Τσάβι, Ντάνι, ιδού το χρέος σας!

«Είναι τόσο βαριά η φανέλα που και μόνη της να τη βάλεις στο γήπεδο, δε θα χάσει». Μια φράση που λέγεται συχνά από φίλους του Παναθηναϊκού. Δεν τίθεται θέμα πως η φανέλα των «πράσινων» είναι βαριά. Όμως τα τελευταία χρόνια διδαχτήκαμε πως παίζει ρόλο και ποιοι τη φορούν. Μόνη της, δεν μπορεί να κατακτήσει αυτά που αρμόζουν στον σύλλογο. Μόνη της δεν παίρνει αποτελέσματα. Έτσι κι έγινε στα δύο τελευταία ματς. Με τον Ολυμπιακό που ο Κομίνης με τα… μαγικά του στέρησε το δικαίωμα διεκδίκησης της νίκης απ’ το «τριφύλλι», αλλά και κόντρα στον ΠΑΟΚ στην Τούμπα. Μια έδρα που ακόμη και στις καλές του μέρες ο Παναθηναϊκός δεν έπαιρνε εύκολα αποτελέσματα.

Άρα είναι σπουδαίο το γεγονός πως το… μισό διαθέσιμο ρόστερ, χωρίς βασικές μονάδες σε σχέση με το πώς κύλησε η σεζόν, κατορθώνει όχι απλά να στέκεται όρθιο, αλλά να σου δείχνει ποδοσφαιρικά στοιχεία που σε κάθε περίπτωση αρέσουν! Με παιδιά όπως ο Αλεξανδρόπουλος, ο Θεοχάρης, ο Ζαγαρίτης, ο Σερπέζης, να έχουν πλέον ενεργό ρόλο και όχι απλά να παίρνουν μια πεντάλεπτη ευκαιρία κι αν κάνουν μια ντρίπλα την ώρα που όλα έχουν κριθεί ή την ώρα που οι αντίπαλοι… περπατούν, θα τους γίνουν και δέκα αφιερώματα.

Το σπουδαίο για τον Παναθηναϊκό, για τον Γιώργο Δώνη που πιστώνεται το γεγονός, αλλά και για τον οργανισμό συνολικά (έστω κι αν αναγκάστηκε να ακολουθήσει αυτό το δρόμο λόγω… φτώχειας σε επίπεδο μπάτζετ), δεν είναι πως τα νέα παιδιά παίρνουν ευκαιρίες για λίγα λεπτά κι όλα καλά, τα ξαναλέμε την επόμενη σεζόν σε κάνα ματς Κυπέλλου με αντίπαλο χαμηλότερης κατηγορίας. Το σημαντικότερο είναι η ίδια η νοοτροπία που έχουν αυτά τα παιδιά. Με την οποία… μπολιάστηκαν απ’ την καθημερινή δουλειά, απ’ την καθημερινή προετοιμασία που εμείς δε βλέπουμε. Διακρίνεις πως δεν έχουν τρακ για να το πούμε απλά. Δεν βλέπεις… ψαρωμένα πιτσιρίκια που ναι μεν έχουν ταλέντο, αλλά είτε παρασύρονται από ενθουσιασμό, είτε τρέχουν ασταμάτητα ένα δεκάλεπτο και μετά… η γλώσσα φτάνει στο χορτάρι απ’ την κούραση γιατί δεν ξέρουν να διαχειριστούν τις δυνάμεις τους. Βλέπεις ποδοσφαιριστές που δεδομένα τους λείπει η εμπειρία, αλλά η πνευματική ετοιμότητά τους καλύπτει την αδυναμία αυτή. Για ταλέντο δεν χρειάζεται να γίνει κουβέντα, προφανώς και υπάρχει, προφανώς και οι πιτσιρικάδες αυτοί έχουν παραπάνω απ’ τα βασικά που χρειάζεται το άθλημα. Αλλιώς δε θα είχαν επιλεγεί για να ανέβουν στα κλιμάκια των ακαδημιών και να φτάσουν τελικά στην πρώτη ομάδα του Παναθηναϊκού. Τόσο απλά!

