσεις το χάπι. Ποδοσφαιρικά το «τριφύλλι» δε βλέπεται. Δε δημιουργεί, δεν έχει αυτοματισμούς, δεν πιέζει σωστά, δεν έχει κανένα αποτέλεσμα η πίεσή του, δεν έχει έστω ατομικές εξάρσεις στο βαθμό που θα έπρεπε, είναι τραγικό στις μεταβάσεις, ενώ ανασταλτικά δεν εμπνέει καμία σιγουριά. Ο ένας πόντος μετά από δύο ματς, δεν είναι… μαγική εικόνα λοιπόν κι ας ήρθε η ισοφάριση της ΑΕΛ στο τέλος. Είναι απλή καταγραφή των γεγονότων, για μια κακή ομάδα!

Κακή ομάδα από επιλογή! Επειδή όποιο μυαλό σκέφτηκε στον Παναθηναϊκό πως θα διώξει τον προηγούμενο προπονητή και θα έρθει ο τεχνικός της Κ19 της Ρεάλ Μαδρίτης για να φτιάξει εξαιρετική ομάδα μέσα σε ένα μήνα, είναι επικίνδυνο. Ο Πογιάτος είναι ένας τεχνικός που κάνει λάθη, μοιάζει αρκετά αγχωμένος στις κινήσεις του και η απειρία του δεν κρύβεται σε καμία περίπτωση. Αυτό μπορεί να βοηθήσει κάπου τους «πράσινους»; Ρητορικό το ερώτημα. Που οδηγούμαστε λοιπόν; Κατά 90% αργά ή γρήγορα θα υπάρξει αλλαγή στην τεχνική ηγεσία. Το πότε θα εξαρτηθεί απ’ τις διαθέσεις και τα αποτελέσματα. Όμως ακόμη κι έτσι, θα μπούμε στη διαδικασία του… να σώσουμε οτιδήποτε αν σώνεται.

Την ίδια ώρα, το μπάτζετ αυξήθηκε σχεδόν στο διπλάσιο. Για να έρθουν εξτρέμ που δείχνουν να μην έχουν ικανότητα στο ένας με έναν (!), για να παίζει ακραίος ο Καρλίτος, για να έχει αποκτηθεί ο Σάντσες που είναι το λιγότερο ανησυχητικό πως έκανε 2-3 πάσες εύκολες πάνω σε αντίπαλο και γενικά μοιάζει να μην ξεφεύγει απ’ τη μετριότητα ούτε δημιουργικά ούτε ανασταλτικά. Ήρθε κι ο Χουάνκαρ που το πρώτο δείγμα του ήταν σαφώς ενθαρρυντικό! Στοιχείο που δεν υπάρχει στα χαφ. Σε καμία περίπτωση. Όταν οι μέσοι της ΑΕΛ που μέχρι τώρα δείχνει πως θα είναι μία απ’ τις κακές ομάδες του Πρωτάθληματος, σου κάνουν… πλάκα, τότε υπάρχει πρόβλημα!

Με απλά λόγια, δεν είναι μόνο ο προπονητής. Είναι και οι επιλογές του τεχνικού διευθυντή, είναι και οι παίκτες που ήρθαν ή αυτοί που θα έπρεπε να έρθουν και δεν ήρθαν που διογκώνουν το πρόβλημα στο «τριφύλλι». Γιατί καμιά φορά το να πεις «δεν έχει χημεία η ομάδα» ίσως να είναι ο εύκολος τρόπος για να βρεις δικαιολογία. Όπως το 2012 με τους Φορναρόλι, Βελάσκες, Σο κτλ, που περιμένοντας να… δέσουν, χάσαμε την μπάλα και τη σεζόν!

Αυτό που δε χωρά το μυαλό, είναι πως υπήρχε ένα πλάνο, μια διαδικασία που βρισκόταν σε εξέλιξη και μπορούσες να βελτιώσεις με απλές κινήσεις, ειδικά απ’ τη στιγμή που υπήρχε απόφαση για αύξηση μπάτζετ. Όμως ξαφνικά, όλα αυτά άλλαξαν, διαμορφώθηκε μια εντελώς διαφορετική κατάσταση στο αγωνιστικό τμήμα, νέα φιλοσοφία, νέο… χτίσιμο απ’ την αρχή. Τα αποτελέσματά του τα βλέπουμε. Νωρίς είναι ξέρουμε, αλλά ο βαθμολογικός πίνακας δίπλα στο Παναθηναϊκός γράφει 1, δε γράφει «παιδιά είναι νωρίς όταν… στρώσει η ομάδα θα αρχίσω να μετράω».

