Το 2004 πήραν ό,τι άξιζαν, αλλά έχουμε το ποδόσφαιρο που μας αξίζει…

Το 2004 η Εθνική μας ομάδα τρέλανε όλους τους Έλληνες, αλλά και τους ποδοσφαιρόφιλους στον πλανήτη.

Έβγαλαν τον κόσμο στους δρόμους, οικονομικά οι συνθήκες ήταν φυσικά καλύτερες απ’ ό,τι τώρα, όλα ήταν ονειρικά. Η χώρα ζούσε στους ρυθμούς των παιδιών του Ότο Ρεχάγκελ. Ναι, η Πορτογαλία ήταν ποιοτική ομάδα. Η Τσεχία το ίδιο. Η Γαλλία του Ζιντάν και του Ανρί τρομερή. Η Ισπανία που την πέταξαν εκτός των νοκ άουτ, ενδεχομένως να ήταν ηη ποιοτικότερη όλων. Τα παιδιά της Εθνικής «μάσησαν» μόνο με τη Ρωσία.

Σε κάθε περίπτωση, η Εθνική πήρε αυτό που άξιζε. Όχι φυσικά γιατί ήταν στα φαβορί πριν αρχίσει η διοργάνωση ή πιο ποιοτική ομάδα. Αλλά γιατί αυτά τα παιδιά έδειξαν μέσα στο γήπεδο ότι είναι η καλύτερη ομάδα. Άλλο ποιοτική, άλλο καλύτερη. Ναι, χρειαζόταν και η τύχη. Αλλά όποιος δει τα γκολ ή διαστήματα από κάθε αγώνα θα καταλάβει, ότι η Εθνική και ομάδα ήταν και συμπαγής και ήξερε τι θέσει στο γήπεδο και ποιοτική και γεμάτη ισχυρές προσωπικότητες.

Για παράδειγμα, η Τσεχία σε ένα μεγάλο μέρος του αγώνα είχε τον έλεγχο και σημαντικές φάσεις. Αλλά όσο περνούσε η ώρα, η Εθνική μας και καλύτερη μπάλα έπαιξε και πιο επικίνδυνη ήταν. Και πήρε το ματς. Εκείνη η φουρνιά παικτών ήταν τρομερή. Και δεν μπορεί να αμφισβητηθεί αυτό. Τώρα το συνειδητοποιούν οι περισσότεροι. Όταν από το Μουντιάλ της Βραζιλίας κι έπειτα, μπαινοβγαίνουν ποδοσφαιριστές και η Εθνική αναζητεί την ποιότητα και κυρίως την προσωπικότητα.  

Το χειρότερο, όμως, είναι ότι από την επόμενη κιόλας σεζόν, τίποτα δεν έφτιαξε στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Είναι η νοοτροπία μας τέτοια, που δεν θα αλλάξει τίποτα. Αν παρατηρήσει κανείς τα αφιερώματα, υπάρχει πρωτοσέλιδο τη μέρα του θριάμβου, όπου η φωτογραφία του πρωθυπουργού εκείνη τη περίοδο, ήταν ίδιου μεγέθους με αυτή του Ρεχάγκελ…

 Όλοι κάνουν βήματα μπροστά κι εμείς πίσω. Εκείνη η Εθνική, διατήρησε έως το 2014 κάποιους παίκτες και πρόσθεσε μερικούς ακόμα, που πήγαν σε δύο ακόμα Euro κι άλλα δύο Μουντιάλ. Και στο τελευταίο βρέθηκαν μία ανάσα από τα προημιτελικά. Η Εθνική, λοιπόν, όσο υπήρχαν κάποιες προσωπικότητες προχωρούσε. Ήταν κάτι ξεχωριστό. Σαν έναν κλαμπ στον μικρόκοσμό της. Μακριά από την τοξικότητα των υπόλοιπων. Ακόμα και στη Βραζιλία, βέβαια, είχε μπει στα αποδυτήρια μέρος της τοξικότητας, αλλά υπήρχαν τα μέλη που κράτησαν τις ισορροπίες.

Συλλογικά, πάντως, κάθε χρόνο ο φανατισμός χτυπάει ταβάνι. Τίποτα δεν εκμεταλλευτήκαμε από την επιτυχία στη Πορτογαλία. Αυτά τα παιδιά δεν τους επιτρέψαμε να μεταδώσουν στο ελληνικό ποδόσφαιρο ό,τι γνωρίζουν καλύτερα. Η αλήθεια είναι ότι κάποια απ' αυτά ταυτίστηκαν περισσότερο με το… καλό των ομάδων που υπηρέτησαν, παρά με το συνολικό καλό. Και έχουν ήδη καεί...

Κι όποτε ακούστηκε ότι μπορεί ορισμένοι να βγουν μπροστά κυριαρχούσαν τα γνωστά δημοσιεύματα και οι φωνές. «Αυτός είναι του Ολυμπιακού», «εκείνος του Παναθηναϊκού», ο «άλλος της ΑΕΚ και του ΠΑΟΚ». Στη σημερινή επέτειο, οι ομάδες τσακώνονται για την έδρα ενός τελικού, που θα γίνει χωρίς κόσμο. Το ίδιο και πέρσι. Επεισόδια σε άδεια γήπεδα και φανατισμός. Επεισόδια σε πεζογέφυρες, στο ταρτάν του ΟΑΚΑ, στο ταρτάν του Παμπελοποννησιακού. Γήπεδα το 2020 χωράφια, γήπεδα με πάγο, που προσπαθούσαν να τον απομακρύνουν με σκούπες…

Πολεμικές ανακοινώσεις κι αναρτήσεις, ξυλοδαρμούς. Μιζέρια κι απαξίωση. Κασέτες με στημένα ματς, διαιτητές υποχείρια, προέδρους της ΕΠΟ να εξυπηρετούν συμφέροντα. Τα κανάλια αδιαφορούν για το προϊόν. Ούτε μία φορά δεν ακούστηκε σύμπραξη των ομάδων, ώστε να αξιοποιήσουν ορισμένα παιδιά που έχουν αφήσει τη σφραγίδα τους. Από την άλλη, βέβαια, σκέφτεσαι ότι αν κάποιος επιχειρούσε να βγει μπροστά, πόσο θα τον άφησαν να προχωρήσει, χωρίς να τον «χρεώσουν» σε ομάδες, χωρίς να τον φθείρουν; Σε κάθε περίπτωση, θα είχε ενδιαφέρον και η άποψη των παικτών. Αν και γνωρίζω ότι αρκετοί απ’ αυτούς κάνουν την εξής σκέψη: «Που να μπλέξουμε;». Κι αυτό λέει πολλά…