Τέλος που δεν έπρεπε να έρθει!

Ολοκληρώθηκε η σεζόν. Βασικά ολοκληρώθηκε το… μαρτύριο των πλέι οφ εδώ που τα λέμε. Επειδή ειδικά για τον Παναθηναϊκό που δεν είχε το παραμικρό ενδιαφέρον, που είχε αλλάξει προπονητή πριν την έναρξη της διαδικασίας, που αποχαιρέτησε βασικούς παίκτες μετά τα δύο πρώτα ματς, μόνο ως μια κατάσταση που ευτυχώς τελείωσε μπορεί να αντιμετωπιστεί. Παρότι η ομάδα σε αγωνιστικό επίπεδο και με τα δεδομένα που είχε να αντιμετωπίσει, ήταν το λιγότερο καλύτερη απ’ αυτό που θα περιμέναμε. Βάζοντας στην… εξίσωση και πολλά παιδιά που είχαν καθοριστικό ρόλο σε αγώνες (π.χ. ο Αλεξανδρόπουλος σε σημαντικά ματς όπως με Ολυμπιακό και ΠΑΟΚ, ο Ξενόπουλος που κράτησε τις νίκες με Άρη και ΟΦΗ, ο Θεοχάρης που ξαφνικά έγινε βασικός και πάει λέγοντας), στοιχείο που ποδοσφαιριστές της ηλικίας τους θέλουν αρκετά ματς (αν όχι χρόνια) για να το πετύχουν.

Το αγωνιστικό βέβαια έχει περάσει εδώ και καιρό σε δεύτερη και τρίτη μοίρα. Η ουσία υπάρχει στο μεγάλο γιατί που αιωρείται. Που ποτέ δε θα απαντηθεί ουσιαστικά. Γιατί έπρεπε αυτή η διετής προσπάθεια να τερματιστεί τόσο εύκολα και τόσο… βίαια; Γιατί έπρεπε να αλλάξει προπονητή ο Παναθηναϊκός για λόγους που δεν ήταν αγωνιστικοί; Αν πάλι είναι αγωνιστικοί οι λόγοι, θα πρέπει να εξηγηθεί από τους αρμόδιους. Όμως δεν μπορεί να υπάρξει τέτοια εξήγηση το αντιλαμβάνεται ο καθένας. Εξήγηση δεν είναι και οι δηλώσεις που είχε κάνει ο 50χρονος τεχνικός τον περασμένο Φεβρουάριο. Διότι όπως αποδείχθηκε τότε πάρθηκε η απόφαση για να τελειώσει έτσι αυτή η ομάδα. Δεν έγινε καμία προσπάθεια για να μιλήσουν από κοντά όλοι οι εμπλεκόμενοι, καμία προσπάθεια να πέσουν οι τόνοι και να συνεχιστεί η συνεργασία που δίχως άλλο δεν ήταν αποτυχημένη, υπήρξε μια επιστολή και τέλος… Η απάντηση στο γιατί έφτασε εκεί ο Παναθηναϊκός, δεν μπορεί να δοθεί με λογική. Δυστυχώς οι παράλογες αποφάσεις τα τελευταία χρόνια ολοένα και αυξάνονται. Και φυσικά αποτελούν το… φρένο για να κάνει η ομάδα έστω το βηματάκι εμπρός που τόσο απεγνωσμένα αναζητεί!

Αυτό το τέλος δεν έπρεπε να έρθει για τον Παναθηναϊκό. Όχι μόνο αναφορικά με το πρόσωπο του Γιώργου Δώνη. Σαφώς και παίζει ρόλο κι αυτό, καθώς είναι ακόμη ένας άνθρωπος που έχει συνδεθεί με τον Παναθηναϊκό και τον… πετά το «τριφύλλι» λες και είναι ο Φάμπρι! Χωρίς καν να αποτύχει, απλά επειδή έκανε δηλώσεις (που αφορούσαν τη λειτουργία της ομάδας μην ξεχνιόμαστε) που δεν άρεσαν. Η ουσία όμως έχει να κάνει με το γεγονός πως δύο χρόνια δουλειάς, τα παίρνεις και τα πετάς στα σκουπίδια. Είναι σα να λες «άντε ας ξεκινήσω απ’ την αρχή πάλι να ξανακάνω όσα έκανα». Είναι απλά εκτός κάθε λογικής!