Ξεκάθαρα ο Παναθηναϊκός θα βελτιωθεί. Δε γίνεται άλλωστε να πάει χειρότερα! Από μόνοι τους οι παίκτες αν τους αφήσεις, θα βρουν κάποιους αυτοματισμούς, θα δείξουν την ποιότητα που διαθέτουν. Αρκεί αυτό όμως; Αρκεί να περάσει πάλι ο χρόνος, να έρθει άλλος προπονητής κάποια στιγμή και να τον αποθεώνουμε αν πάρει 4-5 καλά αποτελέσματα ενώ η σεζόν θα είναι στο… χείλος του γκρεμού; Ένα κακοπαιγμένο έργο που διαρκώς επαναλαμβάνεται στον Παναθηναϊκό. Λες και γίνεται επίτηδες πλέον. Γι’ αυτό και λέμε πως αυτή η κακή ομάδα που βλέπουμε, είναι από επιλογή! Αν κάνεις το λάθος μία φορά, δε φταις. Αν το επαναλάβεις, φταις αλλά άντε πες να σε συγχωρέσουν οι πάντες. Όταν το κάνεις τρίτη, τέταρτη και πέμπτη, δεν μπορεί να είναι συμπτωματικό.

Το θέμα πλέον είναι να μη χαθούν και κάποιες σταθερές που είχαν διαμορφωθεί. Όπως η εξέλιξη ορισμένων παιδιών. Ο Χατζηγιοβάνης για παράδειγμα, έχει γίνει ξαφνικά τέταρτη λύση για τα άκρα. Πίσω από Καρλίτος (βαφτίστηκε ακραίος), Αϊτορ και Σαβιέρ. Ο Χατζηγιοβάνης που την προηγούμενη διετία ήταν απ’ τους κορυφαίους σου παίκτες! Δε γίνεται να κινδυνεύουν να «καούν» παιδιά, επειδή ο προπονητής θέλει να βάζει τον Πούγγουρα αριστερό μπακ για παράδειγμα. Ενώ την προηγούμενη αγωνιστική είχε βάλει τον Μαυρομμάτη. Δε γίνεται ο Αγιούμπ που είναι αρνητικός με εκπληκτική σταθερότητα, να έχει μόνιμη θέση στην ενδεκάδα και μέχρι σήμερα να ψάχνει ακόμη ο Παναθηναϊκός το αν πρέπει να αποκτηθεί χαφ! Που όχι απλά πρέπει να αποκτηθεί, αλλά επιβάλλεται να είναι και τεράστια κλάση για να συμμαζευτεί η κατάσταση στη μεσαία γραμμή.

Ξαναλέμε, ο Παναθηναϊκός διπλασίασε σχεδόν το μπάτζετ του κι αυτή τη στιγμή δε γνωρίζουμε καλά-καλά αν έχει δεξί μπακ καλύτερο του Γιόχανσον, αν έχει κεντρικό χαφ καλύτερο του Χρήστου Δώνη. Δεν το λέμε για να… αποθεώσουμε αυτούς που ήταν στον Παναθηναϊκό. Σαφώς και έπρεπε η ομάδα να βρει καλύτερους. Δίνοντας περισσότερα λεφτά, ήταν υποχρεωμένη να το πετύχει. Το πέτυχε; Ο χρόνος θα δείξει ακόμη δεν βγαίνουν συμπεράσματα, όμως τα πρώτα δείγματα δεν είναι για να αισιοδοξείς και πολύ…

Μπορούσαν οι «πράσινοι» να κάνουν λίγα και να βελτιωθούν σημαντικά. Ένας Παναθηναϊκός που την περασμένη σεζόν τερμάτισε 10 βαθμούς πάνω απ’ τον 5ο. Και στην κανονική διάρκεια και στα πλέι οφ είχε αυτή τη μεγάλη διαφορά. Ο στόχος έπρεπε να είναι το παραπάνω βήμα. Όχι να παλεύεις και να φοβάσαι πλέον ανοιχτά για αυτό που είχες στο… τσεπάκι!

