Η δουλειά κάνει τους «άντρες»

Στα χρόνια που παρακολουθώ ποδόσφαιρο και μπάσκετ, ένα πράγμα έχω μάθει καλά: να μην «απονέμω τίτλους» από την καλοκαιρινή προετοιμασία, να μην κρίνω ομάδες που δουλεύουν και δουλεύονται και να μην βγάζει άχρηστους, άσχετους ή ανεπαρκείς παίκτες που δεν έχω δει σε έναν επαρκή αριθμό αγώνων. Και το λέω, διότι κι εγώ, όπως και όλοι φαντάζομαι, έχω πέσει στη λούμπα να θεωρήσω εξαιρετική ή πολύ αδύναμη κάποια ομάδα, επειδή το ρόστερ της ή/και ο προπονητής της, δεν μου γέμιζαν το μάτι.

Τα λέω όλα αυτά με αφορμή την προετοιμασία του μπασκετικού Παναθηναϊκού, του οποίου το ρόστερ έχει κλείσει, με ένα σωρό νέους παίκτες κι έναν φιλόδοξο και ορεξάτο προπονητή που κοιτάζει κατάματα μια μεγάλη ευκαιρία ζωής. Ενός Παναθηναϊκού που για πρώτη φορά εδώ και δεκαετίες δεν έχει την «ομπρέλα προστασίας» ενός Γιαννακόπουλου, αλλά τον Αλβέρτη με το Διαμαντίδη ρε ρόλο αλεξικέραυνων. Που δεν τον έχουμε δει ακόμα στο παρκέ, ούτε σε φιλικό ούτε σε επίσημο παιχνίδι, αλλά για κάποιο λόγο κάποιοι έχουν βγάλει ήδη «πόρισμα» για τη σεζόν που ξεκινάει σε λίγες εβδομάδες.

«Κοντός ο Πιέρ Τζάκσον» και «πού πάμε με Όγκαστ;» «Θα έχει πρόβλημα η ομάδα στη ρακέτα με τα αργά πόδια του Παπαγιάννη» και «είναι πρώην μπασκετμπολίστας ο Ουάιτ». «Ποιος Βόβορας τώρα;» και «με Μποχωρίδη και Κασελάκη δεν μπορείς να στοχεύεις ψηλά». Αυτά και άλλα πολλά έχουν προβλέψει οι Προφήτες, «τοποθετώντας» τον Παναθηναϊκό κάπου ανάμεσα στο 12 και το 16 της Ευρωλίγκας, με την ίδια ευκολία που έχουν βαφτίσει υπερομάδα τον - επίσης υπό κατασκευή Ολυμπιακό, «πλασάροντάς» τον μεταξύ 4ης και 7ης θέσης.

Δεν λέω, μπορεί να δικαιωθούν οι «Προφήτες» και τα πράγματα να πάνε ακριβώς έτσι. Αλλά μπορεί και να πέσουν εντελώς έξω στις προβλέψεις τους. Με την ευχή να είναι ο Ολυμπιακός μια πραγματικά καλή και ανταγωνιστική ομάδα, θα ήθελα επίσης να δω έναν καλό, μαχητικό και πεισματάρη Παναθηναϊκό, ο οποίος θα εκπλήξει ευχάριστα τους φίλους του και θα απογοητεύσει τους εχθρούς του, που τον θεωρούν «τελειωμένο» από τις αρχές Σεπτεμβρίου.

Αυτό που δεν καταλαβαίνουν οι περισσότεροι, είναι ότι ο Παναθηναϊκός δεν έχει να αποδείξει τίποτα και σε κανέναν. Δεν είναι καμιά «ομαδούλα της σειράς», ούτε κανένας «νεόπλουτος» που κατέκτησε αυτά που κατέκτησε τόσα χρόνια, μόνο και μόνο διότι άνοιξε ένα πορτοφόλι και έβρεξε δραχμές, δολάρια και ευρώ. Φυσικά και υπήρξε οικονομική «άπλα», αλλά υπήρξε και προγραμματισμός και σκάουτινγκ και ρίσκα και τόλμη και θάρρος. Κυρίως, υπήρξε σκληρή δουλειά, κουβάδες ιδρώτα, προσπάθεια ξανά και ξανά, μέχρι η ομάδα να φτάσει εκεί που την αναλογούσε. Ή και ακόμα ψηλότερα, σε χρονιές που τρύπησε το ταβάνι της και σόκαρε ολόκληρη της Ευρώπη.

Τα χρήματα φέτος μπορεί να είναι περιορισμένα σε σχέση με προηγούμενες χρονιές, αλλά εγώ βλέπω και προγραμματισμό και σκάουτινγκ και ρίσκο και τόλμη και θάρρος. Οι κινήσεις που έγιναν ήταν στοχευμένες και «μπασκετικές», σύμφωνα με τα «θέλω» του Βόβορα και τα «μπορώ» του ταμείου. Και μπορεί για παράδειγμα να μην κατάφερε η ομάδα να αποκτήσει τον Λαπροβίτολα, αλλά το νόμισμα έχει δυο όψεις: περίσσεψαν χρήματα για να έρθει ο Ουάιτ στο «4» και επιπλέον ας κάνουμε λίγη ρημάδα υπομονή να δούμε τι ψάρια πιάνει αυτός ο Πιέρ Τζάκσον - για να τον επέλεξαν οι άνθρωποι που κάνουν κουμάντο - και τυγχάνει να ξέρουν πολύ μπάσκετ - κάτι παραπάνω θα ξέρουν.

Αυτο που μένει από εδώ και πέρα, μετά τον προγραμματισμό, το σκάουτινγκ, το ρίσκο και την τόλμη, είναι αυτό που είχε ο Παναθηναϊκός όλα τα προηγούμενα χρόνια και πρέπει να το έχει και τώρα, σε ακόμα μεγαλύτερο βαθμό: τη σκληρή δουλειά. Αυτό μπορεί να κάνει την ομάδα, ΟΜΑΔΑ, αυτό μπορεί να κρύψει αδυναμίες και να «μακιγιάρει» προβλήματα, αυτό μπορεί να είναι η απάντηση απέναντι σε ομάδες με μεγαλύτερο μπάτζετ αλλά και μεγαλύτερη αλαζονεία, σε οργανισμούς που φουσκωμένα πορτοφόλια αλλά και φουσκωμένο «εγώ». Και σε τελική ανάλυση, όπως είπαμε και παραπάνω, ας δώσουμε την ευκαιρία σε αυτή την καινούργια ομάδα να δουλέψει και να δουλευτεί, στον κόουτς Βόβορα να φτιάξει τη «συνταγή» που έχει στο μυαλό του, ας χαρίσουμε χρόνο και υπομονή σε μια ομάδα που τα έχει ανάγκη και τα δυο (και τα έχει «κερδίσει» επίσης τόσα χρόνια). Και ίσως δούμε πράγματα που θα μας κάνουν να τρίβουμε τα μάτια μας.