Με την απορία θα μείνουμε…

Όσα συμβαίνουν στον Παναθηναϊκό τον τελευταίο καιρό, δεν είναι απλά στενάχωρα αλλά γεμίζουν τους πάντες με τεράστιο προβληματισμό. Το μέλλον φοβίζει, η αβεβαιότητα γίνεται «θηλιά» στο λαιμό και αισθάνεται ο καθένας πως τον πνίγει. Ιδιαίτερες αναλύσεις είναι δύσκολο να γίνουν, επειδή δεν οδηγούν και κάπου ουσιαστικά. Από αναλύσεις συνολικά ο Παναθηναϊκός έχει χορτάσει. Ίσως αυτό να είναι κι ένα απ’ τα κακά του συλλόγου. Όλοι αναλύουν, αλλά ελάχιστοι κάνουν κάτι. Κατά συνέπεια απλά περιμένουμε κι εμείς τις εξελίξεις και την πορεία των πραγμάτων.

Εν μέσω αυτής της κατάστασης, παρατηρείται ένα περίεργο φαινόμενο. Η παρουσίαση των πραγμάτων γύρω απ’ το ποδοσφαιρικό τμήμα. Και λέμε περίεργο, διότι ξαφνικά αντιλαμβάνεται ο καθένας μια ατμόσφαιρα… χαράς, αισιοδοξίας και πάει λέγοντας. Δεν πάμε κόντρα σε όποιον αισθάνεται έτσι, άλλωστε το «τριφύλλι» έχει ανάγκη έστω και τη… σταγόνα αισιοδοξίας. Αλλά το ζήτημα είναι να βασίζεται κάπου. Όχι να είναι έτσι, επειδή το λέμε εμείς ή επειδή το λέμε πέντε άλλοι, όμως στην πράξη η πραγματικότητα δεν έχει σχέση με όλο αυτό το κλίμα.

Σε πολλά ζητήματα που θεωρητικά… αποπνέουν αισιοδοξία, μάλλον θα μείνουμε με την απορία και με το γιατί. Διότι πραγματικά δεν μπορούμε να καταλάβουμε τι συμβαίνει ακριβώς. Να κάνουμε θεωρίες δεν αξίζει τον κόπο, διότι συνήθως οδηγούν σε άσχημα συμπεράσματα. Οπότε το αφήνουμε. Αλλά πραγματικά θα θέλαμε να αναφέρουμε μερικά στοιχεία απ’ αυτά που φέρνουν αδικαιολόγητους πανηγυρισμούς θα έλεγε κανείς…

Πρώτα απ’ όλα η περιβόητη επιστροφή του Γιάννη Αλαφούζου. Είδηση που προέκυψε μετά την επίσκεψή του στα γραφεία της ΠΑΕ και την εντολή που έδωσε να μεταφερθεί σε καλύτερους χώρους. Εδώ η εύλογη ερώτηση είναι: Γιατί επιστροφή τώρα; Είχε φύγει; Ή μήπως δεν ξέραμε πως ασχολείται; Τουλάχιστον εδώ και μια διετία, δεν είναι «ζεστά» μέσα σε όλη αυτή τη διαδικασία; Έμεινε στην άκρη κάποιους καταστροφικούς μήνες απ’ τον Σεπτέμβρη του 2017 μέχρι και το καλοκαίρι της ίδιας σεζόν, με την παύση πληρωμών που έφερε την ποινή της UEFA, τη μη εξασφάλιση άδειας, τη «διάλυση» ενός ρόστερ που είχε αξιώσεις. Από τότε μέχρι και σήμερα, σαφώς και είναι ενεργός. Άρα τώρα γιατί είναι αιτία… πανηγυρισμού για κάποιους η επίσκεψη στα γραφεία; Συγγνώμη αλλά το βρίσκουμε αρκετά ανούσιο όλο αυτό για να πάρει τόση και κυρίως τέτοιου είδους έκταση.

Πάμε στο θέμα του Βιγιαφάνιες τώρα. Θα μας επιτρέψετε να μην το θεωρήσουμε ως λόγο για αισιοδοξία. Ξεκάθαρα θα είναι σημαντικό γεγονός να επιστρέψει ο Αργεντινός. Παικταράς είναι, τον αγαπά όποιος αγαπά τον Παναθηναϊκό, αλλά αυτό το γιατί δε θα φύγει ποτέ. Ποιο γιατί; Το γιατί χρειάστηκε να φτάσουμε στο σημείο να φύγει… Αυτός, ο Μολέδο, ο Μπεργκ, ο Ζέκα, ο Βλαχοδήμος, ο Λουντ, πολλοί ποδοσφαιριστές που αν έμεναν αυτή τη στιγμή θα μιλούσαμε με βεβαιότητα για τον Παναθηναϊκό που κάνει Πρωταθλητισμό. Όμως η αποχώρησή τους ήρθε με άσχημο τρόπο (λίγα χρήματα, αναγκαστικές πωλήσεις χωρίς ποσοστά μεταπώλησης που τώρα τα βρίσκεις μπροστά σου π.χ. με τον Βλαχοδήμο, αγωνιστική κατρακύλα) και κυρίως αποτέλεσε την απαρχή της πιο δύσκολης εποχής στην ιστορία του Παναθηναϊκού! Αν επιστρέψει με το καλό ο «Βίγια», θα διορθωθεί απλά ένα λάθος ενώ θα έχεις χάσει 2,5 χρόνια (όσα λείπει ο παικταράς) τη στιγμή που ανάλογα λάθη (αποχωρήσεις άλλων παικτών) θα συνεχίσουν να είναι εκεί ως ανοιχτή πληγή. Και φυσικά να δούμε αν θα υπάρξει κάποια αποχώρηση επιπλέον που τώρα ίσως να μην τη σκεφτόμαστε. Βήμα-βήμα τα πάντα στον Παναθηναϊκό, γιατί τα ξαφνικά… χαστούκια όταν αισθάνεσαι πως το πράγμα ηρεμεί, έχουν γίνει συνήθεια.

Η τελευταία απορία είναι καθαρά αγωνιστική για… μελλοντική χρήση. Δηλαδή για την εποχή Πογιάτος που έρχεται. Ο Ισπανός θεωρητικά είναι λάτρης του 4-3-3. Ο «Βίγια» θα παίζει σε κάποιο απ’ τα δύο «φτερά» αν έρθει; Κι αν ναι, ο Αϊτορ ή ο Χατζηγιοβάνης θα μένει εκτός; Μήπως θα ήταν πιο νορμάλ ένα 4-2-3-1 για παράδειγμα; Πάντα με τη λογική πως δε θα υπάρξει πώληση ξαναλέμε. Κάτι που θα φανεί στο μέλλον βέβαια. Όπως και το περασμένο καλοκαίρι, πάντως, πρώτα «κλείνουν» θέματα στην μεσοεπιθετική ζώνη και μετά θα ασχοληθεί η ομάδα με τα μπακ (ή ασχολείται συγχρόνως). Τα χαφ (που θες δύο) μένουν προς το τέλος και πάλι. Ελπίζουμε όχι με την ίδια κατάληξη, αν και νομίζουμε πως αυτή τη φορά δε θα αντιμετωπιστεί το θέμα των θέσεων αυτών τόσο αψήφιστα απ’ τον τωρινό τεχνικό διευθυντή…