Η μόνη «μεταγραφή» που χρειάζεσαι…

Το ματς στη Θεσσαλονίκη με τον Άρη, ήταν για 0-6! Δίχως ίχνος υπερβολής. Σύμφωνα με όσα έγιναν στο χορτάρι. Τα παιδιά του Παναθηναϊκού… έπιασαν απ’ το «λαιμό» τον Άρη και ειδικά στο δεύτερο ημίχρονο τον είχαν μέσα στην περιοχή του. Κατεβασιά και ευκαιρία ήταν από ένα σημείο και μετά. Όμως και στο πρώτο μέρος οι «πράσινοι» ήταν καλύτεροι. Έχοντας και ευκαιρίες με αποκορύφωμα αυτή του Καμπετσή που φαίνεται πως… δεν το έχει η μοίρα του να χαρεί έστω ένα γκολ.

Το εντυπωσιακό είναι πως όλα αυτά τα κάνει ο Παναθηναϊκός με τα νέα παιδιά να έχουν καθοριστικό ρόλο πλέον και όχι απλά να συμπληρώνουν. Οπότε παύει να ισχύει και η όποια δικαιολογία του Άρη, καθώς στην ουσία οι απουσίες (αν προσθέσουμε και τραυματισμούς) ήταν ίδιες για τις δύο ομάδες. Εκτός αν θεωρεί κανείς πως με 2-3 παιδιά απ’ τη δική του ακαδημία, ο Άρης θα ήταν ανταγωνιστικός. Όποιος πιστεύει κάτι τέτοιο, μάλλον είναι… βαθιά νυχτωμένος. Όμως πέρασε αυτό το ματς, δεν γίνεται κανείς σοφότερος με αυτά που λέμε. Απλά τα ξαναλέμε για να τα θυμηθούμε κι εμείς, μπας και… χωνέψει το μυαλό πως αυτό το ματς ο Παναθηναϊκός παραλίγο να μην το πάρει επειδή έτσι γούσταρε και πάλι ένας διαιτητής!

Βλέπετε αυτή η αγωνιστική εικόνα που θύμιζε… χριστιανούς με λιοντάρια, επειδή ο Ξενόπουλος έκανε την απόκρουση στο πέναλτι του Φετφατζίδη δεν έγινε 1-0 κατά του Παναθηναϊκού. Και μετά όπως είδατε, για τον ένα ή τον άλλο λόγο οι ευκαιρίες δεν έγιναν γκολ. Αντί για έξι (που θα ήταν νορμάλ αριθμός ξαναλέμε) μπήκε ένα απ’ το «τριφύλλι». Με την πίεση του σε βάρος του σκορ, ίσως να μην έμπαινε και κανένα. Και αυτή τη στιγμή θα είχε χαθεί ένα ματς με ένα πέναλτι-μύθο! Δόθηκε και δεύτερο που ήταν ακόμη μεγαλύτερος μύθος. Το οποίο δε χρειαζόταν κανένα VAR για να διαπιστωθεί πως δεν υπήρχε τίποτα, αλλά μεγάλη κουβέντα κι αυτό.

Εν κατακλείδι λοιπόν για να πάμε και στην ουσία που δυστυχώς για πολλοστή φορά δεν είναι αγωνιστική, δεν είναι η επιβράβευση των πιτσιρικάδων που αποδίδουν καλό ποδόσφαιρο, έχουν ενέργεια, ένταση και δίνουν ελπίδα (χωρίς να αρκούν αυτοί φυσικά). Με την ΑΕΚ στην πρεμιέρα των πλέι οφ, δε δόθηκε πέναλτι πάνω στον Γιόχανσον, ακυρώθηκε γκολ του «τριφυλλιού» ως επιθετικό φάουλ του Σουηδού και τελείωσε 1-1 η αναμέτρηση. Με τον Άρη στο ΟΑΚΑ, ναι μεν νίκησε ο Παναθηναϊκός αλλά το γκολ που ακυρώθηκε στον Καμπετσή ως… επιθετικό φάουλ του Μακέντα, είναι για τα μπει στο βιβλίο Γκίνες. Με τον ΟΦΗ στην Κρήτη ακυρώθηκαν δύο γκολ μέσω VAR, εκεί όμως φάνηκε έστω οριακά να γίνει σωστή χρήση. Αλλά αν ήταν σε βάρος του Παναθηναϊκού, αμφιβάλουμε για το αν θα είχε γίνει σωστή χρήση. Με τον Ολυμπιακό στο ΟΑΚΑ πέναλτι-εφεύρεση σε βάρος των «πράσινων», μαρς αποβολή (δεύτερη κίτρινη) για τον Μπα που δεν υποδείχτηκε ποτέ. Με την ΑΕΚ ως γηπεδούχος την προηγούμενη αγωνιστική, γκολ που θα μπορούσε να δοθεί επιθετικό φάουλ και πέναλτι που αν στη θέση του Αραούχο ήταν ο Μακέντα, δεν το έπαιρνε που να είχε κάνει τρία τάματα στην Παναγιά της Τήνου! Ήττα 3-1 τελικά. Κι ήρθε το… κερασάκι αυτό στο «Κλεάνθης Βικελίδης».

Αυτά έγιναν σε αναμετρήσεις που ο Παναθηναϊκός ήταν αδιάφορος. Σε αναμετρήσεις που ο Παναθηναϊκός δεν είχε κάτι να κερδίσει καθώς Ευρώπη δε βγαίνει έτσι κι αλλιώς. Σε αναμετρήσεις που του έχουν φύγει επτά ποδοσφαιριστές, έχει απουσίες τραυματισμών και αγωνίζεται βασιζόμενος σε μεγάλο βαθμό στην ομάδα Νέων!

Φανταστείτε λοιπόν να κυνηγούσε ο Παναθηναϊκός έστω με συνδυασμό αποτελεσμάτων τη 2η θέση. Φανταστείτε να μην υπήρχε η ποινή της UEFA για τον Παναθηναϊκό. Δεν το πάμε καν στο ενδεχόμενο να διεκδικούσε τίτλο το «τριφύλλι», γιατί θα μας πιάσει πονοκέφαλος. Η αντιμετώπιση απέναντι στους «πράσινους» είναι επικίνδυνα σταθερή. Επικίνδυνα συνεχιζόμενη. Κι εσείς όταν αρχίσατε να τα βλέπετε όλα αυτά, προφανώς θα ήσασταν παιδιά ή έφηβοι και τώρα ίσως να έχετε παιδιά και να μετράτε τα χρόνια για να «βγείτε» στη σύνταξη (υγεία να έχετε και να το κάνετε). Όπως αντίστοιχα επικίνδυνο είναι και το περίφημο «νίκησα και τη διαιτησία». Γιατί ΚΑΝΕΙΣ δεν μπορεί να νικά τη μόνιμα εχθρική διαιτησία. Γιατί στο τέλος της ημέρας ΚΑΝΕΙΣ δεν κατακτά στόχους με τη διαιτησία να είναι εντελώς απέναντί του! Κάτι που με τον Παναθηναϊκό συμβαίνει εδώ και δεκαετίες.

Είναι ουτοπικό λοιπόν να συζητάμε για το αν θα φτιαχτεί καλή ομάδα. Είναι ουτοπικό να περιμένουμε πως θα έρθει ο Βιγιαφάνιες και ο Παναθηναϊκός θα μπει σε διαδικασία Πρωταθλητισμού. Ποιος Πρωταθλητισμός; Τι Πρωταθλητισμός; Όταν δεν πηγαίνει για τίποτα ο Παναθηναϊκός απ’ την αρχή της σεζόν και έχει αυτή την αντιμετώπιση, τσάμπα συζήτηση γίνεται. Προσθέστε και το επικοινωνιακό κομμάτι, όπου γίνεται… καταμέτρηση των πέναλτι που έχει κερδίσει το «τριφύλλι» απ’ το ξεκίνημα της περιόδου, δίχως κανείς να λέει πως ήταν! Αλλά με τρόπο… περνιέται προς τα έξω πως ευνοήθηκες, χωρίς να λέγεται. Και κάπως έτσι το άσπρο γίνεται μαύρο, η μέρα γίνεται νύχτα και πάμε παρακάτω…

Ας αφήσει ο Παναθηναϊκός ως οργανισμός, την ενασχόληση με πράγματα εντελώς ανούσια. Όπως για παράδειγμα το αν πήγε και μετά από πόσο καιρό πήγε ο μεγαλομέτοχος στο γήπεδο. Ας ασχοληθεί επιτέλους με το τι γίνεται. Ας ασχοληθεί με το πώς θα ισορροπήσει κάπως το πράγμα, με το πώς θα προστατεύσει τον εαυτό του όσο περισσότερο μπορεί. Γιατί από ένα σημείο και μετά, ακόμη και οι ίδιοι οι παίκτες θα… ξενερώσουν. Γιατί να «σκίζονται»; Γιατί να τρέχουν; Για κάτι που εκ των πραγμάτων δε θα κατακτήσουν ή δε θα τους επιτραπεί; Κι ακόμη χειρότερα, γιατί να θέλουν να μείνουν στον Παναθηναϊκό; Για να μην μπορεί να εκπληρωθεί καμία φιλοδοξία τους επειδή μόλις κάτι καλό γίνεται στο χορτάρι, τους… σφάζουν στο γόνατο;

Ας σταματήσει λοιπόν η διαδικασία του μας δείχνουν το φεγγάρι κι εμείς δεν κοιτάμε καν το δάχτυλο αλλά το νύχι! Ας ξυπνήσει επιτέλους το «τριφύλλι» να προστατευτεί. Μια λέξη που τόσο μα τόσο έχει κουράσει, αλλά γίνεται ακόμη περισσότερο ενοχλητικό να το συζητάμε ακόμη σε μια εποχή που υπάρχουν ξένοι διαιτητές, σε μια εποχή που η ΚΕΔ είναι αντικείμενο συζήτησης και αποφάσεων που δεν ευνοούν μόνο έναν για να το πούμε απλά. Ξεκάθαρα ο Παναθηναϊκός δεν έχει τη δύναμη με την τωρινή του κατάσταση να ορίσει τις τύχεις του αθλήματος σε καμία περίπτωση. Ας κοιτάξει όμως να μπορεί να ορίσει την τύχη του όσο το δυνατόν περισσότερο αγωνιστικά! Επειδή οι «πράσινοι» έχουν τεράστια ευθύνη που ασχολούνται με χίλια δυο πράγματα πέρα απ’ αυτό που έπρεπε να τους «καίει». Πέρα απ’ την μοναδική… μεταγραφή που θα τους κάνει να αλλάξουν επίπεδο. Μια «μεταγραφή» που έπρεπε να έχει γίνει απ’ το 1997…