Όχι ομάδες μίας χρήσης…

Τα πλέι οφ και συνολικά όσα συμβαίνουν στην τρέχουσα σεζόν, είναι κωμικό να τα σχολιάζουμε πλέον. Επειδή απλά η κατάσταση είναι ως εξής: Μέρα καύσωνα στην Αθήνα σε μια περιοχή του κέντρου που βράζουν τα τσιμέντα, δεν έχεις βρει νερό και πρέπει να ανέβεις μια ανηφόρα… άστα να πάνε. Ε, κάθε βήμα σε φέρνει πιο κοντά στην λύτρωση, αλλά δεν έχεις κουράγιο ούτε να αναπνεύσεις. Κάπως έτσι είναι ο Παναθηναϊκός. Προπονητής φεύγει, παίκτες φεύγουν, αυτοί που μένουν τους έχει… συνεπάρει το ξενέρωμα, στόχος κανένας, διοικητικά ουδείς ασχολείται με την τωρινή ομάδα. Μια… ωραία ατμόσφαιρα ρε παιδί μου. Κι επειδή σίγουρα κάποιος θα βρεθεί να πει «μα είναι επαγγελματίες», απλά να σκεφτεί πριν το πει, τι θα έκανε ο ίδιος αν στη δουλειά που βρίσκεται του έλεγαν «ξέρεις τέλος Ιουνίου σταματά η συνεργασία μας». Με την ίδια θέληση να πήγαινε τις μέρες που μένουν στην εργασία του; Η απάντηση δε χρειάζεται να δοθεί καν…

Ανακοινώθηκε κι ο Αϊτορ. Έκανε δηλώσεις. Σιδεροκέφαλος να είναι, να μας… χαζέψει με την μπάλα που θα παίξει και να τρίβουμε τα μάτια μας για τον παικταρά που βρήκε η ομάδα! Ένα απ’ τα πολλά νέα πρόσωπα της επόμενης σεζόν. Περιμένεις τον Καρλίτος, περιμένεις να τελειώσει το θέμα Βιγιαφάνιες, έρχεται ο Βέλεθ, έχεις να πάρεις μπακ, έχεις να πάρεις αμυντικό και κεντρικό χαφ, έχεις να πάρεις κάνα εξτρέμ ακόμη, ίσως επιθετικό αν πουληθεί ο Μακέντα. Μ’ αυτά και μ’ αυτά τι μένει; Διούδης, Πούγγουρας, Σένκεφελντ, Κουρμπέλης, Χατζηγιοβάνης… Προσθέτεις τον Μπουζούκη, τον Χατζηθεοδωρίδη και κάποια νέα παιδιά (Κολοβός, Κολοβέτσιος κτλ είναι… στον αέρα) κι έχεις αυτό που απέμεινε απ’ τη φετινή σεζόν. Όπως και να το κάνεις, με δεδομένη και την έλευση νέου προπονητή και νέου τεχνικού τιμ συνολικά, αυτό που θα βλέπουμε κι αυτό που θα υπάρχει θα είναι κάτι τελείως διαφορετικό απ’ τον Παναθηναϊκό που μάθαμε τα τελευταία δύο χρόνια. Μέχρι και σε φιλοσοφία ή σε νοοτροπία τίποτα δε θα είναι ίδιο, με πιο έντονο ξένο στοιχείο, με ξένους στη θέση προπονητή και τεχνικού διευθυντή.

Το αν αυτό που θα δημιουργηθεί θα είναι κάτι επιτυχημένο, δεν μπορεί κανείς να το προβλέψει. Άλλωστε απομένουν και αρκετές μεταγραφικές κινήσεις ακόμη, πέραν όλων των άλλων αλλαγών. Το δεδομένο για τον Παναθηναϊκό πάντως, είναι να υπάρξει επιτέλους η αίσθηση της σταθερότητας. Η αίσθηση πως η ομάδα αυτή θα στηριχθεί, θα δουλέψει καλά και θα προχωρήσει. Δε θα φτάσουμε τέτοιο καιρό σε ένα χρόνο από τώρα, να λέμε «ήρθε πρόταση γι’ αυτόν που έκανε εκπληκτική σεζόν και θα πωληθεί με 800.000 ευρώ» ή πως έκανε μια δήλωση ο προπονητής που ίσως να την πήρε κάποιος στραβά και παρά την εξαιρετική δουλειά που έκανε (μακάρι να κάνει) θα φύγει…