Ναι, μόλις δύο αγώνες έχει δώσει η ομάδα. Όμως έχει 1 βαθμό, δε νικά, δεν πείθει σε καμία περίπτωση και δε φαίνεται να έχει το παραμικρό πλάνο. Δεν είναι καλή σε τίποτα για να το θέσουμε απλά. Αυτό δεν είναι απλά καμπανάκι κινδύνου, αλλά καμπάνα Μητρόπολης! Έρχεται το ματς με τον Άρη σε λίγες μέρες. Ένας Άρης που με τρεις διαφορετικούς προπονητές, έχει 7 βαθμούς. Έρχεται στο ΟΑΚΑ δεδομένα για να κλείσει χώρους και να εκμεταλλευτεί μπροστά την ποιότητά του. Διότι ξέρει πως αν σου κάνει ζημιά, από νωρίς αποκτά ξεκάθαρο προβάδισμα εναντίον σου. Μετά πας στον ΟΦΗ. Μετά την Κρήτη αρχίζουν να έρχονται τα ντέρμπι που είναι εκτός έδρας στον πρώτο γύρο.

Χρόνος δεν υπάρχει. Στόχος όχι απλά υπάρχει, αλλά θα είναι η απόλυτη καταστροφή αν δεν επιτευχθεί. Το λέμε διαρκώς, αλλά φέτος δεν παίζεις απλά για να δείχνεις καλό ποδόσφαιρο και να μπεις στα πλέι οφ. Φέτος έχεις Ευρωπαϊκή έξοδο. Ο Παναθηναϊκός λόγω των επιλογών που είναι πυραμίδα (ξεκινούν απ’ την κορυφή και συνεχίζουν προς τα κάτω) συνεχίζει να δείχνει τάσεις αυτοκαταστροφής. Το παιγμένο έργο που λέγαμε, αλλά διαρκώς επαναλαμβάνεται!

Είναι καλά τα… σόου, καλές οι επιστροφές στα λόγια, καλά τα να λες μετά από πόσο καιρό πήγε ο μεγαλομέτοχος να δει την ομάδα κτλ, καλές οι κινήσεις με τα τηλεοπτικά αν φέρνουν έσοδα για την ομάδα και πάει λέγοντας. Όλα αυτά, όμως, επιβάλλεται να υπηρετούν τον ποδοσφαιρικό σου σκοπό. Εκεί ξεκινάς κι εκεί τελειώνεις. Δεν είναι επικοινωνιακό σόου ο Παναθηναϊκός, σύλλογος είναι και στην προκειμένη ποδοσφαιρική ομάδα. Με τα λόγια δεν πέτυχε τίποτα. Αν δεν αντιλαμβάνονται οι πάντες τη σοβαρότητα των στιγμών και των αποφάσεων, τότε να μην ασχολείται τσάμπα ο κόσμος και χαλάει την ψυχούλα του κιόλας.

Υ.Γ. Το 4-3-3 είναι εξαιρετικό σύστημα, αρκεί να έχεις σε ΟΛΕΣ τις θέσεις παίκτες που ταιριάζουν και το υπηρετούν σωστά. Το είχε προσπαθήσει ο Αναστασίου στο ξεκίνημα του 2013-14, με εξτρέμ Καρέλη και «έτρωγε» τρία απ’ τον Πανιώνιο. Όταν το άλλαξε σε 4-4-2 ρόμβο, θυμάστε τι έγινε. Το είχε δοκιμάσει ο Δώνης στο ξεκίνημα της περασμένης σεζόν, αμέσως το γύρισε μόλις είδε τα… σκούρα. Ειδικά όταν δε διαθέτεις τους κατάλληλους παίκτες, είναι αδιανόητο να προσπαθείς να ακολουθήσεις ένα σύστημα που αν δεν ταιριάζουν όλα τα… κομμάτια, απλά σε καταστρέφει. Ο Παναθηναϊκός του Πογιάτος και του Ρόκα, θεωρεί πως θα ανταπεξέλθει σε αυτό με εξτρέμ Καρλίτος, κεντρικά χαφ Αγιούμπ και Βιγιαφάνιες όταν με το καλό επιστρέψει. Όλα αυτά όταν δεν είχε καταφέρει να το υπηρετήσει με χαφ Μέντες, Ζέκα, Πράνιτς και τον Αμπέντ να έρχεται από πίσω…

Υ.Γ.1: Κάθε μέρα που περνά, ο Παναθηναϊκός ζημιώνεται. Ο Παναθηναϊκός… ξεχνιέται. Αυτή είναι η μεγαλύτερη ζημιά. Το τέλμα, η αδιαφορία, η συνήθεια του αφύσικου που βιώνει αυτή η ομάδα εδώ και μια δεκαετία σχεδόν με ελάχιστες εξαιρέσεις.