Άφησαν πίσω τον μεγαλοϊδεατισμό

Ο Άρης και ο ΠΑΟΚ, οι δυο «μονομάχοι» του ελληνικού μπάσκετ την δεκαετία του ’80, εδώ και αρκετά χρόνια παλεύουν με τις ψευδαισθήσεις τους.

Παλεύουν με τον εαυτό τους, για να τον πείσουν ότι μπορούν να σταθούν ψηλά, ακόμη και αν έχουν χάσει την οικονομική τους αξιοπιστία και η αλληλογραφία με την FIBΑ για απαγορεύσεις μεταγραφών έχουν γίνει δεύτερη φύση τους.

Τόσο η μια ομάδα της Θεσσαλονίκης, όσο και η άλλη διέπονται από έναν άκρατο μεγαλοϊδεατισμό. «Ότι δηλαδή εμείς είμαστε και κανείς άλλος». Αυτό μπορεί να ίσχυε εκείνη την εποχή (δεκαετία του ’80), όμως τα χρόνια πέρασαν, αλλά οι συνήθειες και η ψυχολογία παρέμειναν ίδιες.

Ώσπου ένα πρωΐ οι παράγοντες των δυο ομάδων αντιλήφθηκαν ότι τα πράγματα είναι πολύ σοβαρά και για να επιβιώσουν οι σύλλογοι απαιτούνται θυσίες και όχι… άκρατη προβολή της μεγάλης ιδέας. Και τι έκαναν; Αποφάσισαν να γυρίσουν την πλάτη στο ευρωπαϊκό όνειρο, εκείνο που συντηρούσαν ακόμη και σε περιόδους που οι παίκτες έβρισκαν τα πράγματα τους στον δρόμο από τους ιδιοκτήτες των σπιτιών που διέμεναν. Πάνω απ’ όλα ο ευρωπαϊκός αέρας έλεγαν με τον τρόπο τους και την στάση ζωής που υπηρετούσαν.

Τώρα όμως, που πρέπει οι δυο άλλοτε πανίσχυροι σύλλογοι της Θεσσαλονίκης να επιβιώσουν έκαναν το αυτονόητο και είπαν «όχι» στην ευρωπαϊκή συμμετοχή (Basketball Champions League), αποσύρθηκαν αθόρυβα, προκειμένου να βρουν λύση στα ζητήματα που τους απασχολούν.

Έστω και με μεγάλη καθυστέρηση κατάλαβαν ότι δεν εξυπηρετεί η Ευρώπη την λύση του προβλήματος και επέλεξαν να πάρουν το καπελάκι τους και να φύγουν.

Αυτή η στάση τους αν μη τι άλλο δείχνει μια διάθεση για να προχωρήσουν σε νοικοκύρεμα στους συλλόγους τους, ώστε σε βάθος χρόνου να επιστρέψουν ξανά και στα ευρωπαϊκά «σαλόνια»…