Είναι εντελώς αντιποδοσφαιρική η λογική των ομάδων μιας χρήσης. Σε μεγάλο βαθμό αυτό έχει γίνει για οικονομικούς λόγους. Όμως θεωρητικά τώρα έχει… μαζευτεί σημαντικά το χρέος. Θεωρητικά τώρα σε οικονομικό επίπεδο δεν είσαι στο χάλι που ήσουν. Άρα είναι πιο εύκολο να στηρίξεις κάτι βασιζόμενος στο ποδόσφαιρο και όχι στα λογιστικά θέματα. Είναι πιο εύκολο να πορευτείς δίνοντας την ευκαιρία σε μια ομάδα να μην… διαλύεται το πολύ στα δύο χρόνια. Γιατί με αυτή τη λογική, ακόμη και δίδυμο Ρονάλντο-Μέσι να φέρεις, τι θα πετύχεις αν τους διώξεις σε ένα καλοκαίρι για να φέρεις κάποιους άλλους;

Φυσικά υπάρχει πάντα και το ενδεχόμενο της ποδοσφαιρικής αποτυχίας. Αλλά δε θυμόμαστε κάποια σεζόν που να απέτυχε ο Παναθηναϊκός για 100% ποδοσφαιρικούς λόγους. Άντε να πούμε την περίοδο 2015-16. Που ακόμη και τότε έγινε αλλαγή προπονητή, ήρθε ο Στραματσόνι και Γενάρη μήνα έφερε μια νέα ομάδα, άρα είναι άδικο κι εκείνη η περίοδος να κριθεί αποκλειστικά ποδοσφαιρικά. Τη μία υπήρχε στάση πληρωμών, την άλλη η διοίκηση τα… έσπαγε με τον προπονητή, την τρίτη είχαμε τριγμούς στις σχέσεις με τον τεχνικό διευθυντή, την τέταρτη έφευγαν… βίαια παίκτες και με χαμηλό κόστος. Ε, πώς να μιλήσεις για ποδόσφαιρο λοιπόν; Κι επειδή πολλοί θεωρούν πως αποτελεί άλλοθι για τους παίκτες όλο αυτό που λέμε, σαφώς και δεν πρέπει να τους δίνεις δικαιολογία για να αποτυγχάνουν. Αλλά στον Παναθηναϊκό δεν έμεινε ποτέ… άβρεχτος κάποιος ποδοσφαιριστής, μην μπερδευόμαστε. Απλήρωτοι ήταν οι παίκτες και έτρεχαν να συνομιλήσουν για να ζητήσουν συγγνώμη στον κόσμο επειδή ηττήθηκαν στη Λιβαδειά πριν 2,5 χρόνια. Άλλοθι και ηρεμία ακόμη και στις ήττες, υπήρχε μόνο το 2013-14. Αλλά για τότε, έτσι όπως κατέληξε η σεζόν, θα ήταν ιεροσυλία να… κράξει κάποιος τους ποδοσφαιριστές. Για να ξέρουμε και τι λέμε.

Η… σφραγίδα επιτυχίας για τον Παναθηναϊκό, θα είναι αν σε ένα χρόνο από τώρα συζητάμε απλά για μεταγραφές «μπαλώματα». Για 2-3 κινήσεις που απλά θα συμπληρώσουν κάτι που αποδείχθηκε επιτυχημένο. Χωρίς να αγχωνόμαστε για πωλήσεις (εκτός αν είναι με ποσά υπεραξίας, γιατί μέχρι τώρα έχουμε το αντίθετο λόγω οικονομικής ανάγκης), χωρίς να ψάχνει ο καθένας αυξημένο συμβόλαιο για να μην αποχωρήσει, χωρίς γκρίνιες, χωρίς αναζητήσεις που θα σημαίνουν… νέα αρχή. Τις αρχές τις βαρεθήκαμε. Μια φορά να επιτραπεί σε αυτή την ομάδα να φτάσει μέχρι τέλους είναι το θέμα. Ίσως να αποτύχει δε λέει κανείς όχι, αλλά ας την αφήσουν να αποτύχει! Σα να βλέπουμε ταινία και στον πρώτο… φόνο να την κλείνουμε απ’ το φόβο μας ή επειδή χαλαστήκαμε ρε παιδί μου και να μην καθόμαστε μέχρι τέλους να δούμε τον θρίαμβο του πρωταγωνιστή. Γιατί ποδοσφαιρικά, μπορεί να υπάρξει και τέτοιος θρίαμβος!

Υ.Γ. Καλές οι δηλώσεις για το γήπεδο, καλύτερες οι πράξεις. Τέτοιες περιμένει ο σύλλογος. Στο σύνολό του. Για να μην ξεχνιόμαστε…

Υ.Γ.1: Δεν μπορεί να είσαι Παναθηναϊκός και να μην τρέξουν τα μάτια σου μόλις διαβάσεις την ανακοίνωση της ΚΑΕ για Αλβέρτη-Διαμαντίδη και συνολικά το ύφος αυτής μαζί με τις δηλώσεις του κ. Τριαντόπουλου. Φτάνει η μιζέρια, φτάνουν τα «ξέρω εγώ και ξέρω»…