Φτάνει η υποκρισία!

Κάθε χωρισμός είναι στενάχωρος. Όταν έχεις περάσει με κάποιον χρόνο, καταστάσεις, μέρες δύσκολες και εύκολες, στιγμές που δε γίνεται να τις ξεχάσεις, τότε δεν μπορεί να υπάρχει κανενός είδους χαρά σε χωρισμό. Ο Χρήστος Δώνης φεύγει απ’ τον Παναθηναϊκό. Δεν ήταν ξαφνικό, δεν ήταν κάτι μη αναμενόμενο, δεν ήταν μια στιγμή που προκάλεσε έκπληξη σε κανέναν. Αλλά η δύναμη της εικόνας, ο αποχαιρετισμός εντός ομάδας και εντέλει το κλάμα του ίδιου και του Γρηγόρη Παπαβασιλείου, δε γίνεται να μη σε… λυγίσουν.

Οι ίδιες στιγμές θα υπάρξουν με τον Ινσούα, με τον Γιόχανσον, με όλα τα παιδιά που ήταν εδώ κάποια χρόνια, έζησαν στιγμές, βοήθησαν στα δύσκολα και τώρα απλά θα περάσουν την πόρτα της εξόδου αναζητώντας τον επόμενο σταθμό της καριέρας τους. Πάντα, όμως, η πιο δυνατή στιγμή θα είναι αυτή του Χρήστου Δώνη. Επειδή είναι Έλληνας άρα έχει άλλο δέσιμο με την ομάδα, επειδή μεγάλωσε σε αυτό το σύλλογο, κάτι που δε συναντάς και καθημερινά στο επαγγελματικό ποδόσφαιρο είναι η αλήθεια.

Ας αφήσουμε όμως τις δυνατές στιγμές συναισθηματικά και τις εικόνες που έκαναν πολλούς να βουρκώσουν, απόλυτα λογικά… Η απορία μας ήταν και παραμένει μία: Γιατί να φύγει ο Δώνης; Για οικονομικούς λόγους; Ζήτησε πολλά; Επειδή δεν έπρεπε να μείνει λόγω της κατάστασης και με τον πατέρα του; Επειδή δεν τον θεωρούμε καλό παίκτη και για παράδειγμα είναι σαφώς ανώτερος ο Ανουάρ που ξέσπασε ολόκληρο θέμα πως δεν πήρε εκείνος ευκαιρίες απ’ τον Γενάρη και μετά; Απάντηση ποτέ δε θα πάρουμε. Η ουσία είναι πως ο συγκεκριμένος ποδοσφαιριστής δε θα βρίσκεται πλέον στον Παναθηναϊκό. Θα αγωνίζεται κάπου αλλού.

Κι όπως πάντα, έκανε την εμφάνισή του το γνωστό αλλά όχι και τόσο κατανοήσιμο φαινόμενο που δυστυχώς συναντάμε συχνά στον Παναθηναϊκό: Αυτός που φεύγει, αμέσως συγκεντρώνει γύρω του αγάπη, συγκεντρώνει γύρω του φωνές του στυλ «μα καλά αυτόν αφήσατε να φύγει ρε, πάτε καλά;». Αποθεωτικά σχόλια στα social media για το πόσο καλός παίκτης είναι και πόσο θα λείψει από την ομάδα. Μέχρι και συγκινητικά στιγμιότυπα που ξαφνικά όλοι θα τα θυμηθούν τώρα. Μέχρι να δουν το βίντεο με τον αποχαιρετισμό, δεν τα είχαν… φρέσκα στο μυαλό τους.

Φτάνει όμως η υποκρισία. Ο Χρήστος Δώνης φεύγει απ’ τον Παναθηναϊκό επειδή μπήκαμε στη διαδικασία να… ξεσκίσουμε τις σάρκες του. Το κάναμε επαναλαμβανόμενα και σε κάθε ευκαιρία. Με σκληρό τρόπο. Με χυδαίο τρόπο πολλές φορές. Έκλαιγε μετά από την ήττα με τον ΟΦΗ στον πρώτο γύρο, επειδή δεν άντεχε κι ο ίδιος αυτό που γνώριζε πως θα ακολουθήσει. Όχι σε επίπεδο κριτικής προς την ομάδα, αλλά σε επίπεδο κραξίματος προς τον ίδιο. Για το αν είναι αργός, αν είναι άμπαλος, αν παίζει με μέσο τον πατέρα του. Είδε με την Λάρισα να τον βρίζουν και τον Γιώργο Δώνη να απαντά στην εξέδρα. Λάθος του προπονητή και πατέρα του, αλλά ως στιγμιότυπο δεν αξίζει να το ζει κανένα παιδί, κανένας ποδοσφαιριστής. Αισθάνθηκε την ανάγκη μετά το γκολ που πέτυχε κόντρα στον Πανιώνιο, να πάει να αγκαλιάσει τον πατέρα του. Επειδή ήταν το μόνο αγκάλιασμα που είχε στον Παναθηναϊκό την τελευταία διετία τουλάχιστον! Κακά τα ψέματα…