Η σύγκριση είναι εντυπωσιακή, διότι είχε κι ο ΠΑΟΚ ανάλογα παραδείγματα. Παικτών που δεν αγωνίστηκαν για πρώτη φορά με την πρώτη ομάδα (όπως και τα παιδιά του Παναθηναϊκού δηλαδή). Παικτών που αγωνίζονται σε ομάδα η οποία δεν έχει τα προβλήματα των «πράσινων». Αλλά διέκρινες στα μάτια των Τζόλη-Μιχαηλίδη για παράδειγμα, πως ήταν… χαμένοι. Σα να μην πίστευαν και οι ίδιοι πως έχουν πάρει φανέλα βασικού στην ομάδα τους. Αντίθετα, αυτό δεν το έβλεπες στα μάτια των νεαρών του Παναθηναϊκού. Ξέρετε γιατί; Επειδή ψυχολογικά, επειδή πνευματικά, ήταν προετοιμασμένοι μέσω της καθημερινότητας. Προετοιμασμένοι πως ανά πάσα στιγμή, ανεξάρτητα απ’ τον αγώνα, ίσως βρεθούν στην ενδεκάδα. Απ’ τη στιγμή που αυτό τους φαίνεται φυσιολογικό, έχει γίνει τεράστιο βήμα στον Παναθηναϊκό. Γιατί το δυσκολότερο σ’ αυτά τα παιδιά, δεν είναι να βελτιώσουν το ρυθμό, την ταχύτητα, τη δύναμη, την τακτική τους συμπεριφορά. Το δυσκολότερο είναι να μη διακρίνεις το φόβο του «πώς θα σηκώσω εγώ αυτή τη φανέλα;». Κι εκεί ακριβώς είναι η μαγκιά της προετοιμασίας που τους έγινε στην καθημερινότητα από τότε που ήταν στην Κ17, μέχρι τις προπονήσεις της πρώτης ομάδας!

Εντυπωσιακό είναι και η ατάκα του Τάσου Χατζηγιοβάνη μετά το ματς. Που έδωσε συγχαρητήρια στα νέα παιδιά για τον τρόπο που αγωνίστηκαν και είπε συγχρόνως πως χαιρόταν απ’ τον πάγκο να τους βλέπει να αγωνίζονται τόσο καλά. Ξαναλέμε, ο Χατζηγιοβάνης το είπε. Ένα παιδί που δύο χρόνια πριν, ήταν στη θέση τους. Ένα παιδί που μέσω της διαδικασίας αυτής, μέσω της ευκαιρίας για εξέλιξη που είχε, κατόρθωσε αυτή τη στιγμή να συγκαταλέγει τον εαυτό του σε αυτούς που πρέπει να δώσουν το παράδειγμα, σε αυτούς που πρέπει να επιβραβεύσουν! Και μπράβο του φυσικά, απλά είναι εντυπωσιακό ως γεγονός.

Τεράστια υπόθεση ασφαλώς και η τύχη που είχε ο Παναθηναϊκός στη δυσκολότερη εποχή του. Να διαθέτει στον πάγκο του δύο ανθρώπους που ξέρουν τον σύλλογο όσο ελάχιστοι. Μαρίνος Ουζουνίδης και Γιώργος Δώνης. Με τα παιδιά αυτά δούλεψε κυρίως ο δεύτερος, αλλά είναι μια διαδικασία που συνεχίζεται αυτή που βιώνει το «τριφύλλι». Στη χειρότερη εποχή τους, οι «πράσινοι» είχαν τους καταλληλότερους ανθρώπους για να δώσουν το κατάλληλο πνεύμα, τη σωστή νοοτροπία σε όλα αυτά τα παιδιά. Να φροντίσουν για την ομαλή αλλά σταθερή εξέλιξή τους. Στοιχείο που κανείς δεν αμφισβητεί: Ο Παναθηναϊκός και κυρίως οι νεαροί του, έχουν κάνει βήματα μπροστά μέσα σε αυτό το διάστημα που δουλεύουν καθημερινά και παίρνουν ευκαιρίες στην πρώτη ομάδα.

