«Ο Φαν Σιπ έκοψε τον Σιόβα»: Otto Rehhagel likes this!

Η Ελλάδα είναι μια χώρα που – ποδοσφαιρικά – τα τελευταία χρόνια παράγει εξαιρετικούς κεντρικούς αμυντικούς. Κάποιοι εξ αυτών είναι εκ των κορυφαίων στην Ευρώπη, κάποιοι κάνουν πολύ καλή καριέρα στο εξωτερικό έστω και σε μεσαίου ή μικρού διαμετρήματος ομάδες και κάποιοι έρχονται με φόρα από την επόμενη «φουρνιά». Όλα αυτά είναι δεδομένα, είναι ένα από τα ελάχιστα θετικά που μπορούμε να επιδείξουμε σαν ποδόσφαιρο (αν και δεν το λες… κατόρθωμα να παράγεις μόνο αμυντικούς, ας το αποδεχθούμε για την οικονομία της συζήτησης), όμως, κάπου πρέπει να υπάρχει κι ένα «φρένο».

Όσο καλός κι αν είναι ένας ποδοσφαιριστής, όσο μεγάλη προσωπικότητα κι αν έχει, όποια κι αν είναι η προσφορά του σε μια ομάδα, ειδικότερα σε μια εθνική ομάδα, δεν μπορεί ΠΟΤΕ να αποφασίζει εκείνος αντί του προπονητή για το οτιδήποτε. Αν συμβεί αυτό, αυτόματα ο προπονητής γίνεται «αδύναμος» μέσα στον «οργανισμό» της ομάδας. Χάνει σε κύρος, χάνει σε σεβασμό από τους παίκτες του – κι όχι μόνο – και καταλήγει να χάσει τα αποδυτήρια και σταδιακά τη δουλειά του. Ούτε λόγος για κλίμα ενότητας, για σοβαρή νοοτροπία και πιθανότητες διάκρισης.

Προφανώς και ο Τζον Φαν Σιπ έχει δίκιο στην απόφασή του για τον Δημήτρη Σιόβα. Προφανώς και οι Σωκράτης Παπασταθόπουλος και Κώστας Μανωλάς έχουν κάθε δικαίωμα να πουν τη γνώμη τους για αυτό, όπως είχε και ο νυν στόπερ της Ουέσκα κι άλλοτε του Ολυμπιακού, αλλά θα πρέπει να είναι έτοιμοι και για τις όποιες συνέπειες. Ο ομοσπονδιακός τεχνικός είναι αυτός που πρέπει να αποφασίζει ποιος και πότε θα κληθεί και όχι να ακούει δημόσια έναν εκ των βασικών παικτών του να συζητάει για το ποιοι θα πρέπει να επιστρέψουν στη «γαλανόλευκη». Αυτά δεν συμβαίνουν ούτε σε ομάδες όπως αυτή που θα δείτε στο βίντεο που ακολουθεί…

Κάποτε, ο Ότο Ρεχάγκελ έκοψε τον Γρηγόρη Γεωργάτο από την εθνική ομάδα για τους δικούς του λόγους και για μια στιχομυθία που «θρυλείται» να έγινε μέσα στον «οργανισμό» της «γαλανόλευκης». Όχι δημόσια, ούτε με «ξεκατίνιασμα» σε κάμερες. Μια κι έξω ο Γερμανός «τελείωσε» από την εθνική ομάδα τον πιο ποιοτικό μπακ που είχε βγάλει το ελληνικό ποδόσφαιρο ως εκείνη την εποχή. Υπήρξαν και τότε αντιδράσεις, απλά δεν ήταν τόσο διαδεδομένα τα social media για να γίνεται «θόρυβος».

