Ζινεντίν Ζιντάν, ο μπαμπάς ΟΛΩΝ

Δεν ξέρω αν υπάρχουν ακόμα γραφικοί και αστείοι συνάνθρωποί μας, στην Ελλάδα ή στο εξωτερικό, που να θεωρούν τον Ζινεντίν Ζιντάν μέτριο, κωλόφαρδο, ανεπαρκή ή καλούτσικο προπονητή. Πιθανολογώ πως θα έχουν ξεμείνει ακόμα μερικοί προπονητές του καναπέ και αναλυτές του καμπινέ, που δυσκολεύονται να παραδεχθούν το μεγαλείο ενός ανθρώπου ευλογημένου, που υπήρξε σπουδαίος ποδοσφαιριστής, top-class, απ' αυτούς που μετριούνται στα δάχτυλα και στη συνέχεια έγινε ένας «Μίδας» της προπονητικής, που σκατά πιάνει και χρυσάφι γίνεται. Δεν έχει ξαναϋπάρξει τέτοια περίπτωση!
Θα πει κάποιος «γίνεται να πεις ανεπαρκή ή μέτριο ή κωλόφαρδο έναν προπονητή, που έχει κατακτήσει μέσα σε 3,5 χρόνια ενασχόλησης με την προπονητική, 3 συνεχόμενα Τσάμπιονς Λιγκ, 2 πρωταθλήματα, 2 Σούπερ Καπ Ισπανίας, 2 Ευρωπαϊκά Σούπερ Καπ και 2 Παγκόσμια Κύπελλα Συλλόγων;» Γίνεται και παραγίνεται, ειδικά όταν μιλάμε για Ελλάδα. Στην πραγματικότητα βέβαια δεν γίνεται να βρεις μισή κακή κουβέντα να πεις γι' αυτόν τον άνθρωπο, ο οποίος από τη δεύτερη ομάδα της Ρεάλ βρέθηκε ξαφνικά στον πιο δύσκολο και ηλεκτροφόρο πάγκο του πλανήτη, παραλαμβάνοντας μια ομάδα μισοδιαλυμένη από το πέρασμα του Ράφα Μπενίτεθ και έγραψε ιστορία με τρία συνεχόμενα Τσάμπιονς Λιγκ. Και λίγους μήνες πριν, ξαναέβαλε το κεφάλι του στον ντορβά, παραλαμβάνοντας ξανά μια ομάδα σχεδόν κατεστραμμένη από την επιλογή Λοπετέγκι, σχεδόν καταδικασμένη να αποτύχει και λίγους μήνες μετά την καμαρώνει πρωταθλήτρια.

Αν καθίσεις να σκεφτείς τι παρέλαβε και τι έκανε αυτός ο άνθρωπος, ειδικά τη φετινή χρονιά (διότι για το πρώτο του πέρασμα έχουν γραφτεί και ειπωθεί περίπου τα πάντα) θα σου φύγει το κεφάλι: η φετινή Ρεάλ ήταν ένα ακυβέρνητο καράβι, ο βασικός της κορμός ήταν κουρασμένος και κορεσμένος, οι πιο ποιοτικοί της παίκτες είτε ήταν πλέον «σιτεμένοι» (Ράμος, Μόντριτς, Μαρσέλο, Μπενζεμά), είτε «πρώην ποδοσφαιριστές» από επιλογή (Μπέιλ), είτε τραυματίες για μεγάλο χρονικό διάστημα (Αζάρ). Πήρε το πηδάλιο για να οδηγήσει το καράβι μακριά από τα βράχια, προσπαθώντας πρώτα απ' όλα να πείσει τον Βαράν, τον Κρόος, τον Μόντριτς, τον Ράμος, τον Ίσκο και άλλους που είχαν τάσεις φυγής ότι άξιζε να μείνουν και να παλέψουν, να μετατρέψει τα ακατέργαστα διαμάντια (Ροντρίγκο και Βινίσιους Τζούνιορ) σε «διαμαντάκια», να βασίσει το παιχνίδι όχι στο jogo bonito αλλά στην αμυντική λειτουργία και να στηρίξει το επιθετικό του πλάνο αποκλειστικά πάνω στον Μπενζεμά, αφού ο Γιόβιτς αποδείχθηκε μια από τις μεγαλύτερες μεταγραφικές «φούσκες» της χρονιάς.
Τι έκανε εν τέλει; Ξαναέκανε τον Κουρτουά τερματοφύλακα πρώτης γραμμής, αυτόν που καμαρώσαμε όλα τα προηγούμενα χρόνια στην Αγγλία. Έδωσε τις απαραίτητες ανάσες στα κουρασμένα παλικάρια της μεσαίας γραμμής, βάζοντας στην εξίσωση ένα «σκυλί του πολέμου», τον Ουρουγουανό Βαλβέρδε, όπως ακριβώς πριν μερικά χρόνια έκανε απαραίτητο γρανάζι της μηχανής τον Βραζιλιάνο Κασεμίρο. Έστειλε στον πάγκο ή στην εξέδρα όποιον λειτουργούσε τοξικά και επιζήμια για την ομάδα και τα αποδυτήρια της (Μπέιλ και Ίσκο), ανέλαβε το κόστος της επιλογής του και δικαιώθηκε. Με τον Ροντρίγκο και τον Βινίσιους Τζούνιορ. Με τον Μπενζεμά να είναι ο πρώτος σκόρερ της ομάδας με 21 γκολ και τον Σέρχιο Ράμος ο δεύτερος με 10. Με άμυνα που τσάκιζε κόκκαλα και νίκες με «μισό-μηδέν». Με «ξύλο» και αυταπάρνηση. Με τάκλιν αυτοθυσίας από τον 34χρονο Σέρχιο Ράμος στο 90'. Με κατάθεση ψυχής από τον Μόντριτς, που πήγαινε χωρίς καύσιμα πια αλλά μόνο με «αναθυμιάσεις». Με ελάχιστο rotation - ένας Μεντί από εδώ, ένας Μιλιτάο παραπέρα, μια guest εμφάνιση από τον Γιόβιτς ή τον Ασένσιο ή τον Μπέιλ.

