Φανταστείτε τι θα ακυρωνόταν αν είχε στόχο…

Βλέπεις το γκολ του Καμπετσή μία. Το βλέπεις δεύτερη. Τρίτη. Δέκατη. Εκατοστή. Ψάχνεις να βρεις το φάουλ. Ψάχνεις με καλή πίστη. Ψάχνεις ενώ έχεις πείσει τον εαυτό σου πως υπάρχει φάουλ και απλά δεν το βλέπεις εσύ ρε παιδί μου. Όπως μικροί που ψάχναμε τις διαφορές στις εικόνες και πάντα η τελευταία ήταν δύσκολη. Ακόμη κι έτσι, φάουλ δεν μπορούμε να βρούμε. Ακόμη και με… γυαλιά διαιτησίας, καθαρή η φάση.

Γιατί στεκόμαστε εκεί; Σε ένα ματς χωρίς κανένα ενδιαφέρον, σε ένα ματς που εσύ έπαιζες με πολλά παιδιά, ο αντίπαλος είχε 14 παίκτες διαθέσιμους. Νίκησες 2-0, δε δέχτηκες ούτε φάση ουσιαστικά. Κι όμως αυτό είναι περισσότερο εξοργιστικό. Σε άλλες περιπτώσεις… δικαιολογείς τη «σφαγή» του Παναθηναϊκού. Για να μην παρεξηγηθούμε, εννοούμε πως ξέρεις τη δικαιολογία του γιατί συνέβη αυτό που συνέβη. Θέλουν να σε αφήσουν πίσω στο Πρωτάθλημα. Να σε αφήσουν πίσω απ’ τη 2η θέση. Να σε αφήσουν εκτός πλέι οφ. Κάτι τέλος πάντων. Τώρα; Ποια είναι η δικαιολογία; Με απλά λόγια λοιπόν, αλλοιώθηκε ένας ποδοσφαιρικός αγώνας (έστω κι αν δεν υπήρξε διαμόρφωση αποτελέσματος, πέρα απ’ την έκταση του σκορ) γιατί… έτσι. Γιατί μπορούν!

Το χειρότερο είναι πως μέσω αυτής της διαδικασίας, δε στερήθηκε ο Παναθηναϊκός κάτι ουσιαστικό. Ναι, το 3-0 έγινε 2-0 θα πείτε. Κακώς. Περισσότερο απ’ όλα στερήθηκε ένα νέο παιδί, τη χαρά του να σκοράρει. Αυτό «έκλεψε» ο Ευαγγέλου. Το δικαίωμα στον Καμπετσή να καρπωθεί το τέρμα που σημείωσε. Ένα πεντακάθαρο τέρμα που του το πήραν πίσω. Η αντίδρασή του, τα λέει όλα. Φανταστείτε την αντίδρασή του, όταν είδε τη φάση σε ριπλέι. Όταν κατάλαβε τι γκολ του ακύρωσαν και γιατί! Βασικά το γιατί ούτε αυτός θα το καταλάβει ποτέ, όπως κι όλοι εμείς.

Σε αναμετρήσεις χωρίς καμία ουσία, χωρίς κανένα νόημα, που γίνονται απλά για να γίνουν, έρχεται ο κάθε διαιτητής και γίνεται πρωταγωνιστής απ’ το πουθενά. Απ’ τη μία ο Παπαπέτρου που είδε κάτι για να πει στον Ευαγγέλου «ρε δεν πα να το δεις;». Απ’ την άλλη ο Ευαγγέλου, που φυσικά είδε αυτή τη φάση και δίχως πολλές σκέψεις υπέδειξε επιθετικό φάουλ! Δεν είναι πλέον για γέλια, είναι τραγική η κατάσταση όχι κωμική. Γιατί εδώ δε σε «σκοτώνουν» απλά, αλλά έρχονται ενώ είσαι «σκοτωμένος» και… πυροβολούν το «πτώμα» σου!

Φυσικά είναι μία ακόμη τρανή απόδειξη, πως παρά τα λάθη που έχουν κάνει, οι ξένοι διαιτητές πρέπει να γίνουν μονιμότητα στο Ελληνικό ποδόσφαιρο. Ακόμη κι αν είναι λιγότερο ικανοί απ’ τους Έλληνες, δίνουν μεγαλύτερη σιγουριά. Πως ακόμη και να σε… σφάξουν, θα το κάνουν από ασχετοσύνη και μόνο. Με τους Έλληνες διαιτητές να επηρεάζονται απ’ την ατμόσφαιρα και όσα συμβαίνουν, δεν μπορεί κανείς να έχει εμπιστοσύνη. Με καλή διάθεση το λέμε, άνθρωποι είναι κι αυτοί, προφανώς θα επηρεαστούν. Δεν είμαστε εδώ για να μιλάμε για… ηρωισμούς, σε μια κοινωνία που γενικά «σαπίζει» και αυτή η «σαπίλα» έχει περάσει εδώ και δεκαετίες στο ποδόσφαιρο!

