Τα «ανθρώπινα λάθη» των απάνθρωπων διαιτητών

Η διαιτησία στο «Κλεάνθης Βικελίδης» δεν μας έκανε σοφότερους. Επιβεβαίωσε απλά όσα λέμε σε όλη τη διάρκεια των play-offs (για να μην πάμε πιο πίσω…) σχετικά με την αντιμετώπιση που έχει ο Παναθηναϊκός από τη διαιτησία, σε ΟΛΑ ΑΝΕΞΑΙΡΕΤΩΣ τα παιχνίδια που έχει δώσει. Και όχι φυσικά μόνο απέναντι στους ισχυρούς (σε επίπεδο αγωνιστικό και παρασκηνιακό) αλλά απέναντι σε οποιαδήποτε ομάδα βρίσκει ο Παναθηναϊκός απέναντί του. Στο ΟΑΚΑ ή εκτός έδρας. Σε παιχνίδια τα οποία σε τελική ανάλυση δεν κρίνουν τίποτα, για έναν Παναθηναϊκό που παίζει απλά για την τιμή του, την ιστορία του και τη φανέλα του, μια που δεν μπορεί να διεκδικήσει ευρωπαϊκό εισιτήριο λόγω του γνωστού ban.

Η κακόγουστη θεατρική παράσταση που στήθηκε στη Θεσσαλονίκη, ήταν ένα ακόμα δείγμα ασέβειας, περιφρόνησης, εμπάθειας και εκδούλευσης ενός διαιτητή, που σφύριξε ό,τι γούσταρε. Την πρώτη φορά, όπως ακριβώς συνέβη και κόντρα στον Ολυμπιακό, ο πράσινος κίπερ τον στενοχώρησε: τότε ο Διούδης τον Κομίνη, τώρα ο Ξενόπουλος τον Βρέσκα. Μόνο που ο πολυμήχανος ρεφ, σκαρφίστηκε και άλλο κόλπο για να ρίξει τον Παναθηναϊκό στο καναβάτσο, εκείνο το περιβόητο δεύτερο πέναλτι - για μένα, δεν έχει τόσο σημασία ότι άλλαξε την απόφασή του (πώς να μην την αλλάξει άλλωστε;), όσο το γεγονός ότι με γυμνό μάτι «είδε» πέναλτι. Μια απόφαση που πιστοποιεί περίτρανα ότι ο συγκεκριμένος κύριος δεν κάνει γι' αυτή τη δουλειά, όπως δεν κάνει και ο Κομίνης και ένα σωρό άλλοι. Με το ζόρι να βαφτίζουμε «διαιτητές» ανθρώπους που δεν βλέπουν ή κάνουν πως δεν βλέπουν ή άλλα βλέπουν κι άλλα σφυρίζουν, δεν γίνεται. Ας μείνουν λοιπόν στους πίνακες όσοι κάνουν κι ας είναι δέκα ή οκτώ ή πέντε κι ας φέρνουμε ξένους ακόμα κι όταν παίζουμε 5Χ5 με τους φίλους μας.

Γελάω πραγματικά όταν διαβάζω και ακούω παράγοντες άλλων ομάδων ή «κύκλους» ή συγκεκριμένα ΜΜΕ να κάνουν φασαρία για τη διαιτησία επειδή τους αδίκησαν ή ένιωσαν ότι τους αδίκησαν σε ένα παιχνίδι ή επειδή από ένα ανάποδο πλάγιο έφαγαν γκολ στην εξέλιξη της φάσης. Είναι ό,τι πιο γελοίο και γραφικό μπορείς να δεις σε ένα μίνι - πρωτάθλημα, όπου υπάρχει μια ομάδα που αδικείται συστηματικά και κατάφωρα σε όλα της τα παιχνίδια. Κι όταν βγαίνει και φωνάζει, με όποια φωνή έχει και όποια δύναμη μπορεί να έχει για να ακουστεί, αντιμετωπίζεται περίπου ως «γραφική». Κανείς δεν ασχολείται σοβαρά, κανένας δεν προβληματίζεται, οι περισσότεροι το θεωρούν ως σχεδόν «φυσιολογικό», κάπου τους ενοχλεί και τα ευαίσθητα αυτάκια τους η πράσινη διαμαρτυρία και απαντάνε κάτι στο στυλ «ε τι θέλετε κι εσείς τώρα; Αφού δεν κυνηγάτε κάτι. Αφού είστε αδύναμοι παρασκηνιακά, ξέρετε πώς παίζεται το παιχνίδι».

Το «πώς παίζεται το παιχνίδι» προσωπικά δεν με αφορά και δεν με ενδιαφέρω να μάθω λεπτομέρειες και δεν είναι και η δουλειά μου, πολύ απλά διότι εμένα με ενδιαφέρει πώς παίζεται το παιχνίδι στο χορτάρι, βάσει των κανόνων και των κανονισμών που (πρέπει να) ισχύουν για όλους. Με αυτό το ποδόσφαιρο μου αρέσει να ασχολούμαι, αυτό θέλω να βλέπω, γι' αυτό θέλω να γράφω και να μιλάω στο ράδιο κι όχι γι' αυτά που γνωρίζουν οι «μύστες» και τρέχουν μετά στα δικαστήρια για να μας πουν ότι τελικά «δεν είδαν τίποτα» και «δεν ξέρουν τίποτα» και «έκαναν λάθος τότε που είχαν πει άλλα».

Αυτό που με νοιάζει επίσης, είναι να καταγράφεται η αδικία όπου κι αν υπάρχει και όποτε γίνεται κατά συρροή και εξακολούθηση και δεν εμπίπτει στην κατηγορία «ανθρώπινο λάθος». Διότι ένα λάθος ή δύο ή τρία, απλωμένα μέσα σε 8 ή 9 παιχνίδια, μπορεί και να τα δεχτείς, ειδικά αν γίνονται εις βάρος όλων. Αλλά καμιά δεκαριά χοντρά λάθη, σε βάρος την ίδιας ομάδας, σε όλα της τα παιχνίδια, αποφάσεις ύποπτες και μυστήριες, αμφισβητούμενες φάσεις που πάνε μονοκούκι πάντα στον αντίπαλο του Παναθηναϊκού και «προσεκτική μελέτη του VAR», η οποία σχεδόν πάντα καταλήγει να καταλύει τη λογική, δεν μπορούν να γίνουν ανεκτά τη νέα χρονιά.