Άλλες καναδυο τέτοιες ματσάρες, μπορούμε να δούμε φέτος;

Αφήνω στην άκρη τους φίλους της ΑΕΚ και του Άρη, που έζησαν την αγωνία τους σε όλο το παιχνίδι, κανονική διάρκεια και παράταση και οι παλμοί τους, ειδικά μετά τη συμπλήρωση των 90 λεπτών, πρέπει να ξεπέρασαν τους 200. 'Οταν παίζει η ομάδα σου και μάλιστα διακυβεύεται μια πρόκριση σε τελικό Κυπέλλου, ούτε ομορφιά του ποδοσφαίρου βλέπεις, ούτε σε νοιάζει η ποιότητα - σου αρκεί μισό γκολ για να προκριθείς κι ας είναι και το χειρότερο παιχνίδι της ιστορίας του ποδοσφαίρου. Για όλους τους υπόλοιπους όμως, τους «ουδέτερους», που καθίσαμε να δούμε μπαλίτσα, το παιχνίδι αυτό ήταν από εκείνα τα παιχνίδια που σου θυμίζουν γιατί αγαπάς τόσο πολύ το ποδόσφαιρο. Και γιατί είναι κάτι πολύ παραπάνω από «22 μαντράχαλους που κυνηγάνε μια μπάλα».

Ένινγκ και Καρέρα, έπαιξαν «σκάκι» - και μάλιστα με αρκετά «πιόνια» να τους λείπουν λόγω τραυματισμών ή άλλων λόγων (βλέπε Βράνιες). Ο μεν Ένινγκ, έψαξε το γκολ πρόκρισης και μόλις το βρήκε, προσπάθησε να το «προστατεύσει», να το διαφυλάξει, να κλείσει πειθαρχημένα την ομάδα του πίσω, ψάχνοντας όμως σε κάθε ευκαιρία την αντεπίθεση που θα μπορούσε να φέρει και δεύτερο γκολ. Με κάποιον τρόπο, τα έκανε όλα τέλεια αλλά απέτυχε: ο Άρης αμύνθηκε σωστά, είχε την τύχη με το μέρος του στο δοκάρι του Σιμάο, ο φρέσκος Ντιγκινί πέτυχε το δεύτερο γκολ στις καθυστερήσεις, αγκάλιασε την πρόκριση, αλλά λογάριασε χωρίς τον Κροάτη «ξενοδόχο».

Ο δε Καρέρα, προπονητής που «πατάει» πρώτα απ' όλα πάνω στην καλή αμυντική λειτουργία, είχε εξαρχής να αντιμετωπίσει το στοίχημα του κεντρικού του αμυντικού διδύμου: τα χρόνια έχουν περάσει για τον Τσιγκρίνσκι και οι τραυματισμοί έχουν αφήσει ανεξίτηλα τα σημάδια τους πάνω τους, αντιθέτως τα χρόνια δεν έχουν περάσει για το Σβάρνα και θέλει ακόμα δουλειά για να γίνει ένας στόπερ υψηλού επιπέδου. Αυτούς έχει όμως και αυτούς «πάντρεψε» στο κέντρο της άμυνας, είδε τον Φετφατζίδη να τρυπάει την άμυνα και να σερβίρει το γκολ, είδε την ομάδα του με την πλάτη στον τοίχο μέχρι το 90-κάτι και με το ενάμιση πόδι στο γκρεμό μετά το 2-0.

Ο πόντος πάει στον προπονητή της ΑΕΚ ωστόσο, για τον τρόπο που «διέταξε» την ομάδα του να παίξει, όσο μεγάλη κι αν ήταν η ανάγκη για ένα γκολ: ούτε γιόμες, ούτε βιασύνες, ούτε παρέκλιση από το πλάνο. Με έναν εξαιρετικό Μάνταλο να κουμαντάρει την ομάδα, με τον Αλμπάνη να θυμίζει Ρόμπεν, με Ολιβέιρα και Λιβάγια και Αραούχο κάποια στιγμή μπροστά, με τα πλάγια μπάκ να ανεβαίνουν και να συμμετέχουν στην ανάπτυξη, η ΑΕΚ έπαιζε «κανονική» μπάλα και στο 1-0 και ακόμα και μετά το 2-0. Ίσως αυτός να ήταν και ο λόγος που έκανε το 2-1 και έστειλε το ματς στην παράταση.
Πιθανότατα ο φίλος του Άρη θα πει ότι η ΑΕΚ ήταν «κωλόφαρδη» - για το χρονικό σημείο που έγινε το 2-1 ίσως να συμφωνήσει κανείς, αλλά για τον τρόπο, όχι: η ΑΕΚ έψαξε το γκολ της παράτασης με τον ίδιο τρόπο που το έψαχνε σε όλο το παιχνίδι. Με ορθολογικό τρόπο, με σέντρες στοχευμένες κι όχι με σέντρες - προσευχές, με overlaps, με υπερφόρτωση στις πτέρυγες, με απόπειρες για κάθετες μπαλιές. Το βρήκε τελικά με τη διπλή προσπάθεια του Λιβάγια και πήρε τόσο μεγάλο ψυχολογικό αβαντάζ, τέτοιο «μομέντουμ», που «φώναζε» το ματς πως αν έβρισκε γκολ κάποια από τις δυο ομάδες στη διάρκεια της παράτασης, αυτή θα ήταν η ΑΕΚ. Όπως και έγινε.

Όπως και να έχει, νικητές και ηττημένοι, μας πρόσφεραν ένα παιχνίδι απολαυστικό, το πιο συναρπαστικό μετά την καραντίνα και την επανέναρξη των αγώνων. Με ρυθμό και φάσεις, με μπόλικο τρέξιμο παρά την ανετοιμότητα, με αντοχές ακόμα και στην παράταση, με τακτικό πλάνο και παίκτες προσηλωμένους σε αυτό, με διάφορους πρωταγωνιστές και καθόλου «μοιραίους παίκτες». Παιχνίδι - διαφήμιση για το ταλαίπωρο το ελληνικό ποδόσφαιρο, που έχει γεμίσει δικαστικές περιπέτειες, προσφυγές και CAS, που βλέπει τα «κοκκόρια» να μαλώνουν για τον έλεγχο της ΕΠΟ και της διαιτησίας, που δεν έχει καμία αγωνία για την ανάδειξη πρωταθλητή αφού ο Ολυμπιακός, απόλυτα δίκαια, το έχει ουσιαστικά «καθαρίσει». Μένει μόνο το Κύπελλο και η δεύτερη θέση στο τραπέζι, αλλά αν το μέλλον μας επιφυλάσσει 1-2 παιχνίδια ακόμα σαν το Άρης - ΑΕΚ, τουλάχιστον θα κλείσει αυτή η περίεργη χρονιά και θα έχουμε να θυμάμαστε μερικά έντονα και πολύ ενδιαφέροντα στιγμιότυπα.