Απλά είναι κάπως να βλέπεις τον Παναθηναϊκό να έχει αντιμετωπιστεί με αυτό τον τρόπο, απ’ τους δύο πιο συζητημένους διαιτητές της χώρας. Απ’ τη μία ο Τζήλος στο ματς της πρεμιέρας με την ΑΕΚ, ο οποίος στέρησε το δικαίωμα στον Παναθηναϊκό να νικήσει όπως άξιζε. Απ’ την άλλη ο Ευαγγέλου που οκ δε διαμόρφωσε αποτέλεσμα, αλλά και πάλι αλλοίωσε τον αγώνα με τον Άρη «ανακαλύπτοντας» επιθετικό φάουλ στο γκολ του Καμπετσή (απ’ τον Μακέντα τη στιγμή που κάνει την πάσα με τακουνάκι).

Θυμίζουμε πως ο μεν Τζήλος είχε δεχθεί επίθεση και δυστυχώς χτυπήθηκε έξω απ’ το σπίτι του. Απ’ την άλλη ο Ευαγγέλου είδε δύο φορές την πολυκατοικία που μένει να δέχεται επίθεση που προφανώς ήταν… μήνυμα για τον ίδιο. Τι μήνυμα; Από ποιους; Αυτά είναι θέματα της δικαιοσύνης φυσικά. Όμως αυτοί οι άνθρωποι δεν γνωρίζουμε αν είναι σε θέση ψυχολογικά να διευθύνουν αναμετρήσεις. Ας κάνουν κάτι άλλο στο χώρο για να μη χάσουν και τα χρήματα, δε λέει κανείς όχι. Αλλά να βγάζουν το… άχτι τους (ψυχολογικά πάντα) πάνω στον Παναθηναϊκό, δεν μπορεί να είναι ανεκτό.

Φανταστείτε πάντως να πήγαινε ο Παναθηναϊκός για κάτι. Να μην ήταν τιμωρημένος απ’ την UEFA και να κυνηγούσε… κάτι. Ή ακόμη περισσότερο να ήταν φυσιολογικά τα πράγματα και να διεκδικούσε το «τριφύλλι» Πρωτάθλημα. Σε ματς που δεν υπάρχει ο παραμικρός στόχος και το παραμικρό κίνητρο για κανέναν απ’ τους δύο, ακυρώνεται τέτοιο γκολ! Σου σηκώνεται η τρίχα στο τι θα σφυριζόταν αν υπήρχε στόχος και κίνητρο!

Η μεγαλύτερη κούραση απ’ όλες, είναι το να λες διαρκώς τα ίδια πράγματα. Το να επαναλαμβάνεις κάτι που ξέρεις πως δε θα διορθωθεί. Κάτι που ξέρεις πως ο Παναθηναϊκός δεν έχει τη δύναμη να το διορθώσει. Παρότι θα έπρεπε. Αλλά αυτή είναι συζήτηση δεκαετιών, δεν είναι φετινή, ή περσινή, ή προ διετίας, ή προ τριετίας κ.ο.κ. Και την επόμενη σεζόν, τα ίδια θα λέμε…

Υ.Γ. Σε ποδοσφαιρικό επίπεδο δεν πρέπει να αδικείται η νίκη του Παναθηναϊκού από τις απουσίες και την κατάσταση του Άρη. Αριθμητικά πάνω-κάτω ίδιες απώλειες έχουν οι ομάδες. Όπως έπαιξαν δύο νέα παιδιά για τον Άρη, έτσι έγινε και με τον Παναθηναϊκό (Χριστογεώργος, Θεοχάρης). Το ματς σε όλα τα επίπεδα ήταν στα ίσα! Εκτός απ’ τη διαιτησία φυσικά…

Υ.Γ.1: Η επιτυχία για τα νέα παιδιά, δεν είναι το να παίζουν όταν δεν υπάρχει κίνητρο κι όταν τελειώνει η σεζόν, για να λέμε «ίσως να άξιζαν ευκαιρίες». Επιτυχία είναι να αποδείξουν πως πρέπει να παίξουν όταν… καίει η μπάλα. Ο Χατζηγιοβάνης για παράδειγμα, πήρε ευκαιρίες με πιο γεμάτο ρόστερ, μέχρι και σε Ευρωπαϊκά ματς Προκριματικών! Γι’ αυτό και 3-4 χρόνια μετά, είναι βασικότατος!