Το βλέπεις ψυχρά και λες «καλά κάνουν»!

Ο σχεδιασμός του Παναθηναϊκού είναι σε εξέλιξη. Έχουν γίνει οι μεταγραφές που έχουν γίνει, υπάρχει η συμφωνία με τον Σάντσες, αναμένονται κι άλλα σημαντικά «κομμάτια» του παζλ ενόψει της νέας σεζόν. Στο σχεδιασμό υπάγονται και οι αποχωρήσεις. Τα «κοψίματα» αν προτιμάτε. Θέμα που αυτές τις μέρες έχει σηκώσει αρκετή συζήτηση είναι η αλήθεια. Κυρίως για αρνητικούς λόγους κι αυτό είναι ξεκάθαρο…

Οι περισσότεροι δεν αισθάνονται καλά για το γεγονός πως ο Κολοβέτσιος «κόπηκε» απ’ την προετοιμασία. Το ίδιο και για τον Κολοβό. Ακόμη περισσότερο όταν ήρθε η ενημέρωση στον Περέα πως δεν υπολογίζεται. Ακολούθησαν Θεοχάρης-Καμπετσής. Πολλές οι διαφοροποιήσεις στην ομάδα λοιπόν. Σε επίπεδο παικτών που δεν υπολογίζονται, δεν έχουμε καταλάβει γιατί απαραίτητα είναι αρνητικά τα όσα συμβαίνουν…

Με κάθε σεβασμό στα παιδιά και το λέμε με απόλυτη ειλικρίνεια επειδή έμειναν και προσπάθησαν σε δύσκολες εποχές του Παναθηναϊκού, στοιχείο που ποτέ δεν πρέπει να ξεχαστεί από κανέναν. Ο Κολοβέτσιος για παράδειγμα, είναι ο παίκτης που θα σε βοηθήσει για να πας στο επίπεδο που θες; Τον έχουμε δει τρία χρόνια στον Παναθηναϊκό. Τον είδαμε από εναλλακτική λύση μέχρι έναν εκ των αρχηγών. Στη δική μας λογική λοιπόν, είναι απόλυτα φυσιολογικό να θεωρείται πως δεν μπορεί να ακολουθήσει το επόμενο βήμα του «τριφυλλιού». Αυτό που θεωρητικά πρέπει να είναι το αποφασιστικό που θα σε ανεβάσει επίπεδο. Ίσως να μη γίνει, αλλά αυτό δε σημαίνει πως η αποτυχία θα οφείλεται στην απουσία του Κολοβέτσιου!

Αντίστοιχα, τον Κολοβό τον είδαμε μια σεζόν με τον Παναθηναϊκό. Ειδικά στο ξεκίνημα της περιόδου πήρε ευκαιρίες. Διαπίστωσε κανείς πως μπορεί να βοηθήσει σημαντικά τον Παναθηναϊκό; Αντιλήφθηκε κάποιος πως είναι ποδοσφαιριστής που δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να χάσεις; Βασικά, κατάλαβε κάποιος για ποια θέση ακριβώς μπορεί να τον υπολογίζει ο Παναθηναϊκός; Μη γελιόμαστε και ξαναλέμε τα τονίζουμε όλα αυτά επειδή σεβόμαστε τα παιδιά. Γιατί θα είναι άδικο πρώτα και πάνω απ’ όλα για τους ίδιους, να μείνουν και να βλέπουν τα ματς απ’ την εξέδρα, ούτε καν απ’ τον πάγκο.

Περέα… Ναι, έχει ένταση. Ναι, έχει πάθος. Ναι, έχει ενέργεια. Ναι, έχει ταχύτητα. Τι θέση παίζει; Επιθετικός. Γκολ βάζει; Δύσκολα. Τεχνική έχει να «σπάσει» τη μπάλα σωστά; Όχι. Άρα… φωνάζουμε επειδή ο Παναθηναϊκός δε θέλει να κρατήσει έναν αμυντικό χαφ σε επίπεδο στοιχείων που διαθέτει, ο οποίος όμως είναι σέντερ φορ. Και να ξέρετε κάτι ακόμη. Μιλάμε για παιδί 20 ετών. Όχι 15-16 για να το μάθεις μπάλα. Δεν είναι ο Παναθηναϊκός ομάδα που θα έχει φορ που δεν μπορούν να σκοράρουν. Είναι τραγική αυτή η λογική που έχει επικρατήσει στο ποδόσφαιρο για να δικαιολογηθεί η ανικανότητα κάποιων παικτών. Αυτό το περιβόητο «δε βάζει γκολ αλλά κάνει άλλες δουλειές». Πώς θα σας φαινόταν ένας τερματοφύλακας που δεν αποκρούει με τίποτα, αλλά εκτελεί ωραία βολέ; Θα τον θέλατε; Ε, γιατί να θέλει ο Παναθηναϊκός έναν στράικερ που δεν σκοράρει;

