Καμιά φορά οι αγώνες δεν παίζονται στα γήπεδα

Είτε συμφωνεί κανείς με αυτό που αποφάσισαν οι Μπακς (και υιοθέτησαν στη συνέχεια και άλλες ομάδες του ΝΒΑ) είτε διαφωνεί, το θέμα είναι ότι αποφάσισαν να κάνουν κάτι που είχε έναν παγκόσμιο αντίκτυπο και έναν δυνατό συμβολισμό - πέρα και πάνω από ευχολόγια, μπλουζάκια, «Black Lives Matter» και γονατίσματα στο παρκέ. Και αυτό οφείλουν να το αναγνωρίσουν και αυτοί που είναι στο πλευρό τους καταδικάζοντας την αστυνομική βία σε βάρος αφροαμερικανών, αλλά και αυτοί που θεωρούν ότι οι αστυνομία στις ΗΠΑ κάνει μια χαρά τη δουλειά της «κι αν σκοτωθεί και κανένας μαύρος, προφανώς πήγαινε γυρεύοντας». Προφανώς εμείς εδώ στην Ελλάδα, δεν θα κατανοήσουμε ούτε θα λύσουμε το πρόβλημα του ρατσισμού στις ΗΠΑ. Και σε τελική ανάλυση, το τι πιστεύει ο καθένας για το συγκεκριμένο θέμα, είναι δικαίωμά του. Αρκεί να κατανοήσουμε πως ακριβώς με τον ίδιο τρόπο, είναι δικαίωμα του οργανισμού των Μιλγουόκι Μπακς να εκφράσουν τη διαμαρτυρία τους, μποϊκοτάροντας το πέμπτο παιχνίδι κόντρα στους Μάτζικ.

Διότι ο άνθρωπος που πυροβολήθηκε 7 φορές στην πλάτη, ο Τζέικομπ Μπλέικ, πυροβολήθηκε στην Κενόσα του Ουισκόνσιν - την Πολιτεία που «εκπροσωπούν» οι Μπακς, μια που το Μιλγουόκι είναι η μεγαλύτερη πόλη της. Διότι ένας παίκτης της ομάδας, ο Στέρλινγκ Μπράουν, είχε πέσει θύμα της ακραίας και αναίτιας αστυνομικής βίας τον περασμένο Ιανουάριο, όταν έκανε το «έγκλημα» να παρκάρει παράνομα - οι αστυνομικοί θεώρησαν σωστό να χρησιμοποιήσουν όπλο ακινητοποίησης και να τον ξαπλώσουν με βίαιο τρόπο στο έδαφος, παρότι ήταν απόλυτα συνεργάσιμος στις εντολές τους. Διότι η βία, γεννά καθημερινά κι άλλη βία - ένας 17χρονος σκότωσε δυο ανθρώπους στις ταραχές και τις διαδηλώσεις στο Ουισκόνσιν. Και σε τελική ανάλυση διότι οι παίκτες των Μπακς, δεν θέλουν να είναι οι «διασκεδαστές» που θα προσφέρουν χαρά και θέαμα στους τηλεθεατές - λάτρεις του ΝΒΑ στις ΗΠΑ και όλο τον κόσμο, λες και δεν συμβαίνει τίποτα έξω από τη «Φούσκα», λες και όλα είναι καλώς καμωμένα γύρω τους, λες και δεν τους αγγίζει τίποτα - αρκεί να μπαίνουν τα εκατομμύρια στους τραπεζικούς τους λογαριασμούς.

Όχι, το ότι βρίσκονται στη «Ντίσνεϋλαντ» δεν σημαίνει ότι ζουν σε κάποιο «ροζ συννεφάκι», σε ένα προστατευμένο κουκούλι που τους κρατά μακριά από τα προβλήματα, τις αδικίες, τις ανισότητες και τα εγκλήματα που συντελούνται λίγο πιο κοντά ή λίγο πιο μακριά. Ούτε ότι μπορούν να παίζουν μπάσκετ ανεπηρρέαστοι από τη δυστυχία και τις κραυγές απόγνωσης. Το ότι στην πλειοψηφία τους είναι μαύροι, που είχαν την τύχη να έχουν ταλέντο, να είναι ψηλοί και αθλητικοί, που είχαν τη διάθεση να δουλέψουν σκληρά και την ευκαιρία να κάνουν κάτι στη ζωή τους βγάζοντας εκατομμύρια, δεν σημαίνει ότι θα αδιαφορήσουν για όλους αυτούς που δεν είχαν αυτή την τύχη ή αυτή την ευκαιρία.

Το ΝΒΑ κλυδωνίζεται επικίνδυνα, ανάμεσα στο «πρέπει να τελειώσει η σεζόν» και το «επιτέλους πρέπει να περάσουμε ένα μήνυμα». Ανάμεσα στο «χάνονται εκατομμύρια δολλάρια» και το «χάνονται άδικα ανθρώπινες ζωές». Ανάμεσα στο «ας τυπώσουμε μπλουζάκια με ωραία λογάκια» και το «ας ταρακουνήσουμε όλο το οικοδόμημα συθέμελα». Οι παίκτες καλούνται να αποφασίσουν τι θα κάνουν στη συνέχεια, αν θα παίξουν ή θα τελειώσει η φετινή σεζόν χωρίς πρωταθλητή. Οι Λέικερς και οι Κλίπερς φέρονται να επιθυμούν να λήξει η χρονιά εδώ και τώρα, ο «πολύς» Λεμπρόν συμφωνεί με αυτό που έκαναν οι Μπακς αλλά εκνευρίστηκε που δεν είχαν ενημερώσει κανέναν ώστε να υπάρχει μια - όσο γίνεται - κοινή γραμμή. Κανείς δεν μπορεί να πει με σιγουριά αυτή τη στιγμή τι θα γίνει. Το μόνο που μπορούμε να πούμε με απόλυτη βεβαιότητα, είναι πως οι Μπακς, είπαν αυτό που ήθελαν να πουν με τόσο δυνατή «φωνή», που ακούστηκε σε κάθε γωνιά του κόσμου. Και αυτό από μόνο του φυσικά δεν θα λύσει κανένα πρόβλημα, αλλά η δύναμη της φωνής είναι πάντα προτιμότερη από τη βουμαμάρα, το βόλεμα και την αμήχανη, σχεδόν «ένοχη» σιωπή...