Οι προβολείς του Champions League φωτίζουν την αλήθεια

Χτίζονται οι ομάδες ή αγοράζονται; Μετράει το «βάρος της φανέλας» τελικά ή είναι μια συζήτηση καφενειακού επιπέδου; Ο Νεϊμάρ ή Νέιμαρ Τζούνιορ, είναι τελικά τόσο παιχταράς όσο προσπαθούν να μας πείσουν τα ποσά που έχουν δαπανηθεί για πάρτη του και οι χορηγοί του ή είναι ένας υπερεκτιμημένος «ταχυδακτυλουργός», που δεν μπορεί να κάνει τα «μαγικά» του όταν ανάψουν οι προβολείς και πέσουν πάνω του; Και αυτό που είπε ο κύριος Κελαϊφί, «υπόσχομαι ότι η Παρί θα πάρει το Τσάμπιονς Λιγκ», ήταν απειλή ή υπόσχεση; Ο τελικός της Κυριακής, μας έκανε λιγάκι σοφότερους.
Προσωπικά δεν έχω καμία ιδιαίτερη συμπάθεια σε καμία από τις δυο φιναλίστ, αλλά αν έπρεπε να «παραδεχτώ» μια από τις δυο, αυτή ήταν η Μπάγερν: ανάμεσα στους δυο αλαζονικούς φιναλίστ, που μπήκαν στο γήπεδο με τη μύτη να κοιτάζει στον ουρανό, η Μπάγερν έχει και την ιστορία και την προϋπηρεσία και το «βιογραφικό» και τα χιλιόμετρα. Η Παρί Σεν Ζερμέν, έχει απλά το χρήμα, αυτό που της έχει επιτρέψει τα τελευταία χρόνια να αγοράζει παίκτες σπουδαίους, να κυριαρχεί σχεδόν απόλυτα στις γαλλικές διοργανώσεις και να κυνηγάει την ευρωπαϊκή καταξίωση μέσω της κατάκτησης του Τσάμπιονς Λιγκ. Η πραγματικότητα όμως είναι σκληρή: μπορείς να αγοράσεις τον Νεϊμάρ, τον Εμπαπέ, τον Ντι Μαρία, το Βεράτι, τον Ικάρντι, τον Κέιλορ Νάβας κι ένα σωρό ακόμα σπουδαίους παίκτες, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι μπορείς να «αγοράσεις» και το Τσάμπιονς Λιγκ.

Δεν απείχε πολύ η Παρί από το να κατακτήσει την κούπα που ψάχνει τόσα χρόνια. Ο τελικός κρίθηκε στο ένα γκολ, είχε τις ευκαιρίες της, θα μπορούσε να είχε στείλει τουλάχιστον στην παράταση τον τελικό. Αλλά με την ασφάλεια που σου προσφέρει πια η χρονική απόσταση από τον τελικό, μπορείς να καταλάβεις ότι η Μπάγερν το πήρε, διότι δούλεψε περισσότερο γι' αυτό το έπαθλο. Διότι το ήθελε πολύ - τόσο πολύ που για παράδειγμα ο «πολύς» Λεβαντόφσκι κυνηγούσε και μάρκαρε μέχρι τη μεσαία γραμμή ή να «θυσιαζόταν» στα πλάγια για να ανοίξει διαδρόμους για τους συμπαίκτες του. Το ήθελε η Μπάγερν και το άξιζε με την εικόνα που είχε από τις αρχές του '20, τότε που γύρισε το κουμπί και άρχισε να σκορπάει τρόμο σε Γερμανία και Ευρώπη. Έβαλε μπροστά τις μηχανές, καθάρισε τους τίτλους στη Γερμανία και συνέχισε στο ίδιο τέμπο στο Τσάμπιονς Λιγκ, χωρίς να αφήσει κανένα περιθώριο να την αμφισβητήσουν.

Όσο για τη φανέλα της, πιστεύεις - δεν πιστεύεις ότι το βάρος της μπορεί να κάνει τη διαφορά σε ένα μεγάλο ματς, είναι αλήθεια ότι της Μπάγερν ζυγίζει πολλά κιλά. Της Παρί, είναι ακόμα πούπουλο και όσα πρωταθλήματα Γαλλίας κι αν πάρει και κύπελλα και Λιγκ Καπ, «μπόι» δεν θα πάρει. Η φανέλα βαραίνει με τα χρόνια, με τις επιτυχίες, με τις δυσκολίες, τις ανατροπές, τις μεγάλες στιγμές, όχι με τα ακριβά ψώνια και τα 222 εκατομμύρια για τον Νεϊμάρ, ούτε με τις «υποσχέσεις» του κυρίου Κελαϊφί. Η φετινή σεζόν και η παρουσία της Παρί στον τελικό, ο τρόπος που γύρισε το ματς με την Αταλάντα, ακόμα και το πόσο ανταγωνιστική εμφανίστηκε στον τελικό, είναι πράγματα που θα δώσουν βάρος στη φανέλα της, που θα τη δυναμώσουν σαν ομάδα, θα την κάνουν ενδεχομένως πιο «κωλοπετσωμένη» - αρκεί να μην «διαλυθεί» σε μια προσπάθεια να φτιαχτεί κάτι καινούργιο, με εντελώς διαφορετικούς πρωταγωνιστές.

Κλείνω με αυτό το «παλιόπαιδο» τον Νεϊμάρ. Που έκανε τη λεζάντα του μπαίνοντας με το ηχείο και τη μουσική του, με την ανετίλα του και το ύφος Χιλίων Καρδιναλίων που το βλέπεις και αναρωτιέσαι από πού το αγόρασε (διότι η καριέρα του δεν δικαιολογεί τέτοιο τουπέ) και έφυγε από το γήπεδο με την ουρά στα σκέλια. Κυρίως, έφυγε άφαντος ποδοσφαιρικά, κρυμμένος σχεδόν σε όλη τη διάρκεια του αγώνα, ένας ηγέτης της πλάκας που κάνει ωραίες ποδιές και ντρίπλες όταν τα παιχνίδια είναι «πολλά με λίγα», αλλά όταν η ομάδα έχει πραγματική ανάγκη τον ηγέτη της, εκείνος απουσιάζει. Κι ο Εμπαπέ «απουσίαζε», αλλά ο Εμπαπέ είναι 21 και με το χτύπημα που είχε φάει πριν λίγες μέρες κανονικά δεν ήταν για να παίξει. Και σε τελική ανάλυση η βιομηχανία του ποδοσφαίρου τον Νεϊμάρ προσπαθεί να μας πλασάρει εδώ και χρόνια ως κάτι το σπουδαίο και στην Παρί με αυτό το σκεπτικό ξεπαραδιάστηκαν για να τον πάρουν. Και «τον πήραν», αλλά όχι ακριβώς όπως είχαν φανταστεί….