Φτάνει πια με την τοξικότητα!

Υπάρχει κανείς που να πιστεύει ότι ο Δημήτρης Σιόβας ενημερώθηκε το βράδυ της Κυριακής ότι «κόβεται» από την Εθνική, από την τηλεοπτική παρουσία του προπονητή του στην αθλητική εκπομπή του Όπεν; Δυστυχώς, ναι: παρότι ο Φαν Σχιπ ενημέρωσε νωρίτερα τον παίκτη πως δεν βρίσκεται στα πλάνα του λόγω των δηλώσεων που είχε κάνει, κάποιοι πίστεψαν (και ενδεχομένως πιστεύουν ακόμα) ότι «τον τελείωσε» στον τηλεοπτικό αέρα, στο «κανάλι του ΠΑΟΚ» ο οποίος «ελέγχει την ΕΠΟ». Να θυμίσω σε όλους αυτούς που «αγανάκτησαν» και «θύμωσαν» και οι οποίοι είναι αποκλειστικά «κόκκινοι», ότι ο Σιόβας και ο Μανωλάς δεν αγωνίζονται πλέον στον Ολυμπιακό - αγωνίστηκαν παλιότερα με μεγάλη επιτυχία, αλλά εδώ και χρόνια κάνουν πολύ αξιόλογη καριέρα στην Ισπανία και την Ιταλία αντίστοιχα.

Κάπως έτσι, η Εθνική ήρθε στο προσκήνιο και στα πρώτα θέματα της επικαιρότητας και του ενδιαφέροντός μας, αλλά για τους τελείως λάθος λόγους: όχι διότι αγκαλιάσαμε την προσπάθεια που κάνει ο νέος τεχνικός ή διότι ανακάλυψε κάποιο «διαμαντάκι» στην Κεντρική Ευρώπη που δεν το πολυ-γνωρίζαμε, ούτε φυσικά διότι αποφασίσαμε να συσπειρωθούμε και να σταθούμε στο πλευρό της Εθνικής, πέρα από «χρωματιστά γυαλιά» και διοικητικές κόντρες. Ήρθε στο προσκήνιο, διότι έγινε πεδίο αντιπαράθεσης με καθαρά οπαδικά κριτήρια και αμιγώς οπαδική ρητορική.

Με άλλα λόγια, πάνω που αχνοφάνηκε μια μικρή ελπίδα με την έλευση του Φαν Σχιπ, τα αποτελέσματα που έκανε, τους φρέσκους παίκτες που φόρεσαν τη φανέλα με το εθνόσημο και τη γενικότερη αλλαγή νοοτροπίας, πάνω που πήραμε 4 βαθμούς σε δυο εκτός έδρας παιχνίδια στο Nations League και είμαστε καβάλα στ' άλογο (αφήνοντας πίσω μας τις σχετικά πρόσφατες ντροπιαστικές ήττες από «ψαράδες» και «κτηνοτρόφους»), κάποιοι επιλέγουν να κάνουν «τάκλιν» στην Εθνική και να την ρίξουν με τα μούτρα στο χορτάρι. Άλλοτε διότι δεν παίζει βασικός ο Φορτούνης κι άλλοτε διότι ο κόουτς προτιμά το Γιαννούλη, αντί του Τσιμίκα - είτε είχε κορωνοϊό, είτε όχι. Και τώρα διότι «κόβει» τον Σιόβα από την Εθνική, για όλα όσα δήλωσε μετά το ματς με το Κόσσοβο. Και εκτός αυτού «θυμηθήκαμε», μερικούς μήνες μετά, ότι δεν καλείται στην Εθνική ο Σωκράτης, ο Μανωλάς, ο Μήτρογλου. Αλλά παράλληλα «ξεχάσαμε» τους αγωνιστικούς (και μη) λόγους που προκάλεσαν το κόψιμό τους από την Εθνική.

Ο ομοσπονδιακός εκλέκτορας δεν έχει καμία υποχρέωση ούτε να συμβουλεύεται τις ομάδες για το ποιους πρέπει να καλέσει, ούτε για το ποιοι πρέπει να ξεκινούν βασικοί. Ούτε γκάλοπ πρέπει να κάνει, ώστε να αποφασίζει ο κόσμος. Δεν έχει καμία υποχρέωση επίσης να κρατήσει ισορροπίες ανάμεσα στις ΠΑΕ, να ξέρει ποιος έχει κόντρα με ποιον και να παριστάνει τον Σολομώντα. Αντίθετα, έχει την «υποχρέωση» να φέρει νίκες και προκρίσεις, να δημιουργήσει μια αγωνιστική ταυτότητα στην Εθνική και να την κάνει να προοδεύει σαν ομάδα. Γι' αυτά πληρώνεται και γι' αυτά θα κριθεί βάσει των όσων πετύχει ή δεν πετύχει.

Αν καταφέρει να πετύχει τους στόχους του, κανείς (κανονικά) δεν χρειάζεται να ασχοληθεί με το αν έπαιξαν τόσοι παίκτες από τον Ολυμπιακό, τόσοι από τον ΠΑΟΚ, την ΑΕΚ, τον Παναθηναϊκό ή ήταν όλοι «παιδιά της ξενιτιάς». Μπορεί να τα καταφέρει με μια ντουζίνα 16χρονους; Με γεια του και χαρά του. Μπορεί να πετύχει με 35άρηδες; Χίλια μπράβο. Εκείνος ταξιδεύει, βλέπει, ρωτάει, μελετάει σκάουτινγκ ριπόρτς, εκείνος αποφασίζει ποιοι του κάνουν και ποιοι δεν του κάνουν.

Όλα τα υπόλοιπα, είναι παιχνίδια πολιτικής και μικροπολιτικής, που δεν αφορούν ούτε τον Ολλανδό προπονητή, ούτε εμάς τους υπόλοιπους, που δεν έχουμε καμία διάθεση να του κάνουμε υποδείξεις και να του κουνάμε το δάχτυλο κάθε τρεις και λίγο. Η Εθνική είναι ή τουλάχιστον οφείλει να είναι υπεράνω προσώπων, ομάδων, «σταρ» και ξεκατινιασμάτων - το απέδειξε κάποτε ο Ρεχάγκελ με τις επιλογές που έκανε, με το «κόψιμο» του Γεωργάτου, του Στολτίδη, του Ζήκου, του Λυμπερόπουλου, τότε που έκλεισε τα αυτιά του στις γκρίνιες και τις κακοήθειες και βούλωσε όλα τα αναιδή στόματα με την κατάκτηση του Euro. Προφανώς δεν έχουμε την απαίτηση να πάρει Euro ή Μουντιάλ ο Φαν Σχιπ, για να δικαιωθεί για τις επιλογές του - μπορούμε απλά να τον αφήσουμε να δουλέψει, εξασφαλίζοντάς του ένα περιβάλλον μη-τοξικό και ένα «σπίτι» που δεν θυμίζει πυριτιδαποθήκη έτοιμη να τιναχτεί στον αέρα με την πρώτη σπίθα.