Η δεδομένη δυσκολία και ο φόβος της πλάνης!

Τέταρτο ματς στα πλέι οφ, τέταρτη αναμέτρηση χωρίς νίκη για τον Παναθηναϊκό. Εδώ που τα λέμε και τι έγινε; Πάντα έγινε όταν το «τριφύλλι» δε νικά, αυτή είναι η σωστή νοοτροπία, αλλά με τα δεδομένα που υπάρχουν, τα όσα έχουν συμβεί τα τελευταία χρόνια και όσα έγιναν και σε αυτή την περίοδο, είναι απόλυτα φυσιολογική η ιστορία. Στο κάτω-κάτω ας χάνουν βαθμούς οι «πράσινοι» σε ματς δίχως καμία ουσία και ας παίρνουν αυτά που πρέπει. Για να ξέρουμε και τι μας γίνεται…

Καλή η ομάδα, κακή η ομάδα, επίσης δεν έχει νόημα. Πολλά τα προβλήματα, πολλά παιδιά ήδη τελείωσαν την καριέρα τους στον Παναθηναϊκό και έχουμε μπει πάλι στη λογική του «όσοι παίζουν να αποδείξουν πράγματα». Όπως ακούγαμε πριν ένα χρόνο για… αξιολόγηση όταν όλα είχαν κριθεί. Μα τι αξιολόγηση να γίνει σε αναμετρήσεις που ουδείς ασχολείται, ποτέ δεν πρόκειται να το καταλάβουμε. Έτσι και τώρα. Έπαιξε ΟΦΗ-Παναθηναϊκός. Κανένα μα κανένα ενδιαφέρον πραγματικά. Προφανώς και οι δύο ομάδες ήθελαν να νικήσουν, σαφώς. Αλλά και πάλι, μπορεί κάποιος να θέσει σε λειτουργία «100%» τα σώματα των ποδοσφαιριστών με τα κίνητρα που έχουν, στην περίοδο αυτή και δίχως να κυνηγούν κάποιο στόχο; Όχι. Άρα πώς μπορεί να είναι ασφαλές το συμπέρασμα για την αξία ή την ικανότητα κάποιου παίκτη που βλέπουμε να παίζει καλά σε τέτοια ματς;

Ναι, ο Θεοχάρης ήταν καλός. Δε λέμε όχι, όσοι το έγραψαν δίκιο έχουν δεν κοροϊδεύουν κανέναν. Ναι είναι θετικό πως μπήκε ο Σερπέζης, ο Αλεξανδρόπουλος, πως σκόραρε ο Καμπετσής κι ας μη μέτρησε το γκολ. Όλα αυτά έγιναν σε ματς που γίνονται απλά για να γίνουν. Κατά συνέπεια με κάθε σεβασμό σε αυτά τα παιδιά, μας φοβίζει το ενδεχόμενο της πλάνης. Το να μπούμε πάλι στη διαδικασία να υπερεκτιμήσουμε είτε τις δυνατότητες είτε την ετοιμότητα κάποιου νεαρού. Με αποτέλεσμα και η ομάδα να το πληρώσει, αλλά και αυτό το παιδί (όποιο κι αν είναι) να την… πληρώσει στο προσεχές μέλλον επειδή όλοι θα περιμένουν να κάνει τη διαφορά. Το λιγότερο άδικο.

Για να το θέσουμε πιο απλά. Μπορεί αυτή τη στιγμή ο Παναθηναϊκός να κάνει τον προγραμματισμό του για τη νέα σεζόν, έχοντας ως βασική λύση στο αριστερό άκρο της άμυνας τον Χατζηθεοδωρίδη για παράδειγμα; Ή έχοντας ως εναλλακτική πίσω απ’ τον βασικό δεξιό μπακ τον Θεοχάρη; Μπορεί να πει πως αν πουληθεί ο Μακέντα δε χρειάζεται να έρθει άλλος φορ μαζί με τον Καρλίτος, ας μείνουμε με Περέα και Καμπετσή. Δε λέμε για τους πιο νέους θα το τραβήξουμε αρκετά.

