Η απουσία του ΠΑΟ, φαγητό χωρίς αλάτι

Κλήρωση για τα προκριματικά του Τσάμπιονς Λιγκ, συμμετείχε ο ΠΑΟΚ, αργότερα μαθαίνει υποψήφιο αντίπαλο ο Ολυμπιακός, ενώ για το Γιουρόπα Λιγκ έμαθαν αντίπαλο οι Άρης ΟΦΗ κι επίσης το μεσημέρι ακολουθεί η ΑΕΚ.

Πέντε ελληνικές ομάδες, εκτός ο Παναθηναϊκός. Ο οποίος θα επιστρέψει το επόμενο καλοκαίρι. Δεν γίνεται αγωνιστικά να μην πάρει ευρωπαϊκό εισιτήριο. Πολύ απλά δεν γίνεται. Γιατί αν συμβεί κι αυτό... Όταν, όμως, γυρίσει τίποτα δεν θα είναι όπως το άφησε και κυρίως δεν θα συγκρίνεται με τις εποχές που ο ίδιος έγραφε ιστορία στην Ευρώπη. Η βαθμολογία της χώρας μας έχει πάρει τον κατήφορο κι ένας από τους λόγους είναι η απουσία του Παναθηναϊκού.

Το «τριφύλλι» φυσικά από το 2010 κι έπειτα δεν έχει κάνει κάτι εντυπωσιακό στην Ευρώπη. Μπήκε ομίλους Γιουρόπα Λιγκ τις σεζόν 2012-13, 2014-15, 2016-17 και τέλος. Δεν πέρασε επίσης τη φάση των ομίλων. Είναι, όμως, Παναθηναϊκός. Και οι υπόλοιποι, άλλωστε, πλην Ολυμπιακού, δεν πρόσφεραν πολλούς βαθμούς στην Ελλάδα. Αυτό σε ό,τι έχει να κάνει γενικά με το ελληνικό ποδόσφαιρο.

Ειδικά, απ’ αυτή τη κατάσταση έχει πληγεί πρώτα απ’ όλα ο Παναθηναϊκός. Με όσα έγιναν από το 2016 κι έπειτα, όταν ο Γιάννης Αλαφούζος κατάλαβε ότι δεν… βγαίνει, με τα χρήματα που ξόδευε επί Στραματσόνι κι άρχισε να μαζεύεται, ο κόσμος έχασε το κέφι του. Στην Ελλάδα μετριότητα, στην Ευρώπη πουθενά. Εκτός από το οικονομικό σκέλος, όπου η ομάδα δεν είχε έσοδα, έχανε και αγωνιστικά.

Καταρχάς, οι παίκτες δεν είχαν ισχυρά κίνητρα. Στο πρωτάθλημα στόχος ήταν «να τερματίσουμε όσο το δυνατόν ψηλότερα» κι ο μεγάλος στόχος ήταν το κύπελλο. Ναι, δυστυχώς. Μόλις τελείωνε κι αυτό, το μυαλό ταξίδευε… Δεύτερον, ο κόσμος απομακρύνθηκε. Δεν είχε ενδιαφέρον. Εκτός του ότι εντός συνόρων δεν υπήρχαν υψηλοί στόχοι, δεν είχε το αποκούμπι του. Την Ευρώπη. Εκεί, όπου ακόμα και αν δεν τα πήγαινε καλά η ομάδα, ο οπαδός του Παναθηναϊκού αντιμετώπιζε ως διέξοδο μία ευρωπαϊκή αναμέτρηση.

Τώρα ο Παναθηναϊκός κάθεται και βλέπει τους άλλους στις κληρώσεις. Μία ακόμα ζημιά είναι ότι οι παίκτες δεν εξελίσσονται. Κόντρα σε δυνατούς αντιπάλους γίνεσαι καλύτερος. Στα στενά όρια της Ελλάδας μένεις στάσιμος. Ο Χατζηγιοβάνης, ο Μπουζούκης, ο Πούγγουρας, νέα παιδιά θα γίνονταν ακόμα καλύτερα. Θα έβλεπαν τα ζόρια κι αν προτιμάτε θα καταλάβαιναν και οι ίδιοι και ο Παναθηναϊκός, πόσα απίδια χωράει ο σάκος. Επιπλέον, θα μοιραζόταν ο χρόνος. Με περισσότερα παιχνίδια θα έπαιρναν αγώνες περισσότερα παιδιά. Δυστυχώς, μόνο με πρωτάθλημα κι ένα ματς την εβδομάδα, δεν μπόρεσε ο Παναθηναϊκός να αξιοποιήσει περισσότερους παίκτες.

Το ίδιο ισχύει για τη νέα περίοδο. Ένα ματς την εβδομάδα. Ας φέρουμε κάποια παραδείγματα. Χωρίς Ευρώπη πόσες φορές μπορεί να αφήσει ο Αλεξανδρόπουλος στον πάγκο τον Κουρμπέλη ή κάποιον άλλον χαφ; Πόσο μπορεί να παίξει ο Χατζηθεοδωρίδης ή ο Ζαγαρίτης, αντί του αριστερού μπακ που λογικά θα έρθει; Πόσα ματς θα πάρει ο Εμμανουηλίδης αν μείνει; Ακόμα και οι Χατζηγιοβάνης, Μπουζούκης.

Στα εξτρέμ εδώ και λίγες μέρες γράφουν για τον Ουάρντα. Αυτός θέλει, ο Παναθηναϊκός όχι. Έχει Αϊτόρ, Σαβιέρ, Εμμανουηλίδη, Χατζηγιοβάνη κι όπως ξέρουμε στα άκρα μπορεί να παίξει και ο Βιγιαφάνιες. Και σε ειδικές συνθήκες ο Μπουζούκης αν και είδαμε ότι δεν μπορεί να ανταπεξέλθει, όπως στον άξονα. Που να χωρέσει ο Αιγύπτιος; Ποιοτικά ναι μπορεί. Αλλά τι θα κάνει ο ΠΑΟ; Θα έχει δύο να παίζουν και 4-5 να γκρινιάζουν; Πόσα ματς θα πάρει ο Ιωαννίδης με τον Καρλίτος και τον Μακέντα; Με την Ευρώπη όλο και κάποιος θα ήθελε ξεκούραση, οπότε θα έπαιρναν λεπτά τα νέα παιδιά.

Η ζημιά που έχει προκληθεί είναι τεράστια. Ο Παναθηναϊκός τόσα χρόνια βλέπει τους υπόλοιπους να παίζουν στην Ευρώπη και ο ίδιος μοιάζει ψάρι έξω από το νερό. Κλήρωση για τις ομάδες μας στην Ευρώπη χωρίς Παναθηναϊκό, είναι φαγητό χωρίς αλάτι. Όταν γυρίσει η βαθμολογία του θα είναι στον πάτο του βαρελιού. Το Τσάμπιονς Λιγκ, σύμφωνα με τη θέση της χώρας μας, θα είναι όνειρο και το Γιουρόπα Λιγκ θ' απαιτεί υπέρβαση. Αλλά ας γυρίσει πρώτα το «τριφύλλι» και μετά κοιτάει τα επόμενα βήματα.