Επιτρέπεται να πέσεις. Αλλά πώς να σηκωθείς;

Ο πρώτος αγώνας των play-offs με αντίπαλο την ΑΕΚ, ήταν για τον Παναθηναϊκό μια καλή και αισιόδοξη αρχή. Ήταν πειθαρχημένος ο Παναθηναϊκός, ήταν «τίμιος», έφαγε φάσεις αλλά δημιούργησε κιόλας, σου έδινε την εικόνα μιας ομάδας που δεν έχει επηρεαστεί ούτε από την «ημερομηνία λήξης» του Γιώργου Δώνη, ούτε από τις αλλαγές που έχονταν στο ρόστερ, ούτε από τα συμβόλαια και τους δανεισμούς που τελείωναν. Η ομάδα έμοιαζε να βαδίζει σε έναν καλό δρόμο - παρότι δεν κυνηγούσε ευρωπαϊκό εισιτήριο, η εξαγγελία του προπονητή ότι θα παίξουν όλοι και θα δοθεί μια μικρή έμφαση σ' αυτούς που θα παρέμεναν και του χρόνου (ή τέλος πάντων ήταν υπό κρίση και αξιολόγηση του Τσάβι Ρόκα), έδειχνε να δημιουργεί ένα κάποιο κίνητρο σε μια ομάδα που «κανονικά» δεν είχε τίποτα απολύτως να στοχεύσει.

Από τον δεύτερο αγώνα με τον ΠΑΟΚ, ο Παναθηναϊκός δεν κράτησε τίποτα, πέρα από το 0-0, τον έναν βαθμό και την εμφάνιση του Διούδη. Ένα και δυο «κλικ» πιο αργοί οι παίκτες του σε αντίθεση με αυτούς του ΠΑΟΚ, κλείστηκαν, περιορίστηκαν σε παθητικό ρόλο, δεν έβγαλαν καλές αντεπιθέσεις, δεν ήταν συγκεντρωμένοι, φάνηκαν να «γαντζώνονται» πάνω στο Διούδη και την ισοπαλία μην μπορώντας να κάνουν κάτι περισσότερο.

Από τον τρίτο αγώνα κόντρα στον Ολυμπιακό, ο Παναθηναϊκός πετάει τα πάντα και δεν κρατάει τίποτα απολύτως - κι αυτό είναι το πιο ανησυχητικό, η «κατρακύλα» δηλαδή μέσα σε τρία ματς. Παράλληλα, η εικόνα της ομάδας σε κάνει να αναρωτιέσαι αν έχει και πιο κάτω. Και ίσως και να έχει, αν λάβουμε υπόψιν μας ότι αυτό ήταν το τελευταίο παιχνίδι του Ζαχίντ και του Χρήστου Δώνη, ότι Γιόχανσον και Ινσούα δεν θα ξαναδούμε, ότι ο Νατζ τραυματίστηκε και κάπως έτσι έλαβε τέλος η σύντομη θητεία του στην ομάδα, ότι από πλάγια μπακ έχει μείνει μόνο ο Χατζηθεοδωρίδης και 1-2 μικροί που πρέπει να «κολυμπήσουν» στα βαθιά. Μέσα σε όλα αυτά, βλέπεις παίκτες ξενερωμένους που κάνουν αγγαρεία, βλέπεις έναν προπονητή που μετράει μέρες και δείχνει να μην μπορεί να διαχειριστεί ούτε τα προβλήματα, ούτε την πικρία του, ούτε τις σκέψεις του, βλέπεις μια διοίκηση που κάνει σκέψεις ακόμα και για πρόωρη αποχώρηση του Δώνη, λες και θα βοηθήσει έστω και ελάχιστα να ολοκληρώσει η ομάδα τα play-offs με υπηρεσιακό προπονητή και «υπηρεσιακό» ρόστερ…

Η εικόνα του Παναθηναϊκού κόντρα στον Ολυμπιακό ήταν στενάχωρη - και τυχερός στάθηκε ο Παναθηναϊκός που ο αντίπαλός του έχει σημαντικό ματς Κυπελλου μεσοβδόμαδα και έκανε συντήρηση δυνάμεων και παικτών, διαφορετικά το κοντέρ μπορεί να είχε γράψει πολλά παραπάνω από το τελικό 3-0. Και παρόλα τα προβλήματα και τις γκρίνιες και τους τραυματισμούς και τις τιμωρίες και τα unfair και τις πικρίες, ο κόσμος της ομάδας, άσχετα από το τι συμβαίνει στο παρασκήνιο, μέσα στο γήπεδο θέλει να βλέπει μια ομάδα που να μάχεται, να προσπαθεί και να τα δίνει όλα. Κι αν χάσει στο τέλος της βραδιάς, ακόμα κι αν χάσει με 3-0, να ξέρει τουλάχιστον ο φίλος της ομάδας ότι τα έδωσε όλα, ότι δεν είχε κάτι παραπάνω να κάνει και ο (αιώνιος) αντίπαλος κέρδισε διότι απλά ήταν καλύτερος.

Στα επτά παιχνίδια που ακολουθούν, πρέπει με κάποιον τρόπο να γίνει μια μίνι - ανασύνταξη. Με όσους παίκτες είναι διαθέσιμοι και με όσους παίκτες επιθυμούν να παίξουν, όχι διότι δεσμεύονται με ένα συμβόλαιο, αλλά διότι θέλουν να παίξουν γι' αυτή την ομάδα, γι' αυτή τη φανέλα, γι' αυτόν τον προπονητή ή για να τους δει ο επόμενος. Ας βρουν όλοι όσοι παραμένουν στην ομάδα - προπονητής και παίκτες - έναν τρόπο να εμφανιστούν σαν «κανονική ομάδα» στα επόμενα ματς, να σταθούν όρθιοι στο γήπεδο, να διεκδικήσουν νίκες, να μην κάνουν τους φίλους της ομάδας να γυρίσουν την πλάτη στον Παναθηναϊκό, γκρεμίζοντας μέσα σε λίγες εβδομάδες ό,τι δεσμό και γέφυρα χτίστηκε όλο το προηγούμενο διάστημα. 'Εχει περάσει πολλά και διάφορα ο Παναθηναϊκός εδώ και πολλά χρόνια, δεν του αξίζει η αδιαφορία και η πλήρης απαξίωση του ίδιου του κόσμου του.