Οι Πανελλήνιες του 2002 ήταν οι καλύτερες όλων των εποχών

Έχει έρθει αυτή η εποχή του χρόνου, που τα παιδιά της Γ’ Λυκείου βιώνουν μια από τις μεγαλύτερες αγωνίες της ζωής τους. Οι Πανελλαδικές (ή Πανελλήνιες όπως θέλετε πείτε τις το ίδιο… άγχος θα βιώσουν τα παιδιά) εξετάσεις κρίνουν επί της ουσίας το μέλλον τους. Δεν θα έπρεπε να είναι έτσι, δεν θα έπρεπε να φορτώνονται τα παιδιά με τόσο άγχος και σίγουρα υπάρχουν άνθρωποι που ξέρουν πολύ καλύτερα από εμάς πως είναι η ψυχολογία ενός έφηβου που καλείται να αποδώσει στον μέγιστο βαθμό για «να πετύχει» και «να γίνει κάτι αύριο-μεθαύριο στην κοινωνία». Ψυχολόγοι, παιδαγωγοί και άνθρωποι που ασχολούνται με αυτά τα ζητήματα σε επιστημονική βάση σίγουρα θα έχουν να σας πουν περισσότερα.

Αυτό που θυμόμαστε εμείς είναι οι Πανελλήνιες του 2002. Τότε που τα παιδιά της Β’ και της Γ’ Λυκείου – μην σας κάνει εντύπωση υπήρξαν (υπήρξαμε) κάποιοι που έδωσαν και τις δυο χρονιές αφού έτσι ήταν το σύστημα τότε – βίωσαν ίσως το απόλυτο contrast στο διάστημα του Ιουνίου. Κατά την ταπεινή μας άποψη, οι Πανελλήνιες του 2002 ήταν οι καλύτερες όλων των εποχών και αυτό οφείλεται προφανώς στο Παγκόσμιο Κύπελλο. Θα αναρωτηθεί κανείς «και γιατί ρε φίλε δεν ήταν το ίδιο «γαμάτες» και οι Πανελλήνιες του 2006, του 2010, του 2014 και πάει λέγοντας;».

Η απάντηση είναι απλή. Πέρα από το γεγονός ότι το Μουντιάλ του 2002 είχε παιχταράδες και είδαμε μπαλάρα, είναι το τελευταίο που έγινε στην Άπω Ανατολή. Στα γήπεδα της Ιαπωνίας και της Κορέας διεξήχθη η κορυφαία διοργάνωση και είχαμε την τύχη να δούμε μερικά επικά ματς που έχουν περάσει στην ιστορία. Το κορυφαίο όλων ήταν πως αυτά τα παιχνίδια έγιναν σε ώρα τέτοια που στην Ελλάδα ήταν… πρωί. Άντε βαριά-βαριά νωρίς το μεσημέρι!

Τι σημαίνει αυτό για τα παιδιά που έδιναν Πανελλήνιες; Με το που τελείωνες από τις εξετάσεις κάθε ημέρας, γυρνώντας στο σπίτι μετά το αρχικό «πως έγραψες, πως ήταν τα θέματα, γιατί έχεις μούτρα λευκή κόλλα έδωσες;», είχες την ευκαιρία για ένα δίωρο ή τετράωρο αν ήταν και λίγο πιο ελαστικοί οι γονείς, να «γουστάρεις» μπαλίτσα! Να αράξεις ρε παιδί μου, αφού είχες και το περιθώριο να πεις «ε, να κάτσω και λίγο τώρα γύρισα, να ξελαμπικάρω και ξεκινάω μετά για το επόμενο μάθημα». Και κάπου εκεί, ανάμεσα σε άγνωστα κείμενα, αρχαία, λατινικά, μιγαδικούς αριθμούς, χημικές ενώσεις και αποστηθίσεις, έβλεπες το σόου του κάθε Ορτέγκα, Μπέκαμ, Καν, Ροναλντίνιο, Ρονάλντο και πάει λέγοντας.

Ναι, κύριοι. Οι Πανελλήνιες του 2002 ήταν οι καλύτερες όλων των εποχών.

ΥΓ. Προς τα παιδιά που δίνουν: Μην έχετε κανένα άγχος. Κανείς δεν χάνεται σε αυτή τη ζωή αν πραγματικά θέλει να πετύχει κάτι. Κυνηγήστε τα όνειρά σας και θα τα καταφέρετε...

ΥΓ2. Προς τους γονείς: Στηρίξτε τα παιδιά, όποιο κι αν είναι το αποτέλεσμα στις εξετάσεις τους. Ναι, κρίνονται πολλά, αλλά όχι όλα. Η ζωή δεν τελειώνει σε μια εισαγωγή σε μια σχολή ή σε μια αποτυχία να μπει κανείς σε αυτή. 

ΥΓ3. Όχι, δεν θα έγραφε κανένας καλύτερα αν δεν είχε Μουντιάλ το 2002. Ίσα-ίσα μας έφτιαχνε και την ψυχολογία!