Αυτή ακριβώς είναι και η μεγαλύτερη υποχρέωση τόσο του Τσάβι Ρόκα όσο και του Ντάνι Πογιάτος. Ο τεχνικός διευθυντής της ομάδας και ο προπονητής που θα διαδεχθεί τον Δώνη. Έχουν χρέος απέναντι στον Παναθηναϊκό, απέναντι στην περιουσία του «τριφυλλιού» (τέτοια είναι αυτά τα παιδιά, αγωνιστικά αλλά και οικονομικά) να δώσουν τη σωστή συνέχεια και την ομαλή μετάβαση στο επόμενο βήμα της εξέλιξης. Είναι χαζό να σκέφτεται κανείς «πρέπει να παίζει διαρκώς ο τάδε». Δε θα παίζει και δεν πρέπει να παίζει ακόμη όποιος κι αν είναι αυτός ο… τάδε των πιτσιρικάδων. Αλλά ο ρόλος του καθενός μέσα στην ομάδα, επιβάλλεται να είναι ξεκάθαρος. Η στασιμότητα του «εσύ είσαι ταλέντο, όσο έχω στόχους να βάλω τους υπόλοιπους που έφερα», θα είναι… εγκληματική σε βάρος του Παναθηναϊκού πλέον. Και δεδομένα η πίεση θα είναι μεγαλύτερη, επειδή μέσω σημαντικών αγώνων λόγω αντιπάλων και αναγκών που έχει να αντιμετωπίσει το «τριφύλλι»… ξεγυμνώθηκε μπροστά μας η ικανότητα, το σωστό πνεύμα και η ταιριαστή προς όσα πρεσβεύουν οι «πράσινοι» φιλοσοφία, μέσω των συμμετοχών αυτών των παιδιών.

Δεν τα λέμε όλα αυτά ως κάτι αρνητικό. Ίσα-ίσα είναι πιθανό ο Παναθηναϊκός να έχει την τύχη να διαθέτει τους κατάλληλους ανθρώπους για τη σωστή εξέλιξη και σταθεροποίηση αυτών των παιδιών σε ένα επίπεδο που θα βάλει για τα καλά… το νερό στο αυλάκι. Ο Τσάβι Ρόκα είναι Καταλανός, από εκεί δηλαδή που η εξέλιξη είναι δεύτερη φύση στο ποδόσφαιρο. Το ίδιο κι ο Ντάνι Πογιάτος, που συν τοις άλλοις προπονούσε την Κ19 της Ρεάλ Μαδρίτης. Να το κάνεις αυτό δίχως να μπορείς να εξελίξεις ποδοσφαιριστές, είναι σα να λέμε πως πας για κολύμπι στη μέση του ωκεανού, χωρίς να ξέρεις να κολυμπάς…

Υ.Γ. Διαβάζουμε πως ο Ολυμπιακός έχει πάρει τον Νικολιά απ’ τον ΠΑΣ Γιάννινα, τον Κρίστινσον απ’ την ΑΕΛ και «έκλεισε» τον Ματέο Γκαρσία, που όμως θα τον αφήσει δανεικό στον Άρη (διαβάζουμε ξαναλέμε, διαψεύσεις δεν υπάρχουν άρα ισχύουν όλα αυτά). Τέτοιου επιπέδου μεταγραφές παγίωναν ιστορικά την… κυριαρχία του Ολυμπιακού. Και η ζωή συνεχίζεται…

Υ.Γ.1: Μεγάλη υπόθεση η επιστροφή Βιγιαφάνιες. Μεγάλη υπόθεση να έχεις ξανά έναν τύπο που δε θα σε ρωτάνε «μπάλα ξέρει;» και θα απαντάς: «τρέχει ασταμάτητα, είναι καλός στις μεταβάσεις, έχει πνευμόνια, δυνατός και στο ψηλό παιχνίδι». Στο τέλος της ημέρας, το ποδόσφαιρο είναι ποιότητα, είναι ποιος ξέρει να τη χειρίζεται την άτιμη… Ο Βίγια ξέρει!