Το ίδιο ισχύει και για τον Καμπετσή, παρότι έχει δημιουργηθεί ένα μπάχαλο με το μένει-φεύγει. Το παιδί δεν το έχει εύκολο το γκολ, δύο χρόνια το είδαμε. Έχει καλά στοιχεία σαφώς, αλλά υπάρχει και κάτι ακόμη: Μετά από δύο χρόνια σε μια ομάδα που δεν μπορεί κανείς να πει πως δεν του έδωσε ευκαιρίες, ποια ήταν η εξέλιξή του; Βελτίωσε κάτι στο παιχνίδι του σε σχέση με το πρώτο ματς που τον είχατε δει; Την απάντηση ας την δώσει ο καθένας στον εαυτό του. Ο Θεοχάρης απ’ την άλλη, έπαιξε δεξί μπακ στα πλέι οφ λόγω των αποχωρήσεων. Αν δεν υπήρχαν αυτές, πιθανότατα θα είχε τελειώσει τη σεζόν χωρίς μία εμφάνιση! Τυχαίο θα ήταν; Είναι σύνηθες φαινόμενο να μπερδεύουμε το φιλότιμο με την αξία και την προοπτική. Όμως είναι λάθος ταυτόχρονα. Που ειδικά απέναντι σε παιδιά δεν πρέπει να κάνεις.

Έχει δίκιο κι ο Ρόκα κι ο Πογιάτος που προχωρούν σε αυτά τα «κοψίματα». Όσο σκληρά κι αν φαίνονται, όσο κι αν είναι ψυχρή αυτή η διαδικασία, μιλάμε για τον Παναθηναϊκό. Δε γίνεται να λέμε «ε μωρέ το παιδί βοήθησε για δύο ματς όταν χρειάστηκε» ή «μπήκε πέντε λεπτά και πήγε καλά σε ένα ματς, ας το ξανασκεφτούμε». Δεν πρέπει να λειτουργεί το συναίσθημα. Επιβάλλεται να λειτουργεί η λογική. Ποδοσφαιρική και Παναθηναϊκή λογική κι ας φαίνεται σκληρή. Κι ας είναι σκληρή αν θέλετε να το θέσουμε έτσι.

Οι κινήσεις αυτές δείχνουν και κάτι ακόμη παράλληλα. Πως είμαστε και πάλι στο… μήνα του μέλιτος. Ο οποίος πάντα υπάρχει στις αρχές των συνεργασιών του Γιάννη Αλαφούζου με προπονητές, τεχνικούς διευθυντές κτλ. Είναι δεδομένο πως ο τεχνικός διευθυντής με τον προπονητή διαμορφώνουν το ρόστερ όπως ακριβώς θέλουν. Διατηρώντας όποιον θέλουν, θέτοντας εκτός όποιον δεν πιστεύουν σε ποδοσφαιρικό επίπεδο και ταυτόχρονα προχωρούν και οι μεταγραφές. Πόσο θα διαρκέσει αυτή η στήριξη; Θα φανεί. Τη δεδομένη στιγμή, όμως, οι Ισπανοί έχουν τα… κλειδιά του Παναθηναϊκού.

Δεν το λέμε για κακό. Απλά ως ένα γεγονός που υπάρχει. Για πόσο θα υπάρχει, θα το απαντήσει ο χρόνος και μόνο. Όπως φυσικά και το επίπεδο της επιτυχίας αυτού του εγχειρήματος. Γιατί με τα δεδομένα αυτά, είναι στο… φως τα πάντα. Και το ποιοι θα πιστωθούν την επιτυχία που θα είναι το ιδανικό για τον Παναθηναϊκό, αλλά και το ποιοι θα χρεωθούν την αποτυχία. Αν κι εκεί οι βασικές ευθύνες είναι γνωστό που πηγαίνουν και δικαίως…