Διότι πέρα απ’ τον Γιώργο Δώνη, το ίδιο συνέβη με τον Ινσούα για παράδειγμα. Ο Παναθηναϊκός επειδή έκανε μια δήλωση ο Αργεντινός που δεν άρεσε στον τεχνικό διευθυντή, έπαψε να συζητά μαζί του, δεν έκανε πρόταση τελικά παρότι ο ίδιος έριξε σημαντικά τις απαιτήσεις του και πλέον η ομάδα ψάχνει αριστερό μπακ για να αντικαταστήσει έναν παίκτη που αγωνιστικά ήταν απ’ τους κορυφαίους εδώ και 3 χρόνια, ενώ και πνευματικά-ηγετικά είχε στοιχεία που ταίριαζαν… γάντι στο «τριφύλλι»! Κάνοντας… μουτράκια ουσιαστικά για τις δηλώσεις του Ινσούα. Δε βγαίνει άκρη πραγματικά.

Ο Παναθηναϊκός «διέλυσε» μια οικογένεια που είχε φτιάξει, τη στιγμή που είχε τη δυνατότητα να την ενισχύσει ποιοτικά και να διατηρήσει το πλεονέκτημα της «χημείας», του δεσίματος, του κλίματος και της δεδομένης υποχώρησης κάποιων εκ των αντιπάλων (π.χ. ΠΑΟΚ σε σχέση με τις προηγούμενες δύο σεζόν). Αλλά η διοικητική απόφαση ήταν… πάμε πάλι απ’ την αρχή, επειδή δεν έκανε «καλές» δηλώσεις ο Δώνης. Με ποδοσφαιριστές να ακολουθούν και με μια νέα προσπάθεια να τίθεται σε εφαρμογή. Επικοινωνιακά στηρίζεται αυτή η νέα προσπάθεια και με το παραπάνω. Αλλά εκεί ακριβώς ίσως να είναι κι ο μεγαλύτερος κίνδυνος.

Είναι τεράστιο λάθος για το «τριφύλλι» να δημιουργεί την εντύπωση πως ο Καρλίτος θα μπει μέσα και θα βάλει 20 γκολ παραπάνω απ’ τον Μακέντα (;), πως ο Αϊτορ θα… μοιράζει σακούλες, ο Βέλεθ θα παίρνει την μπάλα απ’ τους αντιπάλους και θα τη βάζει γκολ. Μακάρι όλα αυτά να ισχύσουν, όμως οι κινήσεις που γίνονται αφορούν μεν καλούς παίκτες, αλλά είναι μεταγραφές. Εμπεριέχουν ρίσκο. Άρα το να παρουσιάζεις δεδομένη την ξεκάθαρη επιτυχία, είναι κακό για τα παιδιά αυτά. Είναι κακό για τον επόμενο προπονητή, που σαφώς πρέπει να στηριχθεί!

Όχι όμως επικοινωνιακά. Όχι περνώντας προς τα έξω την εντύπωση πως ο Παναθηναϊκός του Πογιάτος θα είναι κάτι ανάμεσα σε Ρεάλ Μαδρίτης και Μπάγερν Μονάχου. Όχι «βαφτίζοντας» παίκτες όπως αυτοί που ήρθαν ή όπως ο Ξαβιέ που έρχεται λογικά, κάτι περισσότερο απ’ αυτό που στην πραγματικότητα είναι (μόνο δεδομένο είναι ο Βιγιαφάνιες επειδή τον ξέρουμε). Η στήριξη αφορά το να προσπαθήσεις να σταματήσουν οι «σφαγές». Το να κατορθώσεις επιτέλους να σε σέβονται και να μην είσαι ο φτωχός συγγενής. Το να μην σε κάνουν… σάκο του μποκ εξωαγωνιστικά, δείχνοντας τη δύναμή τους ακόμη σε αναμετρήσεις που δεν έχουν καμία ουσία!

Ήταν τεράστιο λάθος ο τρόπος που… τελείωσε ο Παναθηναϊκός του Γιώργου Δώνη. Για δηλώσεις ουσιαστικά! Είναι τεράστιο λάθος ο τρόπος με τον οποίο δημιουργείται ελπίδα μεγαλύτερη απ’ αυτή που θα έπρεπε για το αύριο, απλά και μόνο για να στραφεί το ενδιαφέρον του κόσμου μακριά απ’ το γιατί πάρθηκαν όλες αυτές οι αποφάσεις. Το έχουμε αναφέρει πολλές φορές τον τελευταίο καιρό, θα το πούμε άλλη μία: Όσο ο Παναθηναϊκός ως οργανισμός ασχολείται με πράγματα εντελώς ανούσια όπως η παρουσία του μεγαλομετόχου του στο γήπεδο και… κρύβει τα λάθη κάτω απ’ το χαλάκι, τότε αυτά θα γίνουν βουνό και μετά δε θα μπορεί να τα διαχειριστεί.