Γιατί τώρα αυτή η θλίψη λοιπόν; Για τον κόσμο μιλάμε. Κάποιοι απ’ όσους είναι λυπημένοι τώρα, πριν λίγους μήνες τον έκραζαν. Άρα τώρα γιατί… σκάνε; Δε θα πούμε σε κανέναν να του αρέσει ή να μην του αρέσει ένας ποδοσφαιριστής. Κι εμείς να σας πούμε την αλήθεια, ίσως να θεωρούμε πως βασικό χαφ ο Παναθηναϊκός θα έπρεπε να έχει καλύτερο. Άλλο αυτό κι άλλο το… ξέσκισμα ενός παιδιού που δεν δημιούργησε ποτέ πρόβλημα, που ήταν χαμηλών τόνων, που δεν άρχισε να φιλά σήματα και να κάνει τατουάζ τριφύλλια, παρότι όλοι γνωρίζουν πως είναι Παναθηναϊκός. Κατανοούμε πως η συνολική κατάσταση των «πράσινων», το χαμήλωμα των αγωνιστικών του στάνταρ λόγω μπάτζετ και διάφορων αποφάσεων που δεν προήλθαν από προπονητές και παίκτες, φέρνει υπερβολική γκρίνια. Άλλο η γκρίνια κι άλλο το… ξέσκισμα όμως.

Στο κάτω-κάτω αν όσοι στεναχωρήθηκαν για την φυγή του Χρήστου Δώνη, τόσο καιρό ήθελαν να μείνει, γιατί δεν φώναξαν μια φορά το όνομά του; Γιατί δεν σηκώθηκαν να χειροκροτήσουν δυνατά τη στιγμή που κάποιοι πίσω απ’ τον πάγκο τον έβριζαν; Δεν έγιναν όλα αυτά, επειδή απλά δεν είχαν αυτή τη διάθεση. Και τώρα δεν ενοχλούνται στην πράξη επειδή φεύγει ο Χρήστος, όμως το βλέπουν ως ευκαιρία για έξτρα γκρίνια… Για να πουν κάτι, ενώ πριν λίγο καιρό οι ίδιοι έβριζαν αυτόν που τώρα και καλά τους στεναχώρησε η αποχώρησή του. Φτάνει η υποκρισία. Υγεία να έχει το παλικάρι, να τα πάει εξαιρετικά εκεί που θα αγωνίζεται, να χαίρεται την οικογένειά του και να ηρεμήσει το κεφάλι του. Φυσικά κι ο Παναθηναϊκός να βρει χαφ καλύτερο απ’ αυτόν. Έτσι όλοι θα είναι ικανοποιημένοι!

Κάτι ιδιαίτερα στενάχωρο όμως, είναι οι αποχωρήσεις την τελευταία διετία ουσιαστικά. Δε θα αναφερθούμε σε όλες, μόνο σε κάποιες συγκεκριμένες που λίγο περισσότερο σου… τσιμπούν την καρδιά. Πρώτα έφυγε ο Μαρίνος Ουζουνίδης που είχε μαζί του στο τιμ τον Σπύρο Μαραγκό και τον Χριστόφορο Κόλα. Θα φύγει σε λίγο καιρό ο Γιώργος Δώνης που μαζί του στο τιμ έχει τον Γιώργο Γεωργιάδη του Σάββα. Έφυγε ο Χρήστος Δώνης, παιδί που «βγήκε» απ’ την ακαδημία και είναι φυσικά ο γιος του Γιώργου. Έφυγε ο Κωνσταντίνος Αποστολάκης, παιδί που βγήκε απ’ την ακαδημία, γιος του Στράτου (μεγάλη κουβέντα κι αυτή, για το αν είχε θέση στο ρόστερ έστω ως μπακ απ στη θέση του δεξιού μπακ). Δεν ξέρουμε γιατί πρέπει να υπάρχει αυτή η… αποσύνδεση με την ιστορία σου. Δεν καταλαβαίνουμε επειδή ακόμη κι αγωνιστικά, δεν στέκουν όλα αυτά. Δεν… απλά δεν…