Το ποδόσφαιρο είναι κάτι που δεν ξέρεις τι σου κρύβει. Πριν από ένα ντέρμπι που ίσως κρίνει κάτι την επόμενη σεζόν (θετικό σενάριο αυτό), πείτε πως κακιά η ώρα τραυματίζεται με έναν μυϊκό τραυματισμό ο βασικός σου δεξιός μπακ. Θα σκεφτούμε όλοι «εντάξει δεν πειράζει, θα τον αντικαταστήσει ο Θεοχάρης»; Απάντηση δε θα δώσουμε εμείς. Εσείς οι ίδιοι πρέπει να το κάνετε. Γιατί ο Παναθηναϊκός τέτοιες εποχές, σε διάφορα πλέι οφ του πρόσφατου παρελθόντος ή σε ματς δίχως βαθμολογική σημασία, έχει πάρει πολλές λανθασμένες αποφάσεις τις οποίες μετά έτρεχε να διορθώσει.

Δεν είναι κακό όσα περιγράψαμε τελικά να ισχύσουν επειδή αυτό θέλει να κάνει η ομάδα. Επειδή θα δώσει ευκαιρίες στα παιδιά. Η συγκεκριμένη διαδικασία όμως, έχει κόστος. Τώρα είναι εύκολο να λέμε καλός παίκτης ο ένας και ο άλλος. Το δύσκολο είναι όταν αρχίσουν οι απαιτήσεις, η μεγάλη πίεση, η ανάγκη για αποτελέσματα και η γκρίνια. Στοιχεία που στον Παναθηναϊκό είναι καθημερινότητα.

Κάτι άλλο που έχει σχέση με το ματς κόντρα στον ΟΦΗ. Ο Παναθηναϊκός έβαλε δύο γκολ. Δε μέτρησε κανένα. Αυτό δε σημαίνει πως η διαιτησία ήταν καλή. Αλλά αποδείχτηκε πως το VAR ακόμη κι έναν κακό διαιτητή, τον βοηθά απίστευτα. Αν γίνεται σωστή χρήση του. Όσο κι αν μας ενοχλεί, όσο κι αν σκέφτεστε όπως σκεφτόμαστε κι εμείς «εντάξει μωρέ για τη… μύτη του παπουτσιού τώρα;», σωστά δε μέτρησαν τα γκολ. Δεν είναι… μεγαλείο ψυχής αυτό που λέμε ή για να αποδείξουμε πως εμείς διαφέρουμε. Καμία σχέση, αυτά είναι σαχλαμάρες άλλωστε. Απλά πρώτα απ’ όλα επιβάλλεται να βλέπουμε ΔΙΑΡΚΩΣ τη σωστή χρήση του VAR. Γιατί στις πλάτες του Παναθηναϊκού έχουν γίνει τέτοια «εγκλήματα» (π.χ. το γκολ με την Ξάνθη που ακυρώθηκε ή αυτό που μέτρησε στο ίδιο ματς, το πέναλτι που δε δόθηκε στη Λαμία και στη συνέχεια της φάσης δέχτηκες γκολ, οι δύο περιπτώσεις του Γκεστράνιους στο Φάληρο).

Όσο για το δεύτερο, είναι απλό… Φανταστείτε να υπήρχε η δυνατότητα οι τόσο οριακές φάσεις να σφυρίζονταν δίκαια με τη σωστή χρήση της τεχνολογίας, τα τελευταία 20 και βάλε χρόνια. Φανταστείτε πόσο διαφορετική θα ήταν η κατανομή των τίτλων στην Ελλάδα. Ποιοι (ή ποιος) θα είχε χάσει αρκετούς και ποιοι (ή ποιος και πάλι) θα είχε κατακτήσει αρκετούς. Πόσο διαφορετική θα ήταν η ιστορία… Σε επίπεδο γοήτρου αλλά και οικονομικά!

Υ.Γ. Όσο αδιάφορο κι αν ήταν το παιχνίδι, 5 σερί ματς να μην έχεις νικήσει τον ΟΦΗ τα τελευταία δύο χρόνια, «χτυπάει» άσχημα.