Αντίστοιχος «θόρυβος» γινόταν για την επιλογή του «Ρεχακλή» να μην καλεί τον Άκη Ζήκο, που έκανε τη σεζόν της ζωής του το 2004 κι έφτασε με την Μονακό (σαν βασικό στέλεχος και πρωτοκλασάτος παίκτης) στον τελικό του Champions League. Ομοίως τον καλύτερο μεσοεπιθετικό στο πρωτάθλημα εκείνα τα χρόνια, Νίκο Λυμπερόπουλο. Δεν «κολλούσαν» στο πλάνο του, δεν «έβγαινε» αυτό που είχε στο μυαλό του με τα συγκεκριμένα πρόσωπα κι ας φώναζαν τότε κάποιοι για «εθνική ομάδα που έγινε κλειστό κλαμπ». Θυμόμαστε όλοι ποιος δικαιώθηκε τον Ιούλιο του 2004 στη Λισαβόνα έτσι;

Ο Τζον Φαν Σιπ, λοιπόν, αποφάσισε – καλώς το έπραξε ο ίδιος και δεν επηρεάστηκε από κανέναν – να «κόψει» τον Δημήτρη Σιόβα από την Εθνική Ελλάδας. Το έκανε για λόγους που δεν αφορούν το ποδόσφαιρο, όπως πιθανότατα για τους ίδιους λόγους κρατά εκτός αντιπροσωπευτικού συγκροτήματος Μανωλά και Παπασταθόπουλο. Σε κάθε περίπτωση, ο Φαν Σιπ θα πρέπει να κριθεί για ποδοσφαιρικά ζητήματα κι όχι για τέτοιου τύπου καταστάσεις. Όπως, άλλωστε, κρίνεται τόσο καιρό «γιατί παίζει ο Γιαννούλης κι όχι ο Τσιμίκας», «γιατί παίζει ο Λημνιός κι όχι ο Φορτούνης», «γιατί δεν ξεκινάει ο Βλαχοδήμος και ξεκινάει ο Μπάρκας» και πάει λέγοντας. Ναι, ποδοσφαιρικά για όλα θα κριθεί και πρέπει να κριθεί. Αλλά για ζητήματα πειθαρχίας και για υποδείξεις παικτών στη δουλειά του, δεν μπορεί να γίνεται κριτική. Πόσω μάλλον από ποδοσφαιριστές του διαμετρήματος του Παπασταθόπουλου και του Μανωλά, που γνωρίζουν ότι θα συζητιέται για μέρες οτιδήποτε πουν για τη «γαλανόλευκη».

Σε αυτές τις περιπτώσεις, ο προπονητής πρέπει να έχει τον πρώτο λόγο είτε «κόβει» τον Φίτσουλα από βασικό εξτρέμ στην ομάδα της γειτονιάς, είτε τον Κριστιάνο Ρονάλντο και τον Λιονέλ Μέσι από την εθνική ομάδα της χώρας του. Αν θέλετε κι άλλα παραδείγματα, δείτε την πορεία της Πορτογαλίας του Σάντος, τον οποίο υπακούει ο «CR7», και της Αργεντινής, στην οποία «βοά» ο πλανήτης ότι γίνονται τα χατίρια του σταρ της Μπαρτσελόνα…

ΥΓ. Ο Ρεχάγκελ είχε καταφέρει κάτι, που το συνέχισε όσο «άντεξε» μέχρι να φύγει με απαράδεκτη συμπεριφορά της τότε ΕΠΟ και ο Σάντος, που τώρα μοιάζει άπιαστο όνειρο. Έβγαλε την τοξική αντιπαλότητα των ελληνικών συλλόγων και την «βλαχοδημαρχίστικη» νοοτροπία της ομοσπονδίας, ΕΞΩ από τα αποδυτήρια της εθνικής ομάδας. Η οσμή της τοξικότητας προσπαθεί και τώρα να εισχωρήσει βαθιά στον «γαλανόλευκο» οργανισμό. Αν ο Φαν Σιπ καταφέρει να την κρατήσει μακριά, θα μιλάμε για τεράστια μαγκιά. Άσχετα των αποτελεσμάτων.

ΥΓ2. Τον Οκτώβριο η Ελλάδα έχει ένα σετ αγώνων που μπορούν να τις αποφέρουν ένα «εξάποντο». Ευκαιρία όσων κληθούν να δείξουν πως στηρίζουν την απόφαση του προπονητή να μην γίνει «σκορποχώρι» και έρμαιο συλλογικών διαφορών η εθνική ομάδα.