Με αυτά και με τα άλλα, η Ρεάλ επέστρεψε στο θρόνο της. Και παρόλες τις ανοησίες ή υπερβολές ή γραφικότητες που ακούστηκαν και γράφτηκαν, ότι «δεν το πήρε η Ρεάλ αλλά το έχασε η Μπερτσελόνα», «η Ρεάλ σπρώχτηκε από τη διαιτησία», «ήταν κωλόφαρδη» και άλλα διάφορα, το κοντέρ μετά την καραντίνα έδειξε ένα κρυστάλλινο 10 στα 10. Έδειξε επίσης θάρρος, αποφασιστικότητα, πάθος, αυτοθυσία, αυταπάρνηση και «κοχόνες». Έδειξε μια ομάδα του προπονητή και παίκτες που έμπαιναν στο γήπεδο πρόθυμοι να «πεθάνουν» για το Ζιντάν, να αφήσουν τα ποδοσφαιρικά τους κόκκαλα στο χορτάρι για μια νίκη. Πόσοι προπονητές μπορούν να καμαρώσουν σήμερα για κάτι ανάλογο;

Ο Ζιντάν υπήρξε σπουδαίος παίκτης, αν και όχι ο σπουδαιότερος όλων των εποχών. Ο Ζιντάν επίσης είναι ένας σπουδαίος προπονητής - δεν ξέρω αν θα αναγνωριστεί ως ο μεγαλύτερος όλων των εποχών όταν βγει στη σύνταξη. Ήδη όμως, σήμερα που μιλάμε, αν προσθέσεις τον ποδοσφαιριστή Ζιντάν και τον προπονητή Ζιντάν, με όσα έχει πετύχει στην τόσο βραχύβια προπονητική του διαδρομή, ήδη είναι συνολικά ο πιο εμβληματικός, ο πιο «γεμάτος» και ο πιο πετυχημένος ποδοσφαιράνθρωπος σίγουρα της γενιάς και της εποχής του, ενδεχομένως και όλης της ιστορίας του ποδοσφαίρου - κι έχει ακόμα χρόνια μπροστά του να πετύχει κι άλλα σπουδαία πράγματα. Πολύ απλά διότι μέσα σε 3,5 μόλις χρόνια, είναι χιλιόμετρα μπροστά από τον Πεπ, τον Μουρίνιο, τον Κλοπ, τον Κόντε, τον Ποτσετίνο, τον Σιμεόνε ή όποιον άλλον θεωρείται «κορυφαίος προπονητής». Κι έχει πετύχει μέσα σε μόλις 3,5 χρόνια τόσα πολλά και σημαντικά πράγματα, που όλοι οι άλλοι πιθανότατα δεν θα ζήσουν και δεν θα πετύχουν ούτε σε 3,5 ζωές.

Υ.Γ. Η Ρεάλ είναι με την πλάτη στον τοίχο μετά το 1-2 από τη Σίτι στο «Μπερναμπέου» και πάει στο «Έτιχαντ» κυνηγώντας όχι «εξάρες», αλλά… «εφτάρες». Τολμάς όμως να την ξεγράψεις; Αλήθεια, θεωρείς τελειωμένη υπόθεση την πρόκριση; Για ξανακοίτα λίγο το βλέμμα του Ζιντάν - αν τον παρατηρήσεις αρκετή ώρα, αχνοφαίνεται κάτι σαν φωτοστέφανο πάνω στο κεφάλι του...