Τώρα ναι, έχει πίεση ο Παναθηναϊκός!

Όταν ξεκινούσε το «μαύρο» 2017-18, υπήρχε η δικαιολογία των πολλών πωλήσεων, των αλλαγών στην ομάδα και εντέλει της παύσης πληρωμών που έφερε την γνωστή καταστροφή. Πίεση αγωνιστική με τον τρόπο που τη γνωρίζουμε, δεν υπήρχε. Όλα ήταν… μαύρα, αλλά αγωνιστική πίεση δεν υπήρχε. Το 2018-19 με το -6 και τους περιορισμούς μεταγραφών, οι πάντες περίμεναν η ομάδα να σωθεί να μείνει στην κατηγορία. Όσο τραγικό κι αν ακούγεται κι όσο λάθος κι αν αποδείχτηκε αυτό με την πορεία του συνόλου που δημιούργησε ο Γιώργος Δώνης. Αγωνιστικά λοιπόν, η πίεση δεν ήταν και τόσο μεγάλη! Την περασμένη σεζόν τώρα, ναι μεν όλοι ήθελαν να δουν κάτι καλύτερο, αλλά στην ουσία στόχος δεν υπήρχε. Ευρώπη δε θα έπαιζες έτσι κι αλλιώς, η ομάδα και εκτός πλέι οφ να έμενε στην πράξη στόχο δε θα έχανε. Οκ, θα ήταν πλήγμα για το γόητρο, αλλά μέχρι εκεί.

Με απλά λόγια, τα τελευταία χρόνια ο Παναθηναϊκός αγωνιστική πίεση δεν είχε. Υπήρχαν ένα σωρό πιέσεις, στεναχώριες, καταστροφικές κινήσεις, γύρω απ’ το αγωνιστικό. Άρα ο… καθρέφτης έφευγε απ’ το ποδοσφαιρικό κομμάτι. Με την ομάδα αρκετές φορές να αναγκάζει να στρέφεται εκεί το ενδιαφέρον, όμως όχι για μεγάλο χρονικό διάστημα. Πλέον, αυτά αλλάζουν. Και δεν αλλάζουν επειδή διοικητικά ξαφνικά έγινες ισχυρός, επειδή δεν έγινες. Απλά υπάρχει ομαλότητα στις πληρωμές. Απλά υπάρχει μια μικρή αύξηση μπάτζετ, το οποίο παραμένει χαμηλότατο για δεδομένα Παναθηναϊκού και κυρίως για δεδομένα Πρωταθλητισμού.

Αυτά δε θα αποτελέσουν δικαιολογία κι ας είναι. Διότι οι αποφάσεις που πάρθηκαν, οι κινήσεις που έγιναν και ο τρόπος που όλα αυτά τα επικοινώνησε το «τριφύλλι», φέρνει αυτόματα απαιτήσεις. Οι οποίες για τον Παναθηναϊκό είναι πάντα καλό να υπάρχουν. Είναι πάντα απαιτητό να υπάρχουν. Αλλά πάντα η ύπαρξή τους φέρνει αυτόματα τεράστια πίεση. Μια κατάσταση που είναι νορμάλ σε ομάδες επιπέδου Παναθηναϊκού, αλλά πρωτόγνωρες για την τωρινή εποχή του Παναθηναϊκού!

Το βασικότερο όλων είναι πως το «τριφύλλι» ξεκίνησε δουλειά για μια σεζόν που έχει στόχο. Δεν πάει απλά να φτιάξει ένα καλό σύνολο. Δεν πάει απλά να παίξει καλό ποδόσφαιρο. Πρέπει να πετύχει. Είναι επιβεβλημένο να πετύχει. Στη χειρότερη και δυσκολότερη εποχή του Ελληνικού ποδοσφαίρου αναφορικά με τα Ευρωπαϊκά εισιτήρια και το ποια είναι αυτά, οι «πράσινοι» καλούνται να αποτινάξουν μια τριετία ντροπιαστική που ήταν μακριά απ’ τις εκτός συνόρων διοργανώσεις. Άρα πρέπει να είναι τουλάχιστον τέταρτοι! Αλλά μιλάμε για τον Παναθηναϊκό, άρα και η τέταρτη θέση που την περασμένη σεζόν κατακτήθηκε άνετα μην ξεχνιόμαστε, δεν αρκεί.

Το να πεις θα παίξω καλό ποδόσφαιρο και θα αρέσει στον κόσμο, δεν αρκεί. Ακόμη κι αν το κάνεις αλλά δεν πάρεις τα αποτελέσματα και δε βγεις Ευρώπη, θα είσαι όχι απλά αποτυχημένος αλλά θα έχει συντελεστεί μια… καταστροφή (όσο «βαρύ» κι αν ακούγεται) για τον Παναθηναϊκό.

Είναι κάτι ακόμη. Σε θεωρητικό επίπεδο προσπαθείς να επιστρέψεις και στα κέντρα αποφάσεων. Έχεις «δικό σου» πρόεδρο στην λίγκα, άρα «δικό σου» άνθρωπο στην ΕΠΟ. Ταυτόχρονα ο μεγαλομέτοχος είναι μπροστάρης σε συναντήσεις που αφορούν το ποδόσφαιρο. Αποφάσισε να προχωρήσει το Panathinaikos TV. Κινήσεις που είναι σωστές και επιβεβλημένες για τον Παναθηναϊκό. Δε γίνεται όμως όλο αυτό να μην ακολουθηθεί απ’ το αγωνιστικό. Με λίγα λόγια, δε γίνεται να πηγαίνεις κόντρα στον Ολυμπιακό στα κέντρα αποφάσεων και όταν μπεις στο γήπεδο να μοιάζεις με… φτωχό συγγενή που θα τερματίσει 30 βαθμούς πίσω. Δε γίνεται να πας κόντρα στον Ολυμπιακό σε όλα τα άλλα, όμως σε μεταηραφικό επίπεδο να διαβάζεις πως θέλουν τον Ίσλα και να σκέφτεται ο κάθε οπαδός «άρα εμείς τι να ασχοληθούμε με τον Ίσλα, τσάμπα μας κορόιδευαν». Που μπορεί να μην ισχύει έτσι. Μπορεί όντως να έγιναν και να γίνονται φιλότιμες προσπάθειες μεταγραφικά. Αλλά σε ποιο επίπεδο;

Για να είναι όλα σε μια σειρά λοιπόν. Ο Παναθηναϊκός αυτή τη σεζόν θα έχει τεράστια πίεση σε όλα τα επίπεδα. Αγωνιστικά επειδή αυτή τη φορά κυνηγά στόχους, αλλά και εξωαγωνιστικά διότι μόνος του ανέβασε τις απαιτήσεις. Ξαναλέμε, αυτό είναι το σωστό, να μην είσαι φτωχός συγγενής. Αλλά όχι στα λόγια! Στην πράξη πρέπει να το αποδείξεις. Στις πράξεις για να το θέσουμε καλύτερα, σε πολλούς τομείς.

Η επιστροφή του Παναθηναϊκού στα λόγια, έχει έρθει πολλές φορές. Στην πράξη είναι το θέμα. Και χωρίς υπομονή να υπάρχει. Διότι έχει εξαντληθεί απ’ όλους εδώ και καιρό. Γι’ αυτό και οι περισσότεροι γύρισαν την πλάτη στην ομάδα. Δεν άντεξαν, δεν μπόρεσαν, δεν το «σήκωνε» η ψυχή τους να ταλαιπωρούνται. Θα αλλάξει αυτό φέτος; Μπορεί. Επιβάλλεται να αλλάξει όμως. Γιατί το «τριφύλλι» για να το πούμε όπως είναι τα πράγματα, με δικές του κινήσεις άπλωσε τα πόδια σε σημείο που πρέπει να δείξει πως φτάνει το πάπλωμά του. Αν δεν το κάνει, δε θα μιλάμε απλά για αποτυχία μιας σεζόν. Θα μιλάμε για την αποτυχία μιας ολόκληρης διαδικασίας… ανεβάσματος, προσώπων και καταστάσεων.

Υ.Γ. Τελικά πορείες κάνουν μόνο οι συνταξιούχοι ή όχι; Τελικά η Ευρώπη μετράει ή το να είσαι πρώτος στο χωριό επειδή «εδώ σε βρίσκω να σου την πω, δε θα βρω οπαδό της Γιουβέντους να του κάνω καζούρα». Τελικά… γράφτηκε ιστορία με πρόκριση στους «16» του Europa League; Τελικά ποια είναι η διαφορά όταν η μία ομάδα κρατώντας μόνη της το ποδόσφαιρο της χώρας σε κάνει να είσαι στην 6η θέση και να βγάζεις 3 ομάδες στο Champions League, ενώ η άλλη όταν είναι μόνη της σε στέλνει στην 17η ή 18η να έχεις 3 στο Europa Conference League; Δεν υπάρχουν συγκρίσεις… Όποιος τις κάνει, απλά έχει δόλο.