D-day!

Υπάρχουν μέρες και στιγμές που «σημαδεύουν» πορείες. Μέρες που αν το καλοσκεφτείς έχουν μεγαλύτερη σημασία ακόμη κι απ’ την ίδια την τελική επιτυχία. Για παράδειγμα η επανάσταση του 1821 είναι αυτή που έφερε την ελευθερία. Δε θυμάται σχεδόν κανείς τη μέρα που πραγματικά ελευθερώθηκε η χώρα, αλλά εκείνη που ξεκίνησε ο ξεσηκωμός για να έρθει η ανεξαρτησία της Ελλάδας. Ξέρουμε «βαρύ» το παράδειγμα όταν θέλουμε να αναφερθούμε σε κάτι που σχετίζεται με αθλητισμό, όμως είναι το πιο ενδεικτικό.

Υπάρχει πάντα αυτή η μέρα που μνημονεύεται. Επειδή εκεί «σφραγίστηκε» η ύπαρξη των κατάλληλων προσώπων, της πυγμής, της διάθεσης, της αγάπης και φυσικά της ικανότητας και της αποφασιστικότητας για να φτάσεις εδώ που έφτασες. Τεράστια υπόθεση για τον Παναθηναϊκό ο τίτλος στο βόλεϊ. Πραγματικά αυτή τη στιγμή δεν μπορεί κανείς να το υπολογίσει εύκολα στο μυαλό του. Αν δει απλά που βρισκόταν ο σύλλογος και τι ανάγκη έχει τους τίτλους, θα καταλάβει. Αν δει κανείς τη σημασία που έδινε κι ο Ολυμπιακός στο να διατηρήσει τα σκήπτρα, θα αντιληφθεί ακόμη περισσότερα. Η κατάκτηση του τίτλου δεν ξεκίνησε στην αρχή της σεζόν, ή στους αγώνες μετά τη διακοπή λόγω πανδημίας. Ξεκίνησε τον Οκτώβριο του 2018 ουσιαστικά…

Τότε ακριβώς ήταν που λίγο καιρό πριν υπήρχε το ξεκίνημα της προσπάθειας με την προηγούμενη διοίκηση του Α.Ο. (αυτή του Δημήτρη Γιαννακόπουλου). Η οποία φυσικά και πιστώνεται την επιτυχία (σε διοικητικό-οικονομικό επίπεδο). Τότε ακριβώς ήταν η στιγμή που θα… τραβούσαν οι πάντες το σχοινί. Για να δουν τις αντοχές και τη διάθεση που θα συναντούσαν απέναντί τους. Εκείνο το ντέρμπι στην Κυψέλη με το σερβίς του Ράπτη που ήταν μισό μέτρο μέσα και υποδείχτηκε άουτ, ήταν η… d-day για το βόλεϊ του Παναθηναϊκού. Που οδήγησε στην τελική επιτυχία και στις στιγμές χαράς που ζει ο σύλλογος λόγω του συγκεκριμένου τμήματος.

Η ακολουθία των πραγμάτων ήταν ξεκάθαρη. Αμέσως τέθηκε σε εφαρμογή η πυγμή της νέας (τότε) τάξης πραγμάτων διοικητικά. Αμέσως… σηκώθηκε τόση σκόνη, που οι πάντες κατάλαβαν πως με τον Παναθηναϊκό δε θα παίζουν. Δεν ήταν πλέον… του χεριού τους. Είτε μιλάμε για διοργανώτρια αρχή, είτε για αντίπαλο, είτε για μια συνολική κατάσταση καθώς έβγαιναν ανακοινώσεις που ζητούσαν επανάληψη αγώνα, τη στιγμή που είχαν ρωτήσει νωρίτερα και πληροφορήθηκαν πως κάτι τέτοιο δε γίνεται… Κοινώς ήταν ένα «ξεγύμνωμα» από κάθε άποψη. Που συσπείρωσε, δυνάμωσε, έκανε τον Παναθηναϊκό αποφασιστικό.

Δεν είναι αποκλειστικά οικονομικό το θέμα. Αν και σαφώς παίζει τεράστιο ρόλο, μην παρεξηγηθούμε. Όμως ακόμη κι αν ο αντίπαλος έχει (για λόγους που όλοι αντιλαμβάνονται σε επίπεδο Ερασιτεχνικού αθλητισμού) λίγο μεγαλύτερο μπάτζετ, αυτό ισοσκελίζεται και ξεπερνιέται, αν το δικό σου μεράκι, η δική σου αγάπη, η δική σου αποφασιστικότητα, είναι σε σαφώς υψηλότερο επίπεδο. Τόσο διοικητικά όσο και αγωνιστικά ασφαλώς. Αυτά ακριβώς είχε ο Παναθηναϊκός και έφτασε εδώ που έφτασε. Χάρη σε εκείνη τη στιγμή που λειτούργησε ως η έναρξη της… επανάστασης για να αλλάξουν οι ισορροπίες σε ένα άθλημα που οι στιγμές Παπουτσέλη στο ποδόσφαιρο, είναι… φτωχές για να περιγράψουν το τι γινόταν εκεί σε επίπεδο αδικιών και αντιμετώπισης.

Άλλωστε αν δεν υπήρχε η διοικητική πυγμή και αντιμετώπιση των καταστάσεων, αυτή τη στιγμή κανείς δε θα μιλούσε για βόλεϊ. Θα έψαχναν οι πάντες να δουν ποια θα είναι η επόμενη μέρα, άντε να διαβάζαμε καμιά μεταγραφή που «κλείνουν» οι ομάδες, επειδή ο τίτλος θα είχε κριθεί στα χαρτιά. Μέσω επιμονής του Παναθηναϊκού δεν κρίθηκε έτσι το Πρωτάθλημα. Μέχρι κι ο ΠΑΟΚ ήταν αρνητικός στο τέλος στο να γίνουν οι αγώνες με τον τρόπο που έγιναν. Ο Παναθηναϊκός ξεκινώντας από εκείνο το σερβίς του Ράπτη, έφτασε το βόλεϊ στο να επικρατεί δικαιοσύνη, να μην μπορεί κανείς να κάνει… μπαλάκι στα χέρια του το «τριφύλλι» και τελικά την κατάληξη την είδατε. Τα τονίζουμε όλα αυτά, επειδή τη στιγμή των πανηγυρισμών μιας τεράστιας επιτυχίας, ακριβώς τότε πρέπει να θυμάσαι από πού προέρχεσαι, από πού ξεκίνησες και τι έγινε για να φτάσεις στη χαρά… 14 χρόνια είναι αυτά μην ξεχνάτε. Μέσα σε 14 χρόνια ξέρετε πόσες παράγκες/καλύβες/διαμερίσματα/βίλες χτίζονται;

Ένα τεράστιο μπράβο σε όλους. Σε όσους αφιέρωσαν έστω και μία ώρα δουλειάς, μία ώρα γεμάτη μεράκι και αγάπη για το σύλλογο. Για να ξαναδούν το «τριφύλλι» εκεί που αξίζει. Για να έρθει αυτή η στιγμή «έκρηξης» στο «Παύλος Γιαννακόπουλος» το βράδυ της Κυριακής. Στιγμές που ο σύλλογος έχει τεράστια ανάγκη. Για να θυμάται το μέγεθός του, για να θυμάται το τι είναι υποχρεωμένος να κάνει. Όσο βαλτώνεις, το να βγεις απ’ τις δυσκολίες γίνεται όλο και πιο δύσκολο. Είναι τεράστιο το επίτευγμα. Αυτά που «έχτιζαν» 14 χρόνια (όποιος έχει παρακολουθήσει 2-3 σεζόν τα Πρωταθλήματα μέσα σε αυτό το διάστημα, αντιλαμβάνεται τι εννοούμε) τους τα «γκρέμισες» μέσα σε λιγότερο από ένα χρόνο! Και τόσο εμφατικά, τόσο εντυπωσιακά!

Για να πάμε και στο «αντικείμενό μας» τώρα, ας κάνουμε μια σύντομη σύγκριση με το ποδόσφαιρο. Εκεί ο Παναθηναϊκός έχασε 3-1 απ’ την ΑΕΚ στην έδρα του. Έχασε εντός απ’ τη συγκεκριμένη αντίπαλο, μετά από 13 χρόνια… Οκ, ειδικές οι συνθήκες, σαφώς και δε θα «σταυρώσει» κανείς την ομάδα. Ακόμη κι έτσι, για να ηττηθεί χρειάστηκε μια φάση που αν ήταν ανάποδα θα είχε υποδειχτεί επιθετικό φάουλ (Ολιβέιρα σε Κολοβέτσιο), αλλά κι ένα πέναλτι που ο Παναθηναϊκός κόντρα στην ΑΕΚ δε θα το έπαιρνε ούτε με απειλή βομβαρδισμού απ’ τις ΗΠΑ!

Εκεί όμως η πυγμή και η διάθεση, απουσιάζουν εδώ και χρόνια… Έπαψαν να υπάρχουν βασικά, έτσι ξαφνικά… Έφτασε ο Παναθηναϊκός στο σημείο να μην αναφέρεται κανείς στα γεγονότα ενός τέτοιου αγώνα, έφτασε στο σημείο να έχει ξεχάσει η ομάδα τι θα πει να μην αδικείται. Γιατί γίνονται όλα αυτά; Επειδή αποτελεί είδηση για τον ποδοσφαιρικό Παναθηναϊκό το γεγονός πως ο μεγαλομέτοχος πήγε στο γήπεδο σε αγώνα με την ΑΕΚ. Όντως είναι είδηση επειδή αυτό συνέβη μετά από τρία χρόνια, αλλά το γεγονός πως είναι είδηση… σου δείχνει γιατί δε σε υπολογίζει κανείς και γιατί είσαι πλέον τεταρτοπέμπτος…

Διάθεση, πυγμή, μεράκι, σεβασμός, αγάπη… Αυτά χρειάζονται. Κάποιες φορές ακόμη και το μπάτζετ γίνεται άλλοθι για τους ίδιους ανθρώπους που το έριξαν στα χαμηλότερα επίπεδα στην ιστορία της ΠΑΕ Παναθηναϊκός. Έτσι όπως είναι η κατάσταση, ακόμη κι αν πενταπλασιαστεί το μπάτζετ, υπάρχει περίπτωση το «τριφύλλι» να πάρει Πρωτάθλημα; Ρητορικό το ερώτημα. Αν βρει ποτέ όλα τα άλλα το ξανασυζητάμε. Μέχρι τότε, απλά ο καθένας ελπίζει και